အခန်း(၁၉၃) ကျေးဇူးပြုပြီး ... ကျေးဇူးပြုပြီး ထပါဦး ။ တောင်းပန်ပါတယ်
လက်တွင်ပတ်ထားသော နာရီကို ငုံ့ကြည့်နေရင်း ကုယျန်ရှန်းစိတ်ထဲ၌ ပို၍ပို၍ ပျာယာခတ်လာခဲ့သည်။ ဒါက ဝမ်နျဲ့နျန်ရဲ့ ပထမဦးဆုံး ဖျော်ဖြေပွဲဖြစ်တဲ့အတွက် အခုလိုနောက်ကျနေသည်မှာ ဖြစ်နိုင်ခြင်း မရှိပေ။
စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့ဖြင့် အကျင့်ပါနေသည့် လက်တစ်ဖက်က လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသော လည်စွဲကို စမ်းကြည့်သည့်အခါ ထိုလက်က ရုတ်တရက် တုံ့ဆိုင်းပြီး ကုယျန်ရှန်း၏မျက်နှာလည်း ချက်ချင်းကို ထိတ်ပျာသွားခဲ့သည်။
'လည်စွဲ မရှိတော့ဘူး ...'
"ဘာလိုဖြစ်ပြီး ပျောက်သွားတာလဲ ..." ကုယျန်ရှန်းတစ်ယောက် အထိတ်တလန့်နှင့် ကားထဲတွင် ရှာကြည့်ပြီး အံ့ဩမှုဖြင့် ပြောလာသည်။
"အကို ... ဘာဖြစ်တာလဲ။ အကိုနျဲ့နျန်က လေ့ကျင့်ဖို့အတွက် အစောကြီးရောက်နေတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ အထဲဝင်ပြီး ရှာကြည့်တာပေါ့" ကုလင်က ပျာယာခတ်နေတဲ့ ကုယျန်ရှန်းကိုကြည့်ပြီး နားမလည်နိုင်စွာ ပြောလိုက်သည်။
ထို့နောက် ကုလင်စကားဆက်ဖို့ပြင်လိုက်ချိန်မှာပဲ ကျိုးယွမ်ဖုန်းထံမှ ဖုန်းဝင်လာပြီး တစ်ဖက်မှပြောလာသည့် အကြောင်းအရာကို ကြားပြီးနောက်မှာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထုံထိုင်းသွားခဲ့သည်။
"အကို ...... ချန်းလုံအန်း ... သူ ထွက်ပြေးသွားတယ် ..."
"မင်း ... ဘာတွေပြောနေတာလဲ ကုလင် !"
ကြိုတင်သိမိသော ဖြစ်လာမည့် အဆိုးတွေနှင့် နှလုံးသားတစ်ခုလုံး တုန်လှုပ်သွားသည်ကို ကုယျန်ရှန်း ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။
"အကိုယွမ်းဖုန်း ဖုန်းဆက်လာတယ် ၊ ချန်းလုံအန်းက သတိမေ့ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဘုရားကျောင်းအနောက်ဘက်တံခါးကနေ ထွက်ပြေးသွားတယ် တဲ့။ အခု သူ့ကိုရှာဖို့ လူလွှတ်ထားပြီးပြီး မကြာခင် သူ့ကို ပြန်မိမှာပါ။"
ကုယျန်ရှန်း၏ စိတ်အတွင်း မတင်မကျဖြစ်နေခြင်းက ပို၍ပင် စိုးလာသည်။ ချန်းလုံအန်းက ထွက်ပြေးသွားတယ် ၊ ဝမ်နျဲ့နျန်ကလည်း ပေါ်မလာဘဲ အကြာကြီး နောက်ကျနေတယ် ... ဖြစ်နိုင်တာက...။
YOU ARE READING
ဥက္ကဌရဲ့အရင်ယောက်ျားကပြောတယ် " သူက အနက်ရောင်ကြာပွင့်လေးပါတဲ့"
Romanceသုံးဆယ့်ခြောက်ပွင့်သော နေကြာက ' ငါ့အချစ်ကို မင်းပိုင်ပြီး ငါ့ကိုလည်း မင်းသာ ပိုင်သည်။' တဲ့
