စိတ်ရဲ့ကွယ်ရာ

မုန်တိုင်းအစ

ဂျီပြန်လာတော့ဘူဆန်မြေနဂိုအတိုင်းကြိုနေလေရဲ့။
ပြောင်းလဲသွားတာခံစားချက်ဘဲ။
နှလုံးသားကိုလေလွှင့်ဖို့ဦးတည်လိုက်သည်။ထိုအချိန်မှစ၍ကိုယ့်ကိုနောက်ကျောကိုဓားနဲ့ထိုးတဲ့လုပ်ရပ်လုပ်သွာတဲ့လုပ်ရပ်‌ေတွကိုနောက်ကျောကိုဓားနဲ့ထိုးတဲ့လုပ်ရပ်ကလုပ်သွားတဲ့သူမေ့နေပေမယ့်ခံရတဲ့သူကတသက်လုံးနာကျင်ခဲ့တာခံစားဘူးသူတိုင်းသိလိမ့်မည်။
ဂျီမမှားခဲ့ဘူး။မှားခဲ့တာယုံကြည်မှုပေးခဲ့ရုံဘဲ။
ထမင်းဆိုင်မှာသွားစားတော့
ထုံးစံအတိုင်းပိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးက
စနောက်မြဲ
ဂျီကတော့စိတ်မပါခဲ့။ခံစားချက်နေလို့မကောင်း။
ဒေါသထွက်နေတာတွေ။
အထီးကျန်မှုတွေ။
လူတွေကသာမာန်ကြည့်နေပေမယ့်
ကို့ယ်ကိုလှောင်နေသလိုဘဲ။
စကားတိုးတိုးပြောနေတာ‌တောင်ကိုယ့်အတင်းပြောနေသလိုခံစားနေမိနေတော့တာ။
ခံစားချက်တွေကိုဘယ်သူကိုသွားရင်ဖွင့်သင့်လဲ။
ဟင့်အင်းထပ်လှောင်မှာစိုးရိမ်နေမိသည်။
ဘယ်လောက်တွေးမိနေသလဲမသိထိုင်ခုံရှေ့ထိုင်သောလူရိပ်ကြောင့်အတွေးအရိပ်ကပျက်သွားသည်။
"ဂျီ"
"အစ်ကို"
"အင်းအစ်ကိုလေဘာတွေတွေးနေတာလဲ။ကြာလှပြီကြည့်နေတာတကယ်ကိုအကြာကြီးရှိပြီ"
"နည်းနည်းသောကရောက်နေလို့ပါဘာစားမလဲဟင်ဂျီဝယ်ကျွေးမယ်"
"ဒါအစ်ကိုအဒေါ်ဆိုင်ဂျီရဲ့
ဂျီကိုပြန်ကျွေးလိုက်မယ်"
"ဟာတကယ်ကြီးလား"
"တကယ်ပေါ့"
ညကျရင်အလည်လာခဲ့ဖို့ခေါ်ရင်း
တစ်ယောက်ထဲဆိုအထီးကျန်နေတာမို့အလည်ခေါ်လိုက်မိတာသည်
မုန်တိုင်းရဲ့အစဖြစ်နေခဲ့သည်။
ညရောက်တော့အစ်ကိုသည်ဆက်ဆက်ကိုလာခဲ့သည်။
"ဂျီအစ်ကိုလေ"
"အင်းပြောလေ"
"ဗိုက်ဆာတယ်။"
"ကြက်ဥပြုတ်ရှိတယ်စားမလားဟင်"
"အင်းစားမယ်လေ"
"ခဏနော်"
ယောက်ထက်သာလွန်နေသောနောက်ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း
စိတ်တွေကမရိုးမယွဖြစ်လာသည်။
သူထိတွေ့သင့်လားတွေးရင်းငြိမ်သက်နေမိသည်။
ဒါကိုဂျီကမသိဘဲအနားကပ်ကာလာတော့မျက်နှာပြင်ကိုတစ်ချက်နမ်းကာသူပြန်လာခဲ့သည်။
ဂျီမှာနားမလည်ဘဲကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဘာလဲဟ။
ရည်းစားကြီးရှိနေတာကို
ဘာလို့လဲ။
အတွေးတွေကရှုပ်ထွေးစေသည်။
ထို့ကြောင့်ဂျီသည်အစ်ကိုဂျောင်ကုကိုစကားမပြောဘဲနေလိုက်သည်။
ထို့နေ့ညကအတွေးသည်
ဂျီအတွက်သင်ခန်းစာဘဲ။
အသည်းကွဲနေတာအဆင်မပြေသေးဘူးလေ။ရည်းစားရှိရင်ရှေင်တတ်တဲ့အကျင့်ကအလိုလိုထွက်ပေါ်လာသောအခါ
ဘာလဲနောက်တစ်ယောက်ကပါဘာလဲဆိုတဲ့အတွေးကကြီးစိုးလာသည်။
နှစ်ပတ်ကြာသောအခါပုံမှန်လှုပ်နေပေမယ့်ဇွန်လဒုတိယအပတ်ညတွင်
အစ်ကိုသည်ရောက်လာသည်။
"ဂျီဘာလို့ကိုယ့်ကိုရှောင်နေတာလဲ။
ဂျီထမင်းလည်းလာမစားဘူးကိုယ်စောင့်နေတာ။
ကြီးကြီးကလည်းမျှော်နေတာ"
"မအားလို့ပါ"
"တကယ်ကြီးလား"
"ဟုတ်တယ်"
အစ်ကိုဂျီကိုအဲလိုမေးလာတော့ဂျီအားနာသွားသည်။
အစ်ကိုမှာသိပ်ချစ်ရတဲ့ချစ်သူရှိနေတာဘဲ။
ဂျီကိုဘာမှမလုပ်လောက်ပါဘူးလေဆိုတဲ့အတွေးကဝင်လာသည်။
"ညကျရင်အစ်ကိုအလည်လာချင်တယ်ရလား"
"အင်းလေလာခဲ့ပေါ့ဘာစားချင်လဲ"
"ဘာမှမစားချင်ပါဘူး"
"အင်းပါ""
"ညလာခဲ့မယ်နော်"
"ဟုတ်"
လေးကအိမ်ရှေ့ခန်းနဲ့အိပ်ခန်းကသစ်သားပြားသာခြားထားသည်။
သောစားပွဲပေါ်တွင်ဖုန်းထဲမှာအင်တာနက်တစ်ခွင်ကြည့်နေရင်း
အသည်းpostတွေရှယ်ရင်း
ခံစားချက်တွေတူရင်ရှယ်ရင်းနဲ့။ကုန်ဆုံးနေမိတယ်။
ဂျီဘဝမှာအထိအနားဆုံးကဒီအချက်ဘဲ။ဪချစ်တာကနှလုံးသား။
စဉ်းစားတာကဦးနှောက်၊ထိတွေတာကလက်တွေ၊ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်အသည်းကကြားထဲကကွဲရတာ
သိပ်တော့မဟုတ်သေးထင်တယ်
ကိုယ့်ဘာသာတွေးရင်းရယ်ချင်မိတော့သည်။
အသည်းအသည်းမင်းလေးကဘောမဝင်ဘူး။
ဆော်ပစ်ဘဲပစ်မှအသည်းကလူရာဝင်တာ။
တွေးချင်ရာတွေးပြီးရယ်နေလိုက်သည်။
တစ်ခါတစ်ခါတော့အဲလိုဘဲလေလွင့်ဖို့ကောင်းနေသည်။
ရှေ့ကဘဲလ်မြည်လာသောကြောင့်။
အစ်ကိုရောက်ပြီဆိုတာသိလိုက်ရသည်။
တံခါးဖွင့်ပေးရင်းစကားဆိုတော့အိမ်ထဲဝင်လာသည်။
စားပွဲမှာထိုင်ရင်းအရက်နည်းနည်းသောက်လာသောအစ်ကိုတွေ့ရသည်။
"ဂျီ"
"အင်းအစ်ကိုဘာပြောမလို့လဲ"
"ဂျီ"
"ပြောလေအစ်ကို"
"အစ်ကိုလေအင်းပြောရမှာအဆင်မပြေလို့အနားကိုလာခဲ့ပေးအုံး"
"ပြောလေဘာများလဲ"
"အစ်ကိုပြောတော့တစ်ယောက်မှအထိမခံခဲ့ကြဘူးအိမ်ကလူတွေကဂျီကိုတအားချစ်နေကြရောမနိုင်ဘူးကွာ"
"ဂျီကချစ်မွှေးပါတယ်လေ။
ရုံးကလူတွေဆိုတအားချစ်ကြတာ""လေကျယ်ကြီးနဲ့"
"ကျယ်နိုင်လောက်တဲ့အရည်းအချင်းရှိနေလို့လေ""
"ဟာကွာ"
အသည်းယားကာအစ်ကိုသည်ဂျီကိုဖက်လာခဲ့သည်။
ဂျီသည်ကြောင်အစွာဖြင့်ငြိမ်သက်နေမိသည်။
ထိုအချိန်အစ်ကိုသည်ဂျီကို
ဆွဲဖက်ကာနှုတ်ခမ်းကိုစတင်နမ်းရှိုက်လာသည်။
ဂျီသည်ကြောင်အစွာဖြင့်ငြိမ်နေမိသည်။
ဂျီတွေးမိနေတာအစ်ကိုဂျီကိုဘာတွေလုပ်နေတာဆိုတာပင်။
အတွေးနှင့်လက်တွေ့ဘဝဆက်မိသောအခါအစ်ကိုကတကယ်ကြီးနမ်းရှိုက်နေတာဖြစ်သည်။

နောက်တစ်ပိုင်းတွင်တော့