Κόντρα Στην Κόντρα

11//Αλλαγές...τόσες αλλαγές

Για όλους υπάρχει αυτή η μια ευκαιρία που έρχεται από το πουθενά την στιγμή που χρειάζεται. Εμφανίζεται μπροστά σου καλοντυμένη και περιμένει να την πιάσεις.

Και εγώ την έπιασα...Τόσο σφιχτά φοβούμενος μην μου ξεφύγει.

Η πόρτα άνοιξε και το χαμόγελο της είναι το πρώτο που με τραβάει πάνω της. Αν και έχω να την δω μιάμιση εβδομάδα, δεν μου γκρινιάζει. Ξέρει ότι ήταν περίεργες μέρες. Αφήνω ένα φιλί στα προσεγμένα μαλλιά της, κατευθυνόμενος προς το σαλόνι.

Το πατρικό μου δεν έχει αλλάξει, πέρα από κάποιες μικρές πινελιές στην διακόσμηση κάτω από τα χέρια της κυρά Βάσως. Όλα παραμένουν στην ίδια θέση, φέρνοντας και μια δική τους ιστορία των παιδικών μου χρόνων καθώς εγώ μπαίνω στο σαλόνι έτοιμος να κάνω την μεγάλη ανακοίνωση στους δικούς μου. Μόνο που στο σαλόνι δεν είναι μόνος ο πατέρας μου.

Ξεροκαταπίνω με τις άκρες των χειλιών μου να ανσηκώνονται κρύβοντας την αμηχανία μου μπροστά στον κύριο Παύλο. "Καλησπέρα"

"Αγόρι μου, πως και από τα μέρη μας;" με χαιρέτησε ο πατέρας μου καθώς πήρα θέση απέναντι τους στον καναπέ αφήνοντας το μπουφάν στα μαξιλάρια πίσω μου. Δεν άργησε και η μητέρα μου να καθίσει δίπλα μου ακουμπώντας μια κούπα καφέ στο γυάλινο τραπεζάκι μπροστά μου.

"Ήρθα να σας δω" Δεν ξέρω γιατί είπα ψέματα. Δεν ξέρω γιατί δεν θέλω να πω τα νέα μου μπροστά στον πατέρα της Ελπίδας, έναν άνθρωπο που με έχει ζήσει σαν παιδί του.

"Καλά έκανες" η μητέρα μου άπλωσε το χέρι της τρίβοντας στοργικά την πλάτη μου. "Πως πήγε η εγχείρηση;"

"Πολύ καλά. Κάναμε τις πρώτες εξετάσεις και τα νεύρα του αντιδρούν στα ερεθίσματα, όποτε μέσα στις μέρες περιμένουμε να αποκτήσει την αίσθηση τους." εξήγησα απλά.

Είναι ο τελευταίος ασθενής μου πριν φύγω. Μετά από αυτόν θα εξηπηρετώ ανθρώπους χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Εγώ θα είμαι χιλιόμετρα μακριά από εδώ.

Κοίταξα τον πατέρα μου. Το ξέρω αυτό το βλέμμα, βλέμμα υπερηφάνειας. Χαμογελάω πιο πολύ.

Ο κύριος Παύλος καθάρισε τον λαιμό του σπάζοντας την ησυχία. "Σιγά σιγά εγώ να πηγαίνω" είπε με μια αμηχανία στην φωνή του. Η μητέρα μου έκανε να σηκωθεί αλλά άπλωσα το χέρι μου σταματώντας την.

"Θα σας συνοδεύσω εγώ μέχρι την πόρτα"

Προχώρησα ένα βήμα πιο μπροστά από αυτόν, σταματώντας δίπλα στην κλειστή πόρτα. Γύρισα προς το μέρος του. Το ειλικρινές βλέμμα μου συναντήθηκε με τον δικό του καθώς τα χείλη μου σχημάτισαν την λέξη. "Συγγνώμη"