Siyahi bir Amerikan askerinin Türk bir kıza olan saplantılı aşkını okumak isterseniz, biz buralardayız.
"Bu ateş bizi yakar Ay ışığı."
🌖
Zeynep, küçücük cüssesi ile yüksek bir dağ kadar kibirliydi. Kibirli ve ulaşılamaz.
Bu dağ, otuzlu yaşlarının...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sevgilim değil anneanne."
Bu sözden sonra yaşlı kadının içine su serpildi.
"Düşününce haklısın. Onların içinde yaşayınca çevren onlardan oluştu tabii"
"Daniel benim sevgilim değil. Olamaz da. O benim sevdiğim."
Nihal Muhammed ile evlenmek istediğini söyleyince Seval Hanım çıldırmıştı. Nihal su gibi bir genç kızdı. Kahverengi saçları şelale misali beline kadar salınıyordu. O çok güzeldi. Güzelliğini örtmeye çalışmak genlerine ihanet değil miydi? Eğer Muhammed ile evlenecek olursa, kızını zorla kapattıracaktı. Kara örtülere saracaklardı kızını, evden dışarı çıkarmayacaklardı. Hem de çok uzaktı. Özlediği her zaman kızını göremeyecekti. Ha deyince gidilmezdi ki...
Tek bir şart koştu Muhammed'e; kızıyla evlenmek istiyorsa burada yaşamak zorundaydı. Bunu da belki zamanla damatı olacak adamı kendilerine benzetebilirler ümidi ile söylemişti.
Ama Muhammed kabul etmedi. Orada yetiştirdiği öğrencileri varmış, çevresi varmış, seveni çokmuş, muş muş da muş muş.
Nihal'e baskı yaptı, 'eğer seni gerçekten sevseydi şartımı kabul ederdi' dedi. Bu kez Nihal asla yüreğinden atamayacağı o sözleri söyledi. 'Belki o beni yeterince sevmiyor, ama ben onu seviyorum anne. Onunla başka bir ülkede yaşayacak kadar çok seviyorum onu. Onsuz yaşayamayacak kadar çok.'
Ondan Rabbini öğreniyordu Nihal. Rabbinden gafil yaşayamazdı. Muhammed olmadan pek tabii yaşardı ama Rabbinden uzak kalmak öldürürdü onu. Bedenini olmasa da kalbini.
Sonrasında yüzüne okkalı bir tokat yemişti. Onsuz nasıl yaşanacağını gösterecekti ona. Kalbinde küflenmiş aşkını kazıyıp alacaktı. Tırnakları ile sökecekti ona ait olan herşeyi.
Baskı, dayak, hakaret ve daha fazlası, hiçbir işe yaramadı. O dövdükçe Nihal daha çok saplandı ona. En sonunda Muhammed genç kızın o halini görünce çekip aldı annesinin elinden. Bunu hazmedemeyen Seval yıllarca kızı ile konuşmadı. Nihal'de uzak durdu ondan. Ama Muhammed Nihal'i kaçırdığı günden bu yana hep aradı Seval hanımı. Kızıydı neticede, anne kız arasında küslük olmazdı. En nihayetinde ikisini barıştırmayı başardı. O günden beri çok sık olmasa da birbirinden kopmadılar.
Fakat şimdi yaşadığı sorunların aynısını torunu ile de yaşıyordu. Onun da Nihal gibi elinden kaçıp gitmemesi için ağzını açmadı. Ne olumlu ne olumsuz bir yorum yapmadı. Ama içi kan ağlıyordu. Cengiz'in de ağzını kapattı bu yüzden.
/*/*
"Nenem aç saçını başını kimse yok burada, rahat ol."
Amerika'nın Newyork gibi modern bir bölgesinde yaşayıp da nasıl kendisine bu kötülüğü yapıyordu. Fakat bir tepki vermeye korkuyordu. Zamanında kızına verdiği abartılı tepkiler yüzünden onu kaybetmişti. Yıllarca hasret çekmişti Nihal'e karşı. Nihal ondan kopmuştu, hiç sevmediği damadının kızını zorlaması üzerine görüşüyorlardı ama Muhammed öldükten sonra hiç görüşmediler. Nihal aramadı bile onu. Geçmişte Muhammed'e yaptıklarından dolayı affedemiyordu annesini. Seval de gurur yaptı aramadı kızını, başı düşer ama burnunu düşürmezdi. Fakat aralarında ne yaşanırsa yaşansın, Nihal ailesinin kendisini sevdiğini biliyordu, bu yüzden kızını misafir etmelerini istemişti.
