Χάρτινες Λέξεις

26%

                                                                                       Οφήλια

Κοιτάζω την αντανάκλαση της στον καθρέπτη. Φαίνεται όμορφη μέσα σε αυτό το μαύρο φόρεμα που φορά. Την κοιτάζω επίμονα προσπαθώντας να καταλάβω ποια είναι , όλα έχουν αλλάξει πάνω της. Τίποτα δεν θυμίζει το τότε μικρό και...όχι αδύναμο. Ίσως τρομαγμένο κοριτσάκι. Αδύναμη δεν ήμουν ποτέ.

Θέλησαν να με κάνουν να πιστέψω πως είμαι αδύναμη, μα δε τους άφησα και δεν θα τους αφήσω. Όπως με έμαθε εκείνη έτσι θα συνεχίσω να ζω. Με τόλμη και αποφασιστικότητα. Μπορώ μόνη μου να προστατεύσω τον εαυτό μου, να τον υπερασπιστώ.

Ορθώνω ξάφνου την κορμοστασιά μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα και προχωρώ ευθεία. Τα διαπεραστικά μάτια της Αντόρα είναι καρφωμένα πάνω μου, γεμάτα περιέργεια καθώς βγαίνω από το υπνοδωμάτιο που μου έχουν παραχωρήσει για όσο θα μείνω εδώ. Ελπίζω η παρουσία μου εδώ να είναι σύντομη γιατί όσο και αν συμπαθούμε ο ένας τον άλλο όταν ο ένας εισβάλει στα χωράφια του άλλου είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις.

Και με την Αντόρα είναι πολύ πιθανό αυτό το σενάριο. Όσο καλές φίλες και να είμαστε , όσα και αν έχουμε περάσει μαζί. Μερικές φορές οι ιδιοσυγκρασίες μας προκαλούν τις χειρότερες αντιδράσεις. Είναι το είδος φιλίας που υπάρχει απλώς για να υπάρχει , που πλέον τα όρια βρίσκονται κάπου στο άγνωστο. Είναι δικό μου λάθος αυτό. Άφησα τα όρια να ξεπεραστούν και να μπερδευτούν με την παρόρμηση. Αλλά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα όρια για να τα πηγαίνω τώρα.

"Γιατί τόσο πένθιμη ,αγαπητή μου ;" με ρωτά και νεύει προς το φόρεμα που φοράω. Εγώ χαμογελώ ειρωνικά.

Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από πένθος για εμένα σε εκείνο το σπίτι. Ένας υποτιθέμενος πατέρας ο οποίος έχει αναλάβει αναγκαστικά αυτόν τον ρόλο για τα μάτια του κόσμου και το τσιράκι του , η σύζυγός του η οποία με το να ανοίγει τα πόδια της τον κάνει ό,τι θέλει τα τελευταία χρόνια. Μια οικογένεια αγρίων.

Και εγώ η αγριότερη από όλους. Δεν θα είναι έτοιμοι για την επιστροφή της άσωτης κόρης. Δείπνο ήθελε ; Θα το έχει , αλλά με τους δικούς μου όρους. Το παιχνίδι αυτό είναι δικό μου.

"Δεν είναι πένθος , ονομάζεται εκδίκησή." της απαντώ με τον ίδιο ειρωνικό τόνο.

"Τότε ας είναι ." λέει " Και μην ξεχάσεις ούτε μια στιγμή ποια στο καλό είσαι." συμπληρώνει αφήνοντας ένα χαμόγελο στο τόνο. Της ανταποδίδω το χαμόγελο.