Bir türlü yaralarını saramayıp durmadan kanatan herkese gelsin 🥀
~
Boğazım düğüm düğüm, sözler lal etti sanki beni içime akıtıyorum gözyaşlarımın herbirini...
~
Bazılarının kabuk bile tutmayan, tutamayan durmadan kanayan yaraları vardır. Uğruna he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ Hayat'ın tüm renkleri soldu, acı bir haykırış tüm sesleri susturdu, zaman durdu ve çiçekler hüzün koktu bugün 🥀 ~
~Senin için atan kalbim yine seninle son buldu ~
6. Bölüm
"LAVİNİA ~ÖLÜM ÇİÇEĞİ~"
Bir insanın kalbi acır mı hiç benim kalbim çok acıyor benim kalbim acımasızca benden söküp koparılıyor. Ben bugün içimde ki beni yitirdim, ben bugün kalbimi yok ettim. Çünkü ben bugün her ne olursa olsun koşulsuzca çok sevdiğim adamı kaybettim. Feryadımı duyuyor musunuz, figanımı hissediyor mu o koca yüreğiniz? Acımı, kalbimde ki derin sızıyı hissediyor musunuz? Bilmiyorum. Ben artık hiçbir şeyi bilmiyorum. Ben bugün sadece sevdiğim adamı değil hislerimi de yitirdim sanki hiçbir şey hissedemiyorum, her şey o kadar boş, o kadar anlamsız ve silik ki yaşamayan bilemez derler ya öyleymiş... Ben bittiğimi sanmıştım acıdan kıvrandığımı, öldüğümü düşünmüştüm ama unutmuşum ki üstüme toprak atmayı unutmuşlar. Şimdi o da oldu ve benim kayboluşum artık tamamen tamamlandı. Bugün güneş göğe küstü, bugün çiçekler solmaya başladı, bugün hayat sonsuza kadar durdu. Bugün her şey sustu, derin bir sessizliğe büründü ve ben kocaman bir boşluğun içine yapayalnız bir halde hapsoldum. Çünkü bugün bir kadın acı bir halde sevdiği adamı kaybettiği gerçeğiyle yüzleşti ve tüm şehir feryat figan haykıran kadına ağladı, tüm şehir gözü yaşlı bir kadın için karanlığa büründü, esir düştü...
🥀
Mehru endişeli bakışlarla birlikte bana durmadan bir şeyler soruyor ve benim halimi gördükçe gitgide büyüyen korkusuyla birlikte beni kendime getirmeye çalışıyordu ama bu saatten sonra artık benim için sanki bu imkansızdı. Donuk bakışlarla karşıma boş gözlerle hissiz bir şekilde dalıp gitmiştim sanki. Hislerim ruhumdan çekip alınmıştı sanki. Yerimden kıpırdayamıyorum bile. Asıl çaresizlik buymuş da haberim yokmuş. Kendime tam olarak gelemesem bile bir adım atmam gerektiğinin farkındaydım bu yüzden sarsak bir adım attım ileri doğru ama tabii ki de sendeledim. Bu hayattaki ilk sendeleyişim değildi ama bu sefer ilk defa ayakta duracak ne gücüm ne de takatim vardı. Olsun dedim içimden bırak sendeleyeyim yeter ki onunla ilgili bir iz, bir haber alabileyim. Kararlılıkla bir adım daha attım ama yine sendeledim, önemsemedim devam ettim adımlarımı sarsak da olsa atmaya vazgeçmedim. Çünkü benim ona giden her yol her zaman mübahtı.
