Κόντρα Στην Κόντρα

7//Με σκοτώνεις ρε

Σε κάποια φάση της ζωής μου είχα σκεφτεί πως θα ήταν να ζω με κάποιον άλλον. Να μοιράζομαι ενα σπίτι με ένα συγκάτοικο. Περισσότερο η ιδέα τρύπωσε στο μυαλό μου στα δεκαοχτώ μου, όταν ετοιμαζόμουν να φύγω στο Λονδίνο για σπουδές. Το ήθελα, αλλά κάπου στις χαοτικές ώρες που περνούσα στην σχολή, άφησα την σκέψη να περάσει. Οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματος που νοίκιαζα ήταν το μόνο μέρος που ηρεμούσα για λίγες ώρες. 

Μα να που τώρα η συγκατοίκηση ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα. Μόνο που είναι χιλιόμετρα μακριά από αυτό που ονειρευόμουν. Γιατί είναι πάλι σαν να ζω μόνος μου.

Έκλεισα την εξώπορτα με το πόδι μου και άνοιξα τον διακόπτη φωτίζοντας το σαλόνι. Πάλι λείπει.

Άφησα τα πράγματα μου και άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου που φοράω από το πρωί. Χρειάζομαι επειγόντως ενα μπάνιο. Άφησα το νερό να τρέξει στο ντουζ περιμένοντας να ζεσταθεί και άνοιξα το καλάθι με τα άπλυτα. Πάνω πάνω υπήρχε μια κόκκινη μπλούζα της. Βρίσκεται παντού και πουθενά στο σπίτι. Πέταξα τα ρούχα μου από πάνω καλύπτοντας τα.

Το δέρμα μου υποδέχτηκε θερμά το ζεστό νερό, διώχνοντας το κρύο που είχε φτάσει μέχρι τα κόκαλα μου από τον χειμωνιάτικο καιρό. Τεντώνω τα χέρια μου να στηριχτώ στα πλακάκια, μα το μετανιώνω αμέσως. Θα είναι παγωμένα. Αφού πλύθηκα και βεβαιώθηκα πως ευχαριστήθηκα την θερμοκρασία του νερού, τύλιξα μια πετσέτα χαμηλά στην μέση μου.

Πάνω που βγήκα από το μπάνιο το τηλέφωνο μου χτύπησε, κάνοντας με να αλλάξω πορεία. Το έπιασα από το μικρο έπιπλο δίπλα από την πόρτα που το είχα αφήσει.

"Έλα ρε." απάντησα διαβάζοντας το όνομα του Μάρκου.

"Γιατί δεν με περίμενες ρε φίλε να φύγουμε μαζί; Και εγώ μόλις τελείωσα" μου είπε ενώ από πίσω τον συνόδευε η ηχορύπανση του δρόμου.

Τώρα τι να του έλεγα....Ούτε στον εαυτό μου δεν τολμώ να παραδεχτώ πως κάθε μέρα αυτές τις δυο εβδομάδες προσπαθώ να τελειώσω όσο πιο γρήγορα μπορώ από την δουλειά για να γυρίσω σπίτι. Δήθεν το τελείωσα μέσα μου.

"Δεν το σκέφτηκα. Είμαι και κουρασμένος" είπα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε.

"Μάλιστα" απάντησε με ύφος. Προφανώς δεν με πίστεψε. "Δηλαδή δεν θα δούμε τον αγώνα;" 

Έφερα το χέρι στο πρόσωπο μου περνώντας την παλάμη μου πάνω από τα βρεγμένα ακόμα γένια μου. Το είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη εβδομάδα και θέλω να περάσω λίγο χρόνο με τον Μάρκο, αφού κυριολεκτικά τον βλέπω μόνο στην κλινική πλέον, και ίσα που προλαβαίνουμε να πούμε ενα γεια. Εξάλλου η Ελπίδα δεν είναι εδώ.