Κόντρα Στην Κόντρα

2//Σαν την μαστούρα ένα πράγμα

Πλησίασα την πόρτα ακούγοντας ήδη την δυνατή μουσική από χιλιόμετρα μακριά. Θεέ μου δώσε μου δύναμη, έστειλα αηχα μια παράκληση στον ουρανό πριν χτυπήσω το κουδούνι γιατί διαφορετικά ήμουν σίγουρος πως μόλις πατούσα το πόδι μου μέσα θα έκανα φόνο....Και απο τους χειρότερους.

Ήδη τα νεύρα μου ήταν σκατά. Τόσο δα χρειαζόμουν και ήμουν σίγουρος πως θα έπνιγα άνθρωπο σήμερα.

Χρειάστηκε να περίμενω μερικά λεπτά μέχρι η ευγενική και πάντα γλυκιά κυρία Κατερίνα να μου ανοίξει και μαζι της να φτάσει πιο έντονα στα αυτιά μου η ηλεκτρονική κιθάρα που ηχούσε απο τα ηχεία.

"Συγγνώμη αγόρι μου που σε άφησα να περιμένεις" απολογήθηκε βιαστικά χωρις κανέναν απόλυτος λόγο. Άλλη ηταν εκείνη που έφταιγε.

Της χαμογέλασα ζεστά δίνοντας της το παλτό μου. "Πόση υπομονή έχετε κυρία Κατερίνα.." ψέλλισα αλλα δεν φάνηκε να φτάνουν οι λέξεις μου μεχρι εκείνη. 

Έκλεισε την πόρτα πισω της και με προσπέρασε επιστρέφοντας στις δουλειές της. Σήκωσα τα μανίκια απο το μπλε πουλόβερ μου μέχρι τους αγκώνες..Αφόρητη ζέστη έχει εδω σε σχέση με έξω.

Με σταθερά βήματα κατευθύνθηκα προς το σαλόνι, αντικρίζοντας ενα θέαμα που ουκ ολίγες φορές έχω δει, μα δεν λέω να συνηθίσω. Τα δυο κοριτσια χτυπιόντουσαν κυριολεκτικά στον ρυθμό της ξέφρενης μουσικής σε όλο το σαλόνι. Το τραπεζάκι ηταν γεματο με μπουκάλια μπύρας και ας ηταν ακόμη δώδεκα το μεσημέρι.

Η παρουσία μου έγινε αμέσως αντιληπτή απο την κοκκινομάλλα με το αγορέ μαλλί που μισούσα όπως δεν έχω μισήσει ποτε άνθρωπο. 

"Ωπ...καλός τον κλαρινογαμπρό μας, Τι γίνεται ρε μπαγάσα; Έμαθα θα στεφανωθείς με το ζόρι το κορίτσι μου;" φώναξε δυνατά δίπλα στο αυτί μου χτυπώντας με με δύναμη στην πλάτη πριν σφίξει μεσα στην παλάμη της το σβέρκο μου.

Έσφιξα το σαγόνι μου για να μην κάνω καμία κίνηση που θα μετάνιωσα αργότερα. "Κάνε δουλεια σου.." έτριξα εκνευρισμένος που χώνονταν στις δουλειές μου με την Ελπίδα. Λες και αυτή δεν ειχε ζωή να ασχοληθεί, ότι και αν έκανα με την κολλητή μου έχωνε και αυτή την μύτη της. 

Έριξα απότομα το χέρι της απο πάνω μου και πλησίασα το ηχοσύστημα δίπλα απο την τηλεόραση χαμηλώνοντας την μουσική σε επίπεδο να μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι.

"Έλα ρε φυτό...Στο καλύτερο σημείο το έκοψες" παραπονέθηκε η Ελπίδα και ειλικρινά όσες φορές και αν της πω να μην με αποκαλεί ετσι μπροστα στην φιλη της άλλες τόσες με έχει γράψει εκει που δεν πιάνει ο μαρκαδόρος.