Wypełnić Misję 2 // Spideypool

20."Oderwać się od przeszłości"

Atmosfera w salonie Starka była ciężka, wręcz nie do zniesienia. Ciszę przerywały jedynie dźwięki gry na tablecie, który trzymał Ben.

-Okej, koniec. Powie mi ktoś, co się stało na dole, kiedy zostaliście sami? Nie da się na was patrzeć, kiedy się tak zachowujecie. - Tony odstawił kubek z czarną kawą na stół.

-Nic się nie stało.

-Nie jestem głupi, Wilson.

-Nie możesz po prostu zwołać jakichś lekarzy, żebyśmy mogli z nimi pogadać? Załatwimy co trzeba i wracamy do siebie.

-Lekarzy...? - Benjamin uniósł głowę, przyglądając się na zmianę mężczyznom, jakby czekał na rozwinięcie rozmowy.

-Spokojnie maleńki, to nic takiego, musimy po prostu o coś zapytać.

Chłopiec nie wyglądał na spokojniejszego. Dalej słuchał, co mają do powiedzenia. Nie chciał powtórki z domu dziecka. Z czasu, kiedy codziennie musiał być kontrolowany i badany tylko po to, żeby przynieśli kolejne niejasne wyniki. Widział po twarzach opiekunów, że coś jest nie tak, nigdy nie odpowiedzieli mu na pytania o wykryte choroby.

-Peter, chodź ze mną do sypialni, potrzebuję rozmowy sam na sam. Zajmijcie się małym. Steve, daj mu lody, mamy jeszcze kilka w zamrażarce.

Stark rozsunął drzwi do pokoju, czekając aż chłopak do niego dołączy. Gdy tylko zamknął je za nimi, skrzyżował ramiona, analizując twarz Parkera.

-Co jest, mów.

-To sprawa między mną, a Wade'm. Rozwiążemy ją sami.

-Jesteś tego pewien? Jako bardziej doświadczony mogę wam...

-Damy radę, dziękuję. -Wyszedł.

Tony usiadł na krzywo pościelone łóżko. Gładził materiał prześcieradła, patrząc przed siebie. Po chwili wyciągnął z kieszeni komórkę i zadzwonił do kilku z najlepszych profesorów, jakich znał. Psychiatrzy, psychologowie, neurolodzy i specjaliści od mocy, jedyni w swoim fachu. Nie prowadzili publicznych konsultacji ani badań, ale dla Starka, który od lat przebywał wśród ludzi z różnymi umiejętnościami, zawsze znaleźli czas.

Po dłuższej chwili wrócił do salonu z uśmiechem na twarzy.

-Jutro wieczorem przygotuję dla was gabinet, możecie się w nim spotkać z ludźmi, którzy pomogą wam lepiej zrozumieć tą... sprawę. - Spojrzał na dziecko, klikające kolorowe zwierzątka na ekranie.

W ramach podziękowania dostał szczery uśmiech od Parkera i uścisk dłoni od Wade'a.

-Przyjedziemy jutro. Ile jesteśmy ci winni?

-Bez przesady, dobro dziecka nie ma ceny.

-Do zobaczenia Stark, dziękujemy... -Wade objął go mocno. -Ben! Chodź szybko, wracamy do domu!

***

Przez całą drogę w aucie radio grało  cicho w tle, mając zatuszować przed Benjaminem napięcie obecne między małżeństwem.

Chłopiec zmarszczył brwi. Spojrzał na Poola i odciął się. Przez chwilę jego powieki drgały. Dobrą chwilę później uśmiechnął się i dalej patrzył przez okno, nucąc cicho melodię piosenki, lecącej akurat w aucie.

Gdy skręcali w swoją uliczkę, do Wilsona przyszła wiadomość. Numer był dziwny, jakby zniekształcony. Nie pasował do żadnego kraju.

"Świat jest mniejszy, niż ci się wydaje. Wszystko jest ze sobą połączone, Wadzie Wilsonie."