Peron | yoonmin

열하나

(🎹 Csardas – Vittorio Monti, Robert Koeing, Si-Qing Lu)

— A tutaj mamy ogólny komunikator dla wszystkich w wydawnictwa, ale i tak zazwyczaj do siebie dzwonimy, albo po prostu podchodzimy — tłumaczył Namjoon, pochylając się nad nowym biurkiem Jimina.

Pierwszy dzień pracy był niezwykle stresującym doświadczeniem, bo o ile Park lubił ludzi i nie narzekał na towarzystwo tak teraz poznawanie tak wielkiej ilości osób jednocześnie skutkowało tym, że nie był w stanie zapamiętać większości twarzy, już nie wspominając o imionach. Poszczęściło mu się chociaż o tyle, że cały dzień stał przy nim Namjoon, którego zdążył już wcześniej poznać i zdawał sobie sprawę, że chciał on go w swoim zespole, co ostatecznie się stało. Na razie zdążył zrozumieć, że na początku każdy robił tu wszystko, co popadło i zostawał w takim miejscu, w którym sprawdzał się najlepiej — według państwa Kim był to najlepszy system dla pracownika, bo żaden nie czuł się zmuszany do pracy w czymś, co było dla niego za trudne. Park już zdążył zdać sobie sprawę, że wertowanie informacji medialnych wydaniach spod wydawnictwa i kształtowanie komentarzy do nich byłoby czymś, czego bałby się robić. Myśl o wypowiadaniu się profesjonalnie na forum publicznym o miejscu, które dopiero poznawał brzmiało jak skazanie się na nieprzespane z nerwów noce.

Biurko, które wstępnie dostał Jimin, znajdowało się w niewielkim pokoju z przeszkloną ścianą, w którym były jeszcze trzy inne stanowiska. Niestety, Namjoon był w pomieszczeniu obok, ale uprzedził już, że będzie często przychodził, bo lubił spacerować między pozostałymi osobami, by osobiście sprawdzać jak szła im praca. Z tego co zrozumiał, to był on kimś na zasadzie team lidera, ale w formie nieco mniej formalnej, gdyż założyciele stawiali na swobodne relacje, biorąc inspiracje z kultur zachodnich. Czy był to dobry sposób na prowadzenie? Jimin nie wiedział, ale w najbliższych miesiącach się o tym miał przekonać osobiście. Osobistości dwóch Kimów i ich styl pracy były zdecydowanie niekonwencjonalne jak na koreańskie standardy, więc zapowiadało się to na ciekawe wyzwanie.

— Masz może jakieś pytania? — zapytał Namjoon, wybijając z zamyślenia Jimina — Jeśli nie to zostawiłbym cię tu na chwilę i pokazał przykładowe oferty współpracy, byś sam spróbował podjąć decyzje co z nimi zrobić. Są to oczywiście tylko przykłady, które już rozpatrzyliśmy w ostatnim czasie, ale wiesz jak to jest. Musimy jakoś zweryfikować poziom twojej faktycznej pracy.

— Wydaje mi się, że nie powinienem mieć z tym problemu — odparł grzecznie Jimin, mając nadzieję, że serio nie byłoby to trudnym zadaniem — A czy mogę zadać pytanie trochę luźniejsze?

— Jasne, wal śmiało.

— Państwo Kim są ze sobą spokrewnieni czy to zbieżność nazwisk? — spytał, bo jednak bardzo był ciekawy stanu faktycznego dwojga założycieli, którzy w mediach uchodzili po prostu za idealnych współwłaścicieli, bez żadnych szczegółów.

Namjoon wyprostował się, przykładając palce do brody w zamyśleniu, spoglądając jednocześnie gdzieś w stronę wielkiego okna, jakby to tam miał odnaleźć odpowiedź.

— Na pewno nie są rodziną na zasadzie spokrewnienia — odezwała się kobieta z biurka będącego naprzeciwko jiminowego. Podniosła się, by dało się ją dostrzec zza tekturowej ścianki, która okalała każde biurko, by dać poczucie prywatności i przestrzeń do przyczepienia swoich notatek czy zdjęć.

— Tak, myślę, że to dostatecznie dobra odpowiedź — przytaknął Namjoon, posyłając kobiecie uśmiech. — Ja na razie wracam do siebie, bo wypadałoby, bym chociaż pocztę przejrzał przed końcem dnia pracy. W razie jakichkolwiek problemów jestem tuż za drzwiami.

Z tymi słowami Namjoon prędko zniknął, na odchodnym dostając jeszcze jakąś cienką teczkę od mężczyzny, który miał biurko w rogu pomieszczenia. Jimin nie zapamiętał żadnego z imion obecnych tu osób i było mu przez to głupio, ale na swoje usprawiedliwienie miał to,  że poznając ich nie wiedział jeszcze, że trafi tu do pokoju, więc nie przykładał większej uwagi do ich powitania.