The Puerile Queen

Chapter 4: Is that his goal?

I wiped my tears off nang medyo mahimasmasan ako. Inalalayan niya ako sa pagtayo at pinaupo sa isang sofa doon.

"I didn't mean to scare you. I'm sorry." He apologized.

"Why do you have to play that kind of creepy song in the middle of the night kasi?!"

"I said, I'm sorry." He scratched the back of his head, looking both confused and amused.

Yumuko na lang ako, ayan, Breanna! Mahiya ka nga! Mas nauna pa siyang mag-sorry sa'yo! Grabe ka talaga.

"Why are you still awake?" He asked.

I looked at him awkwardly and as if on cue, biglang tumunog ang baby girl ko. Dahil sa katahimikan, sigurado ako narinig niya yon.

Napakagat ako sa lower lip ko, nakakahiya ka talaga, Breanna.

Narinig ko ang mahinang pag-tawa niya, "Come on. Let's get your tummy stuffed."

When he started walking away, I suddenly grabbed one of his wrists at bigla nalang lumabas sa bibig ko ang mga salitang buong araw kong pinag-isipan, "Sorry for judging you, King Ryker."

Dahil doon ay napahinto siya at napalingon sa akin, he stared at me for awhile before smiling genuinely, "It's alright. I understand."

I averted my gaze, "It's not alright. I judged you without even knowing who you really are. I was blinded by media. I shouldn't have judge you just because of the issues people threw at you, it's completely wrong."

I stiffened nang maramdaman ko ang pagtapik niya sa tuktok ng ulo ko, "Let's just brush it off, Breanna. I understand."

"I told you it's no—"

"Let's start everything over." He cajoled.

Tumingin ako sa kanya at hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pagtitig sa mga labi niyang nakangiti, "Ano ba namang mga ngiting yan! Pa-fall!"

His brows furrowed, "Pardon?"

THANK YOU LORD! BUTI'T HINDI SIYA NAKAKAINTINDI NG TAGALOG KUNDI NAPAHIYA NANAMAN AKO. HUEHUE.

"I said, okay, let's start everything over." Palusot ko.

He lend me a hand which I took politely. Nag-shake hands kami bago tumayo at dumiretso sa kitchen.

He lead the way papunta doon habang ako nama'y nanatili lang sa likod niya. The way's so dark talaga kaya medyo natatakot ako kasi baka mamaya bigla nalang may sumulpot na multo sa gilid ko tapos hilahin ako palayo at kainin ng buhay!!!

"Ayos lang sana kung si Casper yung mumu." I whispered to myself kaya naman napalingon siya sa akin, "What did you say?"

Umiling-iling lang ako while gesturing him to go on. Mahirap kasama itong isang to. Mapapasabak talaga ako sa English. Tapos may pagka-British accent pa naman yung pagsasalita niya.

Tahimik lang kami until we reached the kitchen. Mabuti nalang at binuksan niya yung ilaw dito dahil mahirap lumamon ng madilim.

"What would you want to eat?" Tanong niya.

"I haven't eaten my breakfast, lunch and dinner so I should be eating a heavy meal right now." I confessed, kumunot naman ang noo niya.

"Why haven't you eaten anything?"

Nagkibit-balikat nalang ako, alangan namang sabihin ko sa kanyang hindi ako kumain kasi iniisip ko kung paano mag-sosorry sa kanya, diba? Edi pinahiya ko nanaman ang sarili ko.

"You said you love eating that's why I thought you'll be the last one to prefer skipping the meals." He said wearing a small smile.

Hindi tuloy ako nakapag-pigil na umirap, haler, anong ibig niyang sabihin? Na sa sobrang takaw ko, kahit magunaw ang mundo ay hindi ako titigil sa pag-kain? Ugh. Okay fine. Oa lang ako.