Love In Another Heart S1(Bxb)

CHAPTER 9

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locals, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. PLAGIARISM IS A CRIME!

__________________________________

Kyle pov

Kanina ko pa ito napapansin, parang may nangyaring hindi ko alam. Yung pogi na nasa harap ko, si Hasmet, tila may iniisip na hindi ko maintindihan, habang tinitignan siya ng masama ng katapat kong lalaki. Pero si Hasmet, tanging ngisi lang ang sagot sa kanya.

I smell something fishy...

"So, you are Hasmet Selim Alcantara, right?" tanong ng asawa ni Ma'am Jenna, si Sir Dennis. "By the way, I'm Dennis, and your Ma'am Jenna said you're not a talkative person. Would you mind sharing with us?"

Ang mga salita ni Sir Dennis ay magaan at puno ng interes. Si Hasmet, tila walang pakialam sa mga tanong, sumagot ng kalmado.

"Yes sir, because I was born non-talkative and I don't like to socialize with people. They say I'm boring, but that's not my problem."

Malumanay niyang sinabi iyon, at nang tingnan ko siya, nakataas ang kilay, parang hindi ko pa rin matanto kung ano talaga ang nararamdaman niya.

"Oh, really? I'll respect that. Your personality... I know someone like that. By the way, your name is kinda unique, but it suits you," dagdag pa ni Sir Dennis, halatang nagsusumikap magpakilala ng mabuti kay Hasmet.

"Thank you, sir," sagot ni Hasmet, at ngumiti. Nagsimula siyang kumain, at si Sir Dennis, nakatingin sa akin, bumaling ang pansin sa akin.

Hehehehe... ngayon ko lang napansin. Pogi pala si Sir.

"And you are Kyle Bailey Flores, right? So you two will work here as maids, and according to your requirements, you're 24 years old." Parang nagulat pa siya sa sinabi niyang edad ko.

Bakit? Hindi ba halata na 24 na ako? Hmp.

"Ah haha, opo sir. Hindi halata kasi sa facelack ko. Haha," biro ko. Napatawa si Sir Dennis at Ma'am Jenna. Nakakatawa lang, hindi ko akalain na magiging ganito kasaya ang usapan.

"So, gusto niyo pala magtapos ng pag-aaral? Hindi ba? Sagot na namin ang scholarship ni—" Hindi natapos ang sasabihin ni Sir Dennis nang bigla siyang dumabog sa mesa at sabay walk-out.

Nagulat kami lahat, at si Ma'am Jenna, malungkot ang mukha.

"Ako na lang maghihingi ng tawad sa inasal ng anak ko. Ayaw niya kasi sa mga bakla," sabi ni Ma'am Jenna, na may pagka-malungkot.

"And he is homophobic. Aware siya sa LGBT, pero kami ni Ma'am Jenna, we support LGBT. Kasi tao naman sila, hindi panindirian." Madamdami niyang sinabi, at na-touch ako sa sinabi niyang iyon. Parang may bagay na hindi ko alam na pinapakita ni Sir Dennis.

"Oh siya, kumain na kayo, at pagpasensiyahan niyo na ang ugali ng anak ko. Kung binubully kayo, huwag mahiya lumapit sa amin."

"Opo Ma'am, hehehe," sagot ko, para magaan ang pakiramdam.

"And by the way po Ma'am, pwede ba matanong kung ano pangalan ng anak mo?" Tanong ko kay Ma'am Jenna, at napansin kong napatigil sila sa pagkain at tinignan ako.

"So actually, I have two sons. Their names are Daniel Zane, yung kanina... at yung isa naman ay nasa ibang bansa na, si Franco Matteo. Kuya siya ni Daniel."

"I see. Anong trabaho ng kuya niya?" tanong ko, habang nagsisimula na akong mag-isip tungkol kay Franco.

"Franco? Familiar..." naiisip ko. Parang may nakita na akong Franco sa ibang lugar, pero hindi ko pa matandaan.

Uminom muna ng wine si Ma'am Jenna at nagsalita, "Doctor siya sa South Korea, at next month, uuwi siya dito. At ipapakilala ko kayo sa kanya, hehe."

"Ah, I see," sagot ko, sabay balik sa pagkain. Pero parang naging seryoso ang mukha ni Ma'am Jenna sa sinabi niyang iyon.

Matapos naming kumain, nagpresenta kami na maghugas ng pinggan, pero pinigilan kami. Sabi nila bukas na lang daw kami magsimula ng trabaho. Kaya't ang mga maid nila ang nag-asikaso. Wala kaming choice kundi bumalik sa kwarto namin. Pero sabi ni Ma'am at Sir, sabay na lang daw kami kakain, pero nakakahiya naman kaya't nagpasya kaming manatili sa kwarto.

Ngayon, nandito kami sa kwarto. Tinignan ko si Hasmet. Mukhang malalim ang iniisip. Kaya nilapitan ko siya.

"Ok lang ka lang?" tanong ko sa kanya, habang tinitignan siya.

Tinitigan lang niya ako, parang may hinahanap na sagot sa mga mata ko.

"Kung iniisip mo yung mga mahalagang pinapagawa sa'yo, wag mo muna isipan yun," sabi ni Hasmet, na parang pinipigilan ang sarili.

Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung ano talaga ang nararamdaman niya o kung ano ang mga nangyayari sa kanyang utak, pero para bang may hindi siya masabi. Para bang may bigat siyang tinatagong lihim.

"Kyle, pwede sa iba nalang tayo magtrabaho..."

"ANO!"

Nagulat ako sa sinabi ni Hasmet. Naramdaman ko ang bigat ng mga salitang iyon. Bakit kaya?

TO BE CONTINUED...

TO BE CONTINUE