Tʜᴇ Dᴇᴘᴛ / 1

Rozdział 39.

Nieprzytomny Luciano wydawał się taki nie groźny, taki niewinny, ale naprawdę chciałam żeby właśnie w tym momencie się obudził. Już długo, prawie cały dzień siedziałam w sali gdzie on leżał i prawie w ogóle nie puszczałam jego dłoni. Nie mogłam go opuścić. Było już późno. Liliany już nie było. Lorenzo zawiózł ją do domu, była tym wszystkim zmęczona, tak jak ja. W pewnym momencie do sali wszedł mój brat, a w drzwiach stanął Lorenzo i lekarz.

- Musimy już jechać księżniczko - powiedział brunet, a ja spojrzałam na jego leżącego brata.

- Przyjedziesz jutro - powiedział Louis i chwycił mnie za ramiona. Westchnęłam i wyszłam z nim z sali zerkając jeszcze w stronę Kiry. Narażała się dla niego i teraz tu leży. To on ją narażał. Nagle poczułam złość. Luciano otaczał się tylko cierpieniem aż w końcu sam tak skończył. Pokręciłam głową i opuściłam salę. Lorenzo jeszcze przez chwilę rozmawiał z lekarzem, a ja z Kilianem i Louisem wyszłam przed szpital.

- Nie spodziewałem się tego, że ci się oświadczy, a tym bardziej, że ty się zgodzisz - powiedział Louis, spojrzałam na niego smutno.

- To było tak nagle - uśmiechnęłam się lekko, a potem z powrotem spoważniałam - tuż przed tym wypadkiem, zadzwonił do mnie.- Znowu poczułam zbierające się łzy.

- Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze - odparł po chwili Rossi.

- Zawieść cię do domu?- spytał mi się Kilian.

- Tak - powiedziałam po chwili kierując się do srebrnego mercedesa.

- Na pewno zostaniesz sama późnej?- spytał Rossi, a ja machnęłam ręką.- Niech będzie Tori. Będę pod telefonem - skierował się do czarnego camaro. Nie chciałam aby ktokolwiek maił mnie na głowie ale wiedziałam, że w każdej chwili gdy będę potrzebowała Louisa to zawsze będzie. Wsiadłam do samochodu Kiliana, a on sam znalazł się w nim po chwili.

- Wiesz, że i tak samej nie zostawię cię w willi - powiedział Duarte wyjeżdżając na główną ulicę. Spojrzałam na niego ale on ciągle patrzył na drogę.

- Daj spokój. Jedź do swojego domu i odpocznij. Wiem przez co przechodzisz. Oboje musimy odpocząć - powiedziałam z powrotem odwracając głowę w stronę okna.

- W takim razie pojedziesz do mnie albo Louisa - odparł poważnie.

- Kilian - mruknęłam.- Dam sobie cholera radę.- W samochodzie zapadła cisza. Zdałam sobie sprawę, że w willi Falcone prawie nigdy nie byłam sama, przez Contiego. Może Kiliana miał rację, może powinnam z nim zostać? Szatyn zatrzymał samochód na podjeździe. Bez słowa opuściłam samochód i Kiliana zrobił to samo. Spojrzałam na niego, a on twardo szedł w stronę drzwi. Z facetami z mafii było trudno wygrać. Otworzyłam drzwi willi i szatyn wszedł za mną.

- Mogę zostać sama Kilian - powiedziałam odwracając się do niego, a on w tym momencie ściągnął marynarkę i udał się w stronę salonu.

- Ludzie Contiego znaleźli wille Lorenzo. Myślisz, że będą mieć z tą problem?- rzucił przez ramię.- W niczym nie będę ci przeszkadzał - dodał i usiadł na kanapie. Udałam się w jego kierunku i oparłam dłonie na oparciu kanapy.

- Przepraszam - powiedziałam gdy on w tym momencie włączył telewizor. Zaskakiwało mnie to, że on tu czuł się jak w domu. Tym razem spojrzał na mnie łagodnie.

- Idź się prześpij - powiedział na co skinęłam głową i udałam się w kierunku schodów.

- Jakby co wszystkie pokoje są wolne - rzuciłam, a on spojrzał na mnie i kiwnął głową. Byłam okropnie zmęczona, choć nic nie robiłam. Bardzo bałam się o Luciano i Kirę, ale wiedziałam, że cały czas są w dobrych rękach, Lorenzo na pewno o to zadbał. Gdy miałam wejść do mojego pokoju zatrzymałam się i spojrzałam w stronę drzwi sypialni Luciano. Poszłam właśnie tam. Ściągnęłam z siebie wszystko i założyłam na siebie jego luźną, granatową koszulkę, i spodenki. Chociaż nigdy go w nich nie wiedziałam leżały na fotelu. Położyłam się na łóżku i od razu przykryłam się kołdrą. Boże tu wszystko nim pachniało. Po takim krótkim czasie brakowało mi go. Byłam pewna, że nie uda mi się zasnąć ale ma szczęście udało mi się.