YEGANE

12 | Korkunun Esiri

Yazardan...

"Yine karşımdasın vedo bak." Dedi Asaf alayla. "Sana demedim mi beni öldürmezsen seni buna pişman ederim diye."

"Ben de sana demedim mi bana ters hareketin olursa adamlarım seni yakar diye?"

"Ne diyosun lan sen." Diye sordu Asaf.

"Sevgiline veda et küçük asker."

Asaf gerildi. "Sevgilim?"

"Albayın kızı-" demesiyle Asaf ayağa kalktı. Saniyeler içinde karşısındaki adamı boğazından tutup sertçe duvara yapıştırdı. Vedo'nun ağzından acı dolu bi haykırış koptu.

"Ne diyosun lan sen amın evladı."

"Ben diyeceğimi dedim asker," dedi zorlukla konuşurken.

"Senin amınakoyarım puşt herif! Doğru düzgün cevap ver bana." Sanki mümkünmüş gibi daha da sıktı yakasını. "Öldür beni diye dua ettiririm sana." Arkasını döndü, "Çabuk verdiğim adrese gidiyorsunuz, en yakın kim varsa onlara da haber verin hemen." Diye emir verdi Asaf askerlere. Suratına iki sağlam yumruk indirdi, yakasını bıraktığında adam yere çakıldı. "Götürün şunu."

Dışarı çıktığında kendini hızla arabaya attı.

Alara tehlikedeydi.

Telefonu eline Alıp Alara'yı aradı. Telefon bir süre çaldıktan sonra Alara'nın sesini duyması ile derin bir nefes verdi Asaf.

"Efendim?"

"Nerdesin?" Diye sordu sesindeki korkuya engel olamadan.

"Evde." Durdu, "yani eski evimde." Diye düzeltti.

Yoldaki arabaları hızlı manevralar ile sollarken düşündüğü tek şey kendi canı değil Alara'ydı.

Gürültülü bir şekilde cam kırılma sesi duyulduğunda nefesini tutmuştu Asaf.

"O ses ne?" Diye sordu telefonun ucundan telaşla.

Alara "Bilmiyorum." Derken sesi korku doluydu. "Yani cam kırılma sesiydi."

Direksiyona sertçe bir yumruk geçirip hızlanabildiği kadar hızlandı. Kahretsin ki uzaktı.

"Alara, sakın camlara yaklaşma, banyoya git ve orada saklan, ne olursa olsun çıkma dışarı, telefonu da kapatma."

"Asaf." Dedi Alara "Ne oluyor."

"Hemen geliyorum tamam mı? sadece beş dakika. Banyoya git ve beni bekle lütfen Alara."

"Sakin ol tamam mı? Hemen geliyorum çok yakınım. Çok yakınım."

Kelimeler korkudan dilinin ucuna yerleşmiyordu.

"Asaf." Dedi ağlamaklı bir sesle. "Duman..."

Kelimeler korkudan dilinin ucuna yerleşmiyordu. Hiçbir şeyden korkmayan Asaf neredeyse korkudan kekeleyecekti. Kelimeler dilinin ucunda intihar ediyordu adeta.

"Ne dumanı Alara?" Dedi Asaf yüksek bir sesle. Ses gelmediğinde tekrardan bağırdı: "Alara!"

Telefona baktığında aramanın sonlanmış olduğunu görüp tekrar aradı fakat bu sefer, operatörün sesini duymak sinirlerini daha da tepesine çıkarmıştı.

"Kahretsin." Diye bağırdı sinirle. "Kahretsin!"

"Ne olur." Diye dua etti, "ne olur bir şey olmasın ne olur."