Κόντρα Στην Κόντρα

Τέλος// Αυτή την φορά έγινε σωστά

Ένα χρόνο μετά

Τα μάγουλα μου είχαν αρχίσει να πονάνε, αλλά με τίποτα δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου.

"Θα τα κατσιάσεις τα λουλούδια έτσι πως τα σφίγγεις" με μάλωσε ο Μάρκος δίπλα μου. "Χαλάρωσε.."

"Χαλαρός είμαι."

"Φαίνεται" ειρωνεύτηκε και τον αγριοκοιταξα. "Καλά καλά...μην πούμε κάτι" είπε γυρνώντας προς τον πατέρα μου και ψελλίζοντας κάτι προς το μέρος του. Δεν ξέρω καν αν θέλω να μάθω τι.

Κοιτάω δίπλα την μανα μου. Λάμπει από την χαρά της, δεν μπορεί καν να το κρύψει. Όσο και αν στην αρχή είχε τους ενδοιασμούς της, σιγά σιγά βλέποντας μας συνειδητοποίησε πόσο πιο διαφορετικά είναι τα πράγματα τώρα. Βέβαια της έχει πάρει και το μυαλό η μικρή. Έχει τρελαθεί μαζί της.

Το ρολόι στο καρπό μου δείχνει επτά και δέκα, όταν οι κόρνες έφτασαν στα αυτιά τα δικά μου και των λίγων καλεσμένων μας

Αυτή την φορά επιλέξαμε έναν πιο κλειστό κύκλο. Μόνο όσους νιώθαμε την ανάγκη να έχουμε δίπλα μας. Και δεν μπορώ να κρύψω το πόσο χαίρομαι που μερικά πρόσωπα δεν είναι εδώ.

Πριν σχεδόν έναν χρόνο, όταν αποφασίσαμε να φερθούμε σαν ενήλικες και βάλαμε τον εγωισμό μας στην άκρη ξεκαθαρίσαμε τα πάντα. Και μέσα σε αυτά ήταν η απορία μου για το τι ακριβώς είχε παιχτεί με την Νίνα. Η Ελπίδα μου είπε πως μια μέρα απλά εξαφανίστηκε από την ζωή της. Όσα τηλεφωνα και μηνύματα και να της έστελνε δεν απαντούσε σε κανένα, μέχρι που η Ελπίδα κατάλαβε πως ίσως έπρεπε να είχε λήξει αυτη η φιλία εδώ και καιρό. Δεν της είπα ότι της τα έλεγα, ήταν ανώφελο πλεον

Η καρδιά μου σαν ταμπούρλο χτυπάει μέσα στο στήθος μου, καθώς το αμάξι σταματάει μπροστά στην εκκλησία. Παίρνω μία βαθιά ανάσα μπας και την κάνω λίγο να ηρεμήσει γιατί το βλέπω θα πεταχτεί έξω. Μα βλέποντας τον κύριο Πέτρο να βγάζει από το αμάξι το κοριτσάκι μου, μου κόβεται μέχρι και η ανάσα.

Την βλέπω καθώς στηρίζεται στα ποδαράκια της κρατώντας σφιχτά το χέρι του παππού της. Το άσπρο φόρεμα που φοράει την κάνει να λάμπει σαν ένας μικρός άγγελος με τα ξανθά μαλάκια της. Τα μάτια της κοιτάζουν με περιέργεια το πλήθος γύρω της, μέχρι που πέφτουν πάνω μου και απλά ξεκινάει να τρέχει προς το μέρος μου κερδίζοντας μερικά γέλια από τους φίλους μας.

Λυγίζω τα γόνατα μου για να βρεθώ στο ύψος της καθώς η μικρή Γεωργία χώνεται στην αγκαλιά μου. Το όνομα της μητέρας της Ελπίδας.