Κόντρα Στην Κόντρα

5// Βάσανο μου μεγάλο

Τελικά έγινε μια αναπάντεχη αλλαγή σχεδίων.

Την ώρα που οδηγούσα προς το πατρικό της χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ηταν απο την κλινική, ενημερώνοντας με για ένα επείγον περιστατικό που μόλις ειχαν δεχτεί. Δεν χρειάστηκε να ακούσω τίποτα άλλο για να κάνω αναστροφή και μα κατευθυνθώ προς το νοσοκομείο. Δυστυχώς η ζωή δεν περιμένει κανέναν.

Μετά απο ενα επιτυχημένο χειρουργείο τριών ωρών, κατευθυνόμουν προς την Ελπίδα. Επιτέλους! Ακόμα και όσο κρατούσα την λεπίδα δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω απο το μυαλό μου την συζήτηση που θα κάνω μαζί της. 

Ανυπομονώ; Ναι

Φοβάμαι; Ναι

Έχω σκεφτεί καθε πιθανή τροπή της συζητητής μας. Από την καλύτερη μέχρι και την χειρότερη. Και βαθιά μέσα μου ελπίζω για την καλύτερη, ακόμα και αν με το ζόρι το παραδέχομαι στον εαυτό μου.

Μπήκα από την πύλη και πάρκαρα το αυτοκίνητο μου λίγο πιο πίσω από το γκαράζ. Συνοφρυώθηκα μπροστά στην μια μηχανή και το άλλο ξένο αυτοκίνητο που υπήρχε μέσα.

Ο κύριος Παύλος ξέρω ότι λείπει σε ενα επείγον επαγγελματικό ταξίδι και επιστρέφει αύριο, άρα αυτο σημαίνει....

"Ηλίθιε....μαλάκα..." χτύπησα με δύναμη την παλάμη μου στο τιμόνι. Πως γίνεται ακομα και τώρα έπειτα απο τόσες μέρες απόλυτης σιωπής απο την πλευράς της, να πίστεψα ότι υπήρχε μια ελπίδα να με θέλει.

Τίποτα δεν υπήρχε. Έχει παρέα μέσα στο σπίτι. Έχει παρέα όσο εγώ αδυνατώ να σταματήσω να την σκέφτομαι. Προφανώς αυτή δεν έχει το ίδιο πρόβλημα με εμένα. 

Έριξα το κεφάλι μου πίσω στο δερμάτινο κάθισμα και έκλεισα τα ματιά. Απεχθάνομαι τόσο αυτο το ηλιθιο σφίξιμο στο στέρνο μου. Μισώ να νιώθω ετσι...Μισώ που μου το προκαλεί εκείνη. 

Έμεινα μεσα στο αμάξι και εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, προσπαθώντας να αποφασίσω τι να κάνω. Δεν θέλω με τίποτα να μπω μέσα σε εκείνο το σαλόνι. Στην ιδέα και μονό του τι θα δω, θέλω να τα σπάσω ολα. Από την άλλη, μια ακομα μέρα να περάσω χωρις την ξανθούλα θα το χάσω.

Μου λείπει. Μου λείπει η παρέα της, να με αποκαλεί φυτό και να με βρίζει, να με αγκαλιάζει τόσο ξαφνικά που καμία φορά δεν έχω καταφέρει να το προβλέψω. Πρώτη φορά περνάμε τόσο χρόνο μακριά. Ακόμα και όταν έλειπα στο εξωτερικό για τις σπουδές μου ποτέ δεν ειχε περάσει ούτε μια μέρα χωρίς λίγη δόση απο εκείνη. Παντα μιλούσαμε είτε με βιντεοκλήση είτε με μηνύματα.