Mr.අතිපණ්ඩිත

05

#Mr_අතිපණ්ඩිත
__________♥️ 05 කොටස ♥️__________

මිනිස්සු මං දිහා අමුතුවට බල බලා ගියා. මගෙ මූණම ඉදිමිලා. ඇඳගෙන හිටියෙ ගෙදරට ඇඳගෙන හිටපු ඩෙනිම් ත්‍රීක්වාටර් එකයි ටීශර්ට් එකයි.

පිස්සුවෙන් වගේ ඇවිදන් ගියා අවසානෙට. ගේට් එක ඇරල දාල තිබ්බෙ. මම එහෙමම වත්ත ඇතුළට ගියා. පපුව ගැහෙනව වේගෙන්. අවුරුදු කීයකින්ද මම මේ වත්තට පය තිබ්බෙ. මට හයියක් තිබ්බෙ නෑ එයා ඉස්සරහට එන්න. අන්තිමට මං එයා ගාවට ආවා. අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ එයා ගාවට ආවා.

______________♥️🖤♥️______________

"සු..දු අයි..යා..."

වෙවුලන දෙතොල්පට වලින් මම මිමුණුවෙ හිතේ තිබ්බ හැම දුකක්ම මොහොතකට යටපත් වෙලා මගෙ සුදු අයිය ගැන පපුවෙ කොණක හැංගිලා තිබ්බ දරාගන්න බැරි වේදනාව විතරක්ම උඩට එද්දි.

සුදු අයියා. ඉපදුණ දා ඉඳන් අම්ම තාත්තටත් වඩා ළං උන අම්ම තාත්තටත් වඩා ආදරෙ කරපු මගෙ අයියා. වැලිකෙලියෙ ඉඳන් මට නැතිවම බැරි උන මගෙ අනිත් බාගේ. සහෝදරයො හිටිය නැති මගෙම අම්මගෙ බඩින් නොයිපදුනත් මගෙ සහෝදරයා. සුදු අයියා කියන්නෙ මගෙ පුංචිගෙ පුතා.

පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම හැදුණෙ වැඩුණෙ එකට අපි දෙන්නා. මගෙ අක්කා මට වඩා අවුරුදු හතකින් වැඩිමල් වෙද්දි සුදු අයියා මට වඩා අවුරුදු දෙකක් වැඩිමල්. එයා තමයි මට ළං උනේ හැමෝටම වඩා. පුංචි කාලෙ එයා ඉන්නම ඇත්තෙ අපේ ගෙදර. එක්කො මම එයාලගෙ ගෙදර. ඒ වගේ සහෝදර බැඳීමක් අක්කගෙයි මගෙයි අතරවත් තිබ්බෙ නෑ. මගෙ හෙවනැල්ල එයා.

අක්ක එයාගෙම ලෝකෙක ඉද්දි, ළමා රෝහලක හෙදියක් විදියට දිවා රෑ අම්ම රැකියාවට යට කරද්දි, අප්පච්චි ව්‍යාපාරික කටයුතු මත්තෙම නැහෙද්දි මගෙ තනිකම මැකුවෙ සුදු අයියා. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම මාව එයාගෙ වගකීමක් කරගෙන මාව බලාගත්තෙ ඇහිපිල්ලමක් යට තියන් වගේ.

කොච්චර කොළඹ උසස් පාසල් වලට යන්න අවස්ථා තිබ්බත් කවදාවත් පුංචිටවත් අම්මලටවත් බැරි උනා අපි දෙන්නව වෙන් කරලා පාසල් දෙකකට දාන්න. ඉස්සර සුදු අයියගෙ යාලුවො මට කියන්නෙ එයාගෙ නූල් කෑල්ල කියලා. කොයිවෙලේ බැලුවත් ඉඳිකට්ට පස්සෙ නූල වගේ මං එයාගෙ පස්සෙන්මයි. එයත් නූල නැතිව කොහෙවත්ම යන්නෙ නැති ඉඳිකට්ටක්.