Feniks. Tom I. Wiersze

#Mój

Słyszę cię w oddali,

czuję dusz energię,

wołasz mnie cicho,

nieustannie.

Nie wiem, kim jesteś,

jedynie czuję, jak dudni

twe serce – bije w rytm ten sam,

który od zawsze słyszę w sobie.

Twój oddech wygrywa znajomy takt,

twoje kroki znajome,

choć słyszę je pierwszy raz.

Twój gest tak bliski,

spojrzenie wspólne –

to tylko sen, ułuda, parszywy żart.

Nie może być, że jesteś tu,

nieprawda to, co widzę, słyszę i czuję.

Kpina to i żałosna chęć,

oszustwo, iskra podła,

by synergią na powrót być,

do nieba powrócić tchnień,

nie możesz być mój,

nie możesz być mój

mój, mój tylko mój.