KİMSESİZLER

Giriş

Yıllar önce ;

Hayal ailesi ile arabadaydı pikniğe gidecekleri. Hqyal' in üzerinde pembe çiçekli elbisesi vardı.

" Babiş bana bebek alır mısın dönüşte?"

" Alırım güzeller güzeli kızım." dedi babası, Hayal mutlu bir şekilde arkasına yaslandı. " Hayatım acaba oraya değilde şuraya mı gitsek?" dedi Asel Hayal' in annesi.

" Olur güzelim." dedi Poyraz Hayal' in babası.

O sırada korkunç bri görüntü oluştu. Bir korna sesi, tüm hayatlarını mahvetti...

" Aaaaa!" çığlıklar bazen sözlerin esiridir...

Hayal gözlerini açtı araba uçuştu neredeyse!

" Anne? Baba?" dedi, kanları gördü.

" Anne! Baba! Kalkın ne olur!"

Dedi, tırdan inen adam bir Hayal' e birde anne babaya baktı küçük kız elleriyle aben babasının kanayan yerlerini öpüyor su belki geçer diye. Adam ambulans çağırdı, ambulans çok geçirmişti fakat. Yetkililer geldiğinde anne baba çoktan ölmüştü.

" Anna babam iyileşicek mi?"

Dedi Hayal. Sağlıkçı kadın önünde diz çöktü ve. " Özür dilerim çok geç kaldık. Melek oldular."

" Şaka mı?" dedi Hayal.

Kadın ağlamaya başladı. " Bak küçük kız çok zor biliyorum ama dimdik duracaksın tamam mı?"

Hayal kadına sarıldı." Allah' ım geri ver anne babamı lütfen ne olur. Küçücüğüm ben daha." dedi Hayal ağlayarak.

Kadın onu polislere emanet etti Hayal çarpan adamın suratını aklına kazımıştı yıllar geçsede unutmayacaktı.

Küçük kızı yetkililer yetimhaneye bıraktı. " Artık yeni evin burası. " dedi yetimhane müdürü.

" Anne babam gelicek mi? "

" Onlar artık olmayacaklar
Hayal' ciğim ama inan bana bu acı geçmese bile hafifliycek."

Hayal' in yanına bir kaç kız çocuk geldi. " Hadi sen arkadaşlarla tanış benim bir kaç işim var. " dedi müdür, ve gitti.

" Annen baban yok artık, evin bile yok kızım senin! Kimsesizsin! "

Dedi içlerinden en büyükleri, Hayal elindeki ayıcığına sıkıca sarıldı babasının aldığı bir ayıcıktı.

" Hahaha ne bu? Bebek misin sen? Bize ver şimdi! "

" Hayır! " dedi Hayal.

Görevli kadın geldi.

" Çocuklar! Yeni geldi yapmayın böyle. Gel tatlım ben odanı göstereyim." dedi.

Yıllar geçti Hayal unutmadı adamın yüzünü, bir sürü psikolojik destek aldı, ilaçlar kullandı ama o acıyı bir türlü dindiremedi.

Günümüz ;

Merhaba! Ben Hayal. Şuan bir asistanlık başvuruna gidiyorum, bir kaç arkadaşımla aynı evde kalıyoruz kimsesisiz, yetimhanede beraber büyüdük onlarla. Şirketin kapısından içeri girdim.

" Merhaba Mert beyin odası nerede?"

Dedim, güvenliğe. " 4. Kat sağdan ilk kapı."

" Çok sağolun." diyip oradan ayrıldım. Odaya geldiğimde kapıyı çaldım.

" Gir!" o ses ne be! İçeri girdim.

" Merhaba Mert bey asistanlık başvurusu için geldim."

" Tamam. Otur ve hayatını anlat bende not alayım."

" Herkes... "

" Herkes değilimdir."

" Peki. " oturdum. " Ne içersin?"

" kahve."

" Nasıl?"

" Ne nasıl kahve. "

" off! Nasıl içersin anlamında. "

" Haaa normal. "

" Şekeri nasıl olsun?! "

" Heee orta. "

" Şükür ya. "

Kahveyi söyledi o arada hayatımı anlatmaya başladım." Anne babamı beş yaşında bir trafik kazasında kaybettim, yetimhanede büyüdüm daha önce çalıştığım yerde tecavüze uğradım patronum tarafından zorbalıkla büyüdüm. "

" Peki alındın. "

" Ne? "

" Alındın."

" Vallaha!"

" Vallaha."

" Yaa çok teşekkür ederim. "

" Ne demek. Pazartesi başla. " dedi.

" Yarın yani? "

" Evet. "

" Tamamdır. " odadan çıktım.

O ne seksilikti be.

İç sesimi kapatmam lazım sanırım.

Eve geldim kızlar yemek yapmıştılar.

" Melisa! Ezgi! İşi aldım! " koşup bana sarıldılar.

" Oley be!" dediler.

" Çok mutluyum ya."

Dedim." Kızlar benim işim var gece bara gideceğim."

Dedi Ezgi.

" Ezgi bir dur artık ya dünde gittin."

Dedi Melisa. "Umurumda değil eğleniyorum işte." dedi Ezgi.

Ezgi çıktıktan sonra bizde evi topladık ve yattık.

Bölüm sonu

Bölüm ile ilgili düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim :)