SADECE SEN (İntikam Değişimi)

1. BÖLÜM 🥀

MEDYA : Kumsal (Değiştikten sonraki hali)

🥀🥀🥀🥀🥀

İşte ilk bölümle geldiiim. Bu bölüm biraz kısa oldu ama bölümler geldikçe uzayacak.

Lütfen satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin. 🙏

Umarım beğenirsiniz... 💖

Keyifli okumalar.

🥀🥀🥀

Hayat dediğimiz şey o kadar garip ki, biz ne planlar yaparsak yapalım onun bizim için kurguladığı planların doğrultusunda ilerliyoruz farkında olmadan. 'Neyse hayırlısı buymuş' diyoruz ya zaman zaman... İşte bu aslında hayatın bizim için seçtiği yol. Üst üste aksilikler, sorunlar geldi çattı hayatıma. Herşey iyi giderken hem de. 'Bu sorunlar niye çıkıyor' diye düşünürken; her gelen yeni sorun, bir öncekinin habercisi oldu. Sonra dedim ki, demek ki hayatın benim için seçtiği yollar farklı ve beni ona yönlendiriyor. Şimdi izleyip göreceğim, neymiş bu planlar...

Benim hayatım çünkü hep bu şekilde ilerledi. Ben ne planlar yaparsam yapayım, hayatın benim için sunduğu planlar daha farklıydı. Bambaşkaydı. Mesela kim bilebilirdi ki o gece, kuzenimin katili olmakla suçlanacağımı. Böyle bir şey aklımın ucundan bile geçmezdi oysaki. Şayet benim zihnindeki tek düşünce sadece İntikam almaktı. Ben o gece, intikam hırsıyla dolup taşmıştım. Nereden bilebilirdim ki hapse atılacağımı. Ben ne planlar kurgulamıştım, benim başıma neler gelmişti?

Hayat gerçekten; biz planlar yaparken, başımıza gelenlerdi.

Hâlâ aklımdaydı o gece.

Aklmda,

Ve zihnimin bir köşesinde kendisine bir oda hazırlamıştı. Orada oturuyor, başka hiçbir yere de gitmeye niyeti yok gibi görünüyordu.

Ne benim içim biraz olsun ne soğumuştu, ne de o geceye dair izler biraz olsun silinmişti hafızamdan.

3 YIL ÖNCE

Uzun dakikalar, hatta belki de saatlerce İpek'in yerde yatan kanlı bedeninin yanına çökmüş oturuyordum. Zaman anlamını yitirmişti. Donuk bakışlarım ve ıslak gözlerim kuzenimin üzerindeydi. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum? Gitmeli miydim? Gidemezdim ki. Onu burada bırakıp nasıl gidebilirdim. Ambulansı mı aramalıydım, amcamı mı? Ne yapacağımı bilmiyordum. Sürekli nabzını tekrar ve tekrar kontrol ediyordum. 'Belki' diyordum, 'belki attığını hissedememişimdir.' Bir umut sürekli bakıyordum ama nafileydi. Ölmüştü işte. Gözümü bile kırpmadan ona bakmaktaydım hâlâ. Hareket bile etmiyordu.

Titreyen ellerimi kuzenimin eline götürdüm. Buz gibiydi. 'Daha çok gençsin' diye mırıldandım. Aynı zamanda da iki gözümden de birer damla yaşı uğurlamıştım. Daha hayatının baharında bir kızdı o. Hayalleri vardı, hedefleri vardı fakat daha gerçekleştiremeden almışlardı canını.

Daha çok gençti oysaki.

Ben ne yapacaktım onsuz? Bu hayatta ki tek destekçimi de kaybetmiştim. Ben amcamla yengeme ne diyecektim? Önce ailemi kaybetmiş, şimdi ise kuzenimi kaybetmiştim. Oysaki bana savaşmayı öğreten, güçlü olmayı öğreten O'ydu. Onun sayesinde bana yapılanlara baş kaldırabiliyordum. Onun sayesinde onlarla baş edebiliyordum. Ben şimdi ne yapacaktım İpek olmadan?

Dudaklarımın arasından bir hıçkırık kaçarken, cılız çıkan sesimle konuştum. "Ondan intikamımızı alacağım. Sen hiç merak etme. Bu onun yanına kalmayacak."