It's the longest dream I had. The longest dream I wish I never had.
It hurt, painful, and scary but I know you are there, that makes me feel safe for some reason. Ang sakit at takot na naramdaman ko nung araw na yun ay babaunin ko hangang makapiling...
"Hindi ibig sabihin wala kang nakikita dito sa bahay ay wala nang nakarito" makahulugang saad ni Damian
"Pinagbawalan ka naming na isauli mo ang kuwintas nay an, Ryan" sangayon ni Fon
"Ay nagsama ang dalawang espiritista" Ryan rolls his eyes towards the Damian and Fon
"Ryan, may punto sila..." tumayo na sa pagkakaupo si France "...abandonado o hindi. Wala tayong karapatang kunin ang kung ano man ang nasa bahay nato"
"Magsama sama kayo basta ako maghahanap nang puwedeng kunin dito" sabay mabilis na umalis
Sumunod naman si Luke na tinatawag si Ryan. Habang si Fon at Damian ang umiiling na sumunod sa dalawang kaibigan at tuluyan nang naiwan kami ni France sa silid
"France"
"Hmmm" bumaling sakin si France waiting for me to talk
"Look..." pinakita ko ang kuwintas kay France pati ang litrato na hawak ko "...Look at the red gem at the necklace. I think it's the same as the one in the picture"
Kinuha ni France ang picture at kuwintas at nagpalipatlipat ang tingin rito "I guess so. baka ang dalagang ito ang may-ari nitong kuwintas"
"Lirma"
"What?"
"Lirma ang pangalan niya"
Tumaas ang isang kilay nito sa tunuran ko. Mataman akong tumingin kay France mayamaya ay muli itong umupo saking tabi.
"You don't belive in me?" pagtatampo ko
Umiling siya "No. I believe in you. Bakit naman hindi kita paniniwalaan" saad nito at sinukbit sa tenga ko ang ilang hibla na kumawala sa aking pagkakatali sa buhok ko
"Because it's ridiculous. Hindi ko naman kilala ang mga taong iyan para panaginipan"
"At hindi ikaw ang tipong akong gagawa lang nang isang kuwento Paz. So, I believe in you"
Mapait akong ngumiti sa kanya nang bigla akong may naalala "Ahh" biglaan kong saad
"What..." nagaalalang saad ni France "...May masakit sayo?"
Umiling ako "anong oras na?" bigla kong tanong sakanya
"Why are you suddenly asking for the time?"
"Basta. Anong oras na?" sinubuklan kong kapain ang cellphone ko para malaman ang oras ngunit sumagi sa isipan ko na naiwan ko pala ito sa loob nang sasakyan namin
"It's past midnight. Mga siguro 12:30 na. Bakit ba?"
"Are you sure?"
Tumango si France "Bago ka gumising ay tinignan ko ang orasan sa relo ko malapit nang mag 12 nung time nayun then after ilang minuto biglang nasira ang relo ko" pinakita nito ang wristwatch niya
"Then..." saad ko at umayos nang harap sa kanya "Happy birthday, France" nakangiting saad ko
"Huh?" wala sarili nitong saad
"It's November 20 na kaya, Birthday mo. Here..."saad ko at nilabas ang isang kulay silver na pocket watch mula sa aking bulsa
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Lumaki ang mga mata ni France at kinuha ang aking regalo "I always wanted to have a pocket watch like this, Thank you" pinindot nito ang orasan dahilan para bumukas ito ngunit ganon na lang ang aking pagkadismaya ang makita ko hindi na ito kumagana
"Bakit nasira na..." napakamot ako sa aking ulo "...kaninang umaga puwede panaman yan ah"
"Okay lang. madali na lang tong ayusin. Baga naipit kaninang maaksidente tayo"
