Κόντρα Στην Κόντρα

14//Οι σκέψεις είναι πιο τρομακτικές από την πραγματικότητα

Πέταξα τα κλειδιά με δύναμη πάνω στο τραπεζάκι, καθώς έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η Κάθριν κάτι με ρώτησε, αλλά καμία λέξη δεν έφτασε στα αυτιά μου. Την προσπέρασα και έτρεξα στο δωμάτιο, κατεβάζοντας την βαλίτσα από το πατάρι. Με τρεμάμενα χέρια άρχισα να πετάω ότι έβρισκα μπροστά μου.

Στο μυαλό μου ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται εικόνες οι λέξεις του πατέρα μου. Τρομακτικές εικόνες. Με τα χειρότερα σενάρια να εξελίσσονται σε εφιάλτες.

Όλα θα πάνε καλά. Σωστά;

"Βύρωνα τι συμβαίνει;" ανήσυχη με ρώτησε η Κάθριν σπάζοντας τις εικόνες.

"Πρέπει να πάω Αθήνα" της είπα βιαστικά κλείνοντας την βαλίτσα. Κοίταξα δεξιά και αριστερά γύρω μου. Κάτι ξεχνάω...Κάτι ξεχνάω, γαμώ.

"Τι; Γιατί; Έγινε κάτι με τους γονείς σου;"

Κάτι ακόμα πρέπει να πάρω.....Κάτι- 

"Βύρωνα κοίταξε με!" Έγκλώβισε το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες της αναγκάζοντας με να την κοιτάξω. "Τι συμβαίνει;"

Πήρα μια βαθιά ανάσα με τον φόβο να με κατακλύζει. Δεν θέλω να επαναλάβω τις λέξεις. Νιώθω πως αν τις πω η καρδιά μου θα σκάσει. "Μια...φίλη μου είχε ένα ατύχημα...Πρέπει να πάω πίσω"

Το βλέμμα της μαλάκωσε και έγνεψε καταλαβαίνοντας. Αν και δεν της είχα μιλήσει για κανέναν άλλον πέρα από τον Μάρκο, που είχε γνωρίσει σε μία από τις επισκέψεις του. "Θα έρθω και εγώ μαζί σου" είπε και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τα λόγια της είχε ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζει ένα μικρό σάκο.

Άπλωσα το χέρι μου για να την σταματήσω, αλλά διέκοψα την κίνηση στον αέρα. Κανένας από τους δυο μας δεν ήταν πολύ συναισθηματικός σε αυτή την σχέση ανάμεσα μας. Εκείνη δεν τα πηγαίνει καλά με αυτά και εγώ προτιμώ ο χρόνος πλέον να φέρει ότι είναι να φέρει και όπου βγει. Αυτός είναι ο τρόπος της Κάθριν για να μου δείξει πως με νοιάζεται, πως ότι και αν είναι αυτό ανάμεσα μας, είναι εδώ για μένα. Δεν θέλω να την σταματήσω από το να μου το δείξει. 

"Διαβατήριο έχεις μαζί σου;" 

Να τι προσπαθούσα να θυμηθώ.

****

Ξέλυσα την γραβάτα τελείως, ανοίγοντας τα τρια πρωτα κουμπιά από το πουκάμισο που με πνίγουν τόση ώρα. Το πόδι μου ανεβοκατέβαινε ασταμάτητα, πάνω κάτω, στο πάτωμα του αεροπλάνου, με τις δυο θέσεις δίπλα μου να νιώθουν την κίνηση, μαζί με την δικιά μου. Είμαι σιγουρος πως έχω εκνευρίσει την Κάθριν και την γυναικα που κάθεται στα αριστερά της, αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω. Ή αυτό ή θα φουντάρω από το παράθυρο, το νιώθω.