Κόντρα Στην Κόντρα

10//Μια απόφαση και έχω χαθεί

Προσεκτικά πέρασα τα χέρια μου κάτω από το τρεχούμενο νερό ξεπλένωντας τις σαπουνάδες, προσέχωντας να μην ακουμπήσω πουθενά. Με τα χέρια στον αέρα και τις σταγόνες να γλιστράνε μέχρι τους αγκώνες μου πριν χαθούν στο πάτωμα, έσπρωξα με την πλάτη μου την δίφυλλη πόρτα μπαίνοντας στο αποστειρωμένο δωμάτιο.

Πήρα το χαρτί που μου πρόσφερε η νοσοκόμα στεγνώνοντας τα χέρια μου, ενώ αμέσως μετά μου φόρεσαν την ποδιά, με τα γάντια να ακολουθούν. Πλησίασα τον ναρκωμένο ασθενή, παρατηρώντας τις ζωτικές ενδείξεις του στην οθόνη. Όλα καλά. Με ενα νεύμα προς τον αναισθησιολόγο, πήρα το οκεύ.

Μια βαθιά ανάσα και ξεκινάμε.

"Νυστέρι." άπλωσα το χέρι και η νοσοκόμα δίπλα μου το άφησε στην ανοιχτή παλάμη μου ενώ ο γιατρός που είχα διαλέξει για να με βοηθήσει πήρε θέση απέναντι μου.

"Γιατρέ..." μου ψέλλισε συνωμοτικά κάτω από την μάσκα της. Έστρεψα το βλέμμα μου πάνω της, περιμένοντας της να συνεχίσει. "Μας παρακολουθούν"

Με μιας σήκωσα το κεφάλι προς την διάφανη τζαμαρία. Ένα μικρό δωματιάκι για του ειδικευόμενους, αλλά και γιατρούς που ενδιαφέρονταν να παίρνουν μέρος, έστω και από μακριά, σε κάποιες εγχειρήσεις, Μόνο που τώρα το μικρό δωμάτιο μοιάζει ασφυκτικό. Ο ένας δίπλα στον άλλον, προσπαθούν να κλέψουν μια ματιά από αυτό που βλέπω εγώ, από τις κινήσεις που κάνω. Μέχρι και ο διευθυντής της κλινικής κάθεται μπορστά μπροστά.

Και εκεί που ήμουν ήρεμος, το άγχος με μιας άλλαξε τους χτύπους της καρδιάς μου. Γαμώτο...δεν είμαι προετοιμασμένος για να γίνω θέαμα. Άλλο να δουλεύω με την ομάδα μόνο και άλλο κάτω από δεκάδες μάτια καρφωμένα πάνω μου....Ανάσες...Που θα με βοηθήσει τώρα να χάσω τον έλεγχο; Αυτή την στιγμή κρατάω στα χέρια μου μια ζωή.

Επανέφερα το βλέμμα μου στο εκτεθειμένο δέρμα που είχε βαφτεί από το μπεταντίν. Ίσιωσα τους ώμους μου, χαλάρωσα την λαβή μου γύρω από το νυστέρι τόσο όσο για να το κρατάω σταθερά και έκανα το πρώτο βήμα.

Το αίμα έτρεξε βιαστικά από το σκίσιμο καθώς επικεντρώθηκα μόνο στις κινήσεις μου και στις γνώσεις στο κεφάλι μου. Σταθερά, με τις νοσοκόμες να παρακολουθούν την κατάσταση του ασθενή, και εμένα με τον γιατρό να δουλευουμε στο κομμάτι της σπονδυλικής στήλης, οι ώρες περνούσαν. Η νοσοκόμα δίπλα μου σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο μου καθώς εγώ κοιτάχτηκα στα γρήγορα με τον άλλον γιατρό, έτοιμοι για την σημαντικότερη στιγμή του χειρουργείου.