Κόντρα Στην Κόντρα

16//Παρελθόν..παρόν..παίζουν δυνατό παιχνίδι

Βρήκα την Κάθριν με την μητέρα μου στο σαλόνι να συζητάνε πάνω από ένα περιοδικό, εμφανώς ενθουσιασμένες και οι δυο. Προφανώς έχουν βρει τα κοινά τους τις τελευταίες μέρες που μένουμε στο πατρικό μου. Φεύγοντας από την Ελλάδα ξενοίκιασα το σπίτι μου, δεν είχα σκοπό να πληρώνω τέσσερα κενά ντουβάρια χιλιόμετρα μακριά, οπότε ερχόμενος εδώ δεν είχα άλλη επιλογή.

Με ένα καλημέρα τις προσπέρασα και πήγα να βάλω μια κούπα καφέ. Το πρωινό είχε κοπεί πολύ απότομα από τα γεύματα μου, όπως και όλα τα υπόλοιπα τις τελευταίες μέρες. Με το ζόρι καθόμουν στο τραπέζι, ποσο μάλλον να φάω κιόλας. Αλλά πραγματικά νιώθω το στομάχι μου σαν ένα τεράστιο κόμπο και όσο τα πράγματα συνεχίζουν να παραμένουν στάσιμα, δεν πρόκειται να λυθεί.

"Πάλι στο νοσοκομείο θα πας;"

Γύρισα με την κούπα να γέρνει ακόμα πάνω στα χείλη μου, αντικρίζοντας την μάνα μου στην είσοδο της κουζίνας.

"Δεν ήξερα ότι έχω περιορισμένες επισκέψεις" Ο τόνος μου ακούστηκε πιο απότομος από όσο ήθελα, αλλά τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να αποφύγει την οποιαδήποτε συνάντηση μαζί της. Τα περίεργα βλέμματα που μου στέλνει, τα λόγια γεμάτα κρυφά νοήματα, οι σπόντες...Πολλά για να αντέξω σε συνδυασμό με την Ελπίδα ακόμα στην ίδια κατάσταση.

Πλησίασε τον πάγκο, με το ένα χέρι της να στηρίζεται πάνω στο λευκό μάρμαρο. Το βλέμμα της τα έλεγε όλα. Και ξαφνικά βρέθηκα στην ηλικία των 9 , που μισούσα κάθε φαγητό που δεν περιείχε κρέας, με την μάνα μου να με κοιτάζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, σαν αρπακτικό, μέχρι να φάω έστω το μισό. "Βύρωνα τι ακριβώς κάνεις;"

Αναστέναξα και άφησα την κούπα δίπλα μου. "Πάω να δω την φίλη μου στο νοσοκομείο"

"Μόνο;"

"Μάνα πες αυτό που θες και μην το κουράζεις"

"Δεν σε θέλω εδώ Βύρωνα" είπε με μιας, αφήνοντας με παγοκολόνα να την κοιτάζω. "Γύρνα πίσω στην Νορβηγία με την Κάθριν και θα σε ενημερώνω εγώ καθημερινά για την κατάσταση της Ελπίδας. Αλλά φύγε" Ο τόνος της τόσο ξεκάθαρος, που για μια στιγμή ένιωσα ανεπιθύμητος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

"Τι-"

"Όχι" μου έπιασε το χέρι διακόπτοντας με. "Δεν εννοώ αυτό." έκανε μια παύση. "Μόλις έμαθες για την κατάσταση της, τα παράτησες όλα και ήρθες. Αυτό από μόνο του λέει πολλά."

"Μα είναι φίλη μου" είπα τόσο σιγανά, προσπαθώντας να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

Το βλέμμα της μαλάκωσε και μικρές ρυτίδες γέμισαν γύρω γύρω τα μάτια της. "Θα μπορούσα να το πιστεψω αν δεν είχες φύγει από την συνάντηση αφήνοντας το μέλλον σου στον αέρα."