Κόντρα Στην Κόντρα

12//Αρχή, μέση.....τέλος;

Το να αφήσω πίσω μου μια χώρα δεν μου είναι δύσκολο. Το να αφήσω όμως πισω τους δικούς μου ανθρώπους...Ο κόμπος που νιώθω τις τελευταίες ώρες όλο και σφίγγει, καθώς πλησιάζει η ώρα αναχώρησης της πτήσης μου. Μπορεί να το έχω ξανά κάνει στα δεκαοχτώ μου, αυτό όμως δεν το κάνει καθόλου πιο εύκολο.

Νιώθω ακριβώς όπως τότε. Λες και ο τριαντάχρονος εαυτός μου γύρισε πίσω στο σώμα του νεαρού αγοριού που έψαχνε να βρει τα πατήματα του στον κόσμο. Ακόμα και τώρα με μια δουλειά που δεν θα άλλαζα με τίποτα, νιώθω πως ακόμα πατάω σε μη αποκρυπτογραφημένα εδάφη.

Γιατί είτε είσαι δεκαοχτώ είτε τριάντα, η ζωή παραμένει το ίδιο πολύπλοκη. Και είναι εντάξει να μην ξέρεις το κάθε σου βήμα, είναι εντάξει να βλέπεις κομμάτια της ζωής σου που πάντα πίστευες πως θα κουβαλούσες μέχρι το θάνατο να ξεκολλάνε από πάνω σου.

"Φτάνει μάνα...Δεν πάω και στον πόλεμο." αναστέναξε καθώς την έσφιξα ξανά ανάμεσα στα χέρια μου μπας και σταματήσει και κλαίει, λες και δεν θα με ξανά δει.

"Έλα Βάσω μου ηρέμησε. Άσε και τον πατέρα να αγκαλιάσει το παιδί του" προσπάθησε να αστειευτεί ο πατέρας μου σε μια προσπάθεια να ελαφρύνει λίγο το βαρύ κλίμα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. Την τράβηξε απαλά από πάνω μου, με την μάνα μου να φέρνει το τσαλακωμένο μαντίλι στα χέρια της και να σκουπίζει τα βρεγμένα μάγουλα της.

Το βλέμμα μου βρήκε του πατέρα μου γεμάτο κατανόηση και σοβαρότητα, πριν ανταλλάξουμε μια αντρίκια αγκαλιά κρατώντας την λίγο παραπάνω. Γιατί μπορεί να μην κλαίει, οι κινήσεις του όμως είπαν όσα δεν λέει το στόμα.

"Να προσέχεις..Και ξέρω πως θα έχεις πολλά στο κεφάλι σου με την νεα δουλειά, αλλά να μας παίρνεις και κανένα τηλέφωνο" Το παράπονο στην φωνή της έφερε νέα δάκρυα στα μάτια της.

Της έγνεψα καθώς γύρισα προς το μέρος του Μάρκου, που τόση ώρα είχε αναγκαστεί να γίνει μάρτυρας του δράματος της κυρίας Βάσως.

"Καλό ταξίδι φίλε. Και αν για μια στιγμή σκέφτηκες πως είναι η ευκαιρία να γλιτώσεις από εμένα, ξανά σκέψου του. Ήδη ψάχνω εισιτήρια για τις διακοπές του Πάσχα. Να έχεις έτοιμο τον καναπε"

Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας με την τρέλα του. Πως θα μπορούσα να τον αφήσω πίσω μου; "Θα σε περιμένω" τον διαβεβαίωσα. Τον χτύπησα απαλά στην πλάτη, πριν κάνω ένα βήμα πίσω και τους κοιτάξω και τους τρεις. Εδώ, μέσα στην μέση ενός πολυσύχναστου αεροδρομίου, δεν λέω αντίο, αλλά εις το επανιδείν. Έπιασα την βαλίτσα μου, έτοιμος να προχωρήσω για το check in, όταν το βλέμμα μου έπεσε πίσω από τον ώμο του Μάρκου. Και ορκίζομαι ο κόμπος έγινε όλο μου το σώμα.