Gangsta | Minsung

15. Bölüm

Aşkımsular bol bol yorum ve oy atmayı unutmayınnn <3

Minho;

Arabayı otoparka bırakıp eve girdim. Şansıma evdeki tadilat bitmişti ve işçiler gitmişti. Kim olursa olsun, kimsenin benim bu yıpranmış halimi görmesini istemiyordum.

Stresle salondaki koltuğa oturup beklemeye başladım. Neyi beklediğimi bende bilmiyordum. Tek bildiğim zamanın asla geçmediğiydi. Sanki onu yıllardır görmemişim gibiydi, fakat sadece bir günlüğüne yanında değildim. Umarım bu sadece bir günle kalırdı. Onun varlığına çok alışmıştım.

Kafam öylesine dağınıktı ki, kendimi rahatlatacak bir şeyler bulmalıydım.

Oturduğum koltuktan kalkıp üst kata, odama çıktım. Yatağımın sağ tarafında duran komidinin çekmecelerinden bir şeyler aramaya başladım.

En sonunda aradığımı bulmuştum, sigara paketini. Hemen odamdaki ön bahçeye bakan balkondaki tekli koltuğa oturdum. Sigara paketinden bir dal sigara çıkarıp çakmakla yaktım. İçime çektiğim dumanı geri salarken hala canım yanıyordu. Söz vermişti, nasıl bırakıp gidebilirdi aklım almıyor. Hemde ona her şeyden daha fazla değer verirken.

Bazen kendimden şüphe ediyorum. Ona olan bu takıntım, Jaehyun'dan mı kaynaklı? Hayır, buna eminim.

Jisung, hem Jaehyun'un aynısı, hemde değildi. Bazı huyları aşırı benzerken, bazılarının alakası yoktu. Nasılsa abi kardeşlerdi, tabii ki de benzeyecekler. Ama benim ona karşı olan sevgimin Jaehyun'la bir ilgisi yoktu. Jisung enim için farklı birisi. O hırçın, söz dinlemez bir çocuk. Bu yüzden onu çok seviyordum. Herkes gibi korkak değil. Bunu, onla tanıştığım ilk andan itibaren bana diklenmesinden anlamıştım.

Dalgın bir şekilde ön bahçeyi seyrederken tanıdık bir arabanın görüş açıma girmesiyle yerimden kalktım. Bu Daehyun olmalıydı. Hızlıca sigaramı kül tablasına bastırıp balkondan çıktım. Evin kapısını açıp bahçeye, arabanın yanına gittiğimde Daehyun'u sürücü koltuğundan inerken gördüm.

Anlaşılan Jisung'u bulamamamıştı.

"Jisung nered-" derken sözümü kesen arka koltuktan inen o tanıdık sima olmuştu. Üzgün ve mahçup gözlerle suratıma bakıyordu. Tam onu gördüğüme sevinecekken tekrardan olanları hatırladım ve sustum.

İkimizde sessizce birbirimize bakarken, bu sessizliği ben bozmuştum "Sana güvenmiştim."

Yavaşça dolmaya başlayan gözleriyle söze girdi. "Gerçekten-"

"Sus, evde konuşacağız." diyip Daehyun'a arabayı park etmesi için kaş göz yaptım. Ardından kolundan tutarak eve doğru yürümeye başladım. Eve girdiğimiz de direkt olarak benim odama götürdüm onu.

İçeriye önce Jisung'u sokup, sonra kendim girdim ve kapıyı kilitledim. Anlaşılan korkmuş olacaktı ki elleri titriyordu. Bu durumdan memnun değildim, ama başka çarem yoktu.

"Evet Jisung bey, anlatmaya nereden başlamak istersiniz? Dur tahmin edeyim, arabadan inip ne kadar aptal olduğumu düşündüğünden başlayabilirsin." dedim histerik bir gülümsemeyle. Öyle canım yanıyordu ki... bunu kelimelere dökebileceğim bir tanım yok.

Gözlerinden akan yaşları elinin tersiyle silip konuştu "Lütfen, beni bir dinle."

"Dinliyorum zaten. Beni nasıl kandırdığını dinlemeye hazırım."

"Seni kandırdığım falan yok! Sadece ko-"

"Ah, pardon! Sen beni kandırmadın, ben bile isteye sana kandım değil mi?" dediğim an yanağıma yediğim sert bir tokatla başım yana savrulmuştu. Elimi yanağıma koyup bir süre öyle durduğumda yüksek sesle lafa girdi "SENDEN KAÇTIĞIM FALAN YOK!!"