ONCE UPON A DREAM

CAPITULUM SEPTIMA

Paz's POV

"I don't like this place. Maybe we should go" Damian said as we all entered the old house

"At saan naman mo gustong pumunta? We are in the middle of goddam knows where" pasaring ni Damian na nasa unahan nang grupo namin

"You don't understand. The vibe and aura are demonic in this house" muling saad ni Damian habang nililibot ang paningin sa paligid nang bahay

Luma na ito at ultimo dingding at kisame ay may butas at sira na ngunit hindi mo maikakaila ang taglay na ganda nitong bahay kahit luma sa sira. May mga nakasabit na paintings at iba't ibang pigura na babasagin. May ilang basag na salamin na nagkalat sa sahig. Ang ilang kurtina na nakakabit ay punit punit narin.

"Eh di matulog ka sa labas wala namang nagpipilit sayong sumama rito, di ba?" muling pasaring ni Ryan. Nagkakainitan na sila Damian at Ryan

Usually, hindi naman pumapatol si Damian at nanahimik lang pero sa hindi alam na kadahilanan ay tila ba balisasa itong si Damian at madaling mapikon.

"You Jerk! I'm just concerned-" hindi na natuloy ni Damian ang sasabihin nang biglang hinawi ni Ryan ang kuwelyo niya

"Well, your concerned is useless-"

"Tama na! ano ba naman kayong dalawa..." awat ni Fon sa dalawa "...Chill"

"Damain, Ryan Stop being immatures" awat din ni France na pumagitna na sa dalawa upang hindi magkasuntukan

"Ito kasi..." binitawan na ni Ryan ang kuwelyo ni Damian "...Iniral pa ang kaartehan..." ngunit masama ang tingin ni Damain kay Ryan "...Oh, ano ang tinitingin-tingin mo diyan?"

Nasa ganung kalagayan sila at gusto ko man pumagitna sa kanila pero hilong hilo na ako at tila ba tutumba na. hindi rin naman nagtagal ay tuluyan nang bumigay ang mga tuhod ko. Everything is becoming fuzzy

"Paz..." saad ni Luke. Mukhang nasalo ako nito bago ako tuluyang bumagsak sa sahig "...France si Paz" pukaw ni Luke sa ibang lalaki. Nakit ako ang pagdalo ni France sakin

My Ears are ringing lahat nang salita ay tila ba nag eecho "Pazzy!" saad na pagaalala ni France. Lahat nang attensiyon ay nasa akin na. yun ang huli kong naalala bako dumilim ang lahat

👻

"Ughhh!" halos kapusin ako nang hininga nang magising ako sa pagkakatulog sa malamig na sahig.

Nilingon ko ang paligid ko. May ilang ilaw na nagsisilbing liwanag sa paligid ko. Sinubukan kong tumayo ngunit dalawang bata ang dumaan sa akong tabi na nagtatabukhan at nagtatawanan. Na aking kinagulat kaya muli akong napaupo. Pinanuod ko ang pagikot nang dalawang bata sa isang maliit na lamesa. Isang batang babae at isang batang lalaki na sa tingin ko ay nasa lima o anim na taon na ang mga to. Doon ko lang napagtanto ang bahay na kinaruruonan ko

"No. this is imposible" tuluyan na akong tumayo at umikot upang makit ang kabuuan nang bahay. Malinis at marangya ang bahay. Punong puno ito ang iba't ibang mamahaling palamuti at dekurasyon. Halatang mayaman ang nakatira rito.

"Fernan, Maria... ako'y pumarito't sa hapag kainan" isang ginang ma mestiza na nakasuot nang sinaunang panahon ang tumawag sa dalawang bata na agad namang tumalima ang mga ito. Mahaba ang malabistida nitong kasuotan at naka tali ang itim na itim nitong buhok may hawak din itong abanikong paypay at may ilan ilang din palamuti sa kanyang katawan. Marahil ito ang ina nang mga bata.