Taekook AlfaOmega

Yeni Başlangıç

Gözlerimi araladığımda tavana bakıyordum ve ruh halim okadar karışıktı ki ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.  Bir üzüntü içimi kaplamıştı Tae artık yoktu... Sahi bunlar bir rüya mi yoksa gerçek mi? Herşey o kadar hızlı oluyordu ki neyin gerçek olduğunu anlamıyordum. 

Tamamen yalnız kalmıştım ve başımı yavaşça sağa doğru çevirdiğimde onu gördüm. Gözlerini dikmiş bana bakıyordu... Neden benim yanımdaydı...  Kendimden o kadar nefret etmiştim ki bunu şuan gözlerinin içine baktığım bebekten çıkarıyordum. Tekrar bebeğe baktım da Tae'ye benziyordu ve içimi kötü bir his kaplamıştı. Bebeğimizi görmeye hiç gitmemiştim. Ben ona dikkatlice baktıkça o ağlamaya başlamıştı. Biran korktum, beni sevmedi mi?

Ama bunu bilemeyecek kadar küçük değil mi? Sonuçta o bizim bebeğimiz. Onun için verildi bu savaş ama sonuç ne oldu, onu kaç gündür görmedim bile....  Yavaşça eğildim ve kucağıma aldım. O an bir his kapladı içimi, bu hissi açıklamak çok zordu. Sadece huzurla doldum ve kokusu o kadar güzeldi ki.. Ellerimin arasına aldım ve kavradım yüzünü ne kadar da minicik "Çok üzgünüm. Seni de yalnız bıraktığım için.. Gözünü dunyaya açar açmaz tek kaldın. " O ise ağlamayı kesmiş, gülümsüyordu.

O sırada Jin kapıdan onları izliyordu "Nasıl da tatlı. Babasının kokusunu alır almaz sustu."

JKook hiç ses çıkarmadı. Jin konuşmaya devam etti. "Bu arada sedyeyi görür görmez bayıldın. Ne düşünüyorsun bilmiyorum ama Tae'nin durumu stabil"

Jkook dondu kaldı "Ne yani Tae....Ama ben onu.... O iyimiii.. Ben sandım ki...." 

Jin"Hey dostum iyi misin.. Aslında Tae 'yi normal odaya aldık, şuan hayati tehlikeyi atlatmış durumda sende  çok yorgunsun ve belki ufaklık sana iyi gelebilir. Hem kendini iyi hissediyorsan, Tae'yi  görebilirsin"

Jkook, herseyin bir rüyadan ibaret olduğunu anlamıştı ama bu kötü kabusların bitmesini diledi. O hayattaydı, onca yaşadığın his sadece bir rüyaydı. Gülümsüyordum...Parmaklarımla oynayan oğluma baktım "Belki  ikimizi de görmek iyi gelecektir. Ne dersin oğlum"

------

Oğlum kucağım da koridorlardan ilerliyordum, Tae'nin odasına doğru yürüyordum. Ama bu sefer farklıydım, daha güçlü hissediyordum. Bunca zaman ondan uzak durarak  sadece bebeğime değil kendim için de zor bir yol seçmiştim. İyice sarmalamıştım, o minik zeytin gibi gözleriyle bana bakıyordu.

Tae'yi görmek için sabırsızlanıyordum, onu çok özlemiştim. Sanki uzun zamandı görmüyor gibiydim. Hızlıca koridorlardan geçerek en sonunda odaya varmıştım. Kapıdan içeri girmeden bebeğime baktım, boncuk gözleriyle bana bakıyordu. Gülümseyerek kapıyı açıp girmiştim bile.

Tae'yi yatağında uyuyordu ama en son gördüğüm andan daha iyiydi. Solunum cihazları yoktu ve sanki yatağında uyuyor gibiydi. Yavaşça yaklaştım bir elim de bebeğim diğer elimi Tae'ye doğru uzattım. Saçlarını okşadim "Tae, bak oğlumuzu da aldım geldim. Burada uyanmanı bekliyoruz. Seni çok özledim bu birkaç gün bana asırlar gibi geldi. Lütfen uyan"
Yavaşça eğildim ve dudaklarından öptüm ama uzaklaşamadim. Onun yakınında olmak istiyordum, öylece basımı omzuna dayamış duruyordum.
"Jkook"
Birden ismim yankılandı kulağımda. Duyar duymaz ağlamaya başlamıştım. Basımı kaldırıp bakmaya korkuyordum ya sadece yanlış duyduysam...
"Jkook bana yüzünü göstermelisin"
Jkook birden kafasını kaldırdı ve Tae'nin ona baktığını gördü.
"Ah Tae sensin"
Tae gülümsüyordu. "Özür dilerim. Seni çok beklettim mi"
Jkook hicbirsey diyemedi. Ona doğru eğilip uzunca bir öpücük vermişti. Tae gözlerinden anlıyordu. Jkook gerçekten çok yorgun görünüyordu.

Ve kucağında ki bebeğini gördü. Işıl Işıl gözleriyle bana bakıyordu. Kollarımı açtım "Bebeğim gelecek misin bana"
Jkook oğlunun gülmeye başladığını görmüştü ve Tae'nin kucağına bıraktı.

İkisini bir arada görmek benim için paha biçilemezdi. Bunca zaman yaşadığımız sıkıntılar bitti değil mi. Sonunda mutlu olacağımız günler de gelmişti.
Gülümsüyordum. Bütün yorgunluğum geçmişti ve "Tae belki de oğlumuza isim vermenin zamanı gelmiştir "

Tae Jkook'a sonra da ogluşuna baktı. "Evet oğlumuzun ismini koyalim ve evimize gidelim Sevgilim"