Bir türlü yaralarını saramayıp durmadan kanatan herkese gelsin 🥀
~
Boğazım düğüm düğüm, sözler lal etti sanki beni içime akıtıyorum gözyaşlarımın herbirini...
~
Bazılarının kabuk bile tutmayan, tutamayan durmadan kanayan yaraları vardır. Uğruna he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Kalbimden acıyla seni silmeyi denedim yara izin kaldı~
5. Bölüm
"ANSIZIN"
Benliğimi kaybetmiştim ben, belki de ruhumu yitirmiştim bilemiyorum. Onsuz yolumu kaybetmiştim birçok kez. Sanki gemisi alabora olup da okyanusun derin sularında kaybolmuş bir kaptan gibiyim, okyanus veni serin ve acımasız sularına prangalara hapsederek çekiyor sanki hiç durmadan. Ruhum çalınmıştı benden ve ben sadece sessiz kalarak bu duruma göz yummuştum. Belki dilim lal olmuştu ama kalbim canhıraş bir halde çaresizce hiç durmadan acılar içinde mecbur bırakıldığı durum için haykırıyordu. Kalbimi söküp çıkarmışlardı sanki yerinden. Artık ne bir şey hissetmeye gücüm kalmıştı ne de isteğim, bir an da hissizleşmiştim, yitirmiştim her şeyi... Mutluluğumu çaldılar benden gülüşlerimi, artık bende sadece hüküm süren şey derin acılarım ve çaresizliğim. Mahkumum artık ben prangalarla zincirlenmiş acılar içinde bir mahkum, karanlığa mahkumum ben. Ama şimdi ise bir güneş ışığı gözlerimi alıyor, şaşırıyorum. Bu siyaha hapsolmuş hayatımda ne işi var bu aydınlığın anlam veremiyorum. Bir ihtimal diyorum umut tohumlarımın yeşermesi için bir umut doğuyor gökyüzümde. Ondan bana kalan tek şey o olabilir aslında. Bu karanlık hayatımı aydınlatacak bir güneş olabilir belkide. Bu yalnızlığa hapsolmuş benliğim çırpınıyor hiç durmadan bir umut kırıntısı bile içimde ki solmuş çiçeklerin açması için yetiyor aslında. Kalbimle verdiğim savaşta en iyi yol arkadaşım olacak kişiyi hayallerimle süslüyor, uzun zaman sonra kalbimin ona ait bir parçanın varlığının olma ihtimali ile atmasına bir kez daha izin veriyorum. Yüreğim ise bir kelebeğin sadece bir günlük ömrüne sahipmiş gibi son kez atıyormuşçasına özgürce sesini duyurmaya, içimdekileri haykırmaya devam ediyor. Yaraları kabuk tutmayan tutamayan durmadan kanayan kalbim inatla yaralarını koparıp atarak tekrar ve tekrar ondan kalan bir parça için kendini kanatmaya inatla devam ediyor. Yaralarını sever mi bir insan ben koşulsuzca seviyorum. Çünkü beni ben yapan onlar bunu çok iyi biliyorum. İyileşmeyi de bilirim ne hallerden ne hallere geldiğimide...
Düşüncelerimin beni girdap gibi esir almasına izin vermemek adına hızla düşünceler aleminden sıyrılmaya çalıştım bu pek de kolay olmamıştı benim için onunla ilgili şeyler düşünmekten bile kaçınırken ona ait bir parçayı taşıyor olma ihtimali bile beni sarsmaya yetmişti. Yaşadığım ve üstüne daha da yaşayacağım onca şeye rağmen kendimi bir çıkmaz sokağa düşmüş gibi hissetmekten alıkoyamıyordum.
En sonunda Mehru' nun endişe dolu bakışlarıyla her şeyden sıyrılabilmiştim. "Aden canım iyi misin endişelendiriyorsun beni."
"Ben iyi miyim kötü müyüm onu bile bilmiyorum Mehru? Mesela şu an ne hissetmem gerekiyor onu bile bilmiyorum. Her anlamda o kadar çaresizim ki al görüyorsun işte halimi basit belki de olmayacak bir ihtimal bile beni sarsmaya yetiyor."
