Κόντρα Στην Κόντρα

15//Εις διπλούν

Μικρούτσικο :)

Η παλάμη μου άγγιξε το κρύο μέταλλο. Το ρίγος που διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη με χτύπησε σαν ηλεκτροσόκ. Με μια βαθιά ανάσα άνοιξα την πόρτα.

Ο συνεχόμενος ήχος από τους χτύπους της καρδιάς της διαπέρασε τα αυτιά μου, μα πριν προλαβω να σταθώ μπροστά της, πάγωσα. Το βλέμμα μου κόλλησε σε εκείνο το σημείο του σώματος της, λες και έβλεπα εξωγήινο. Έκλεισα τα μάτια μου. Νομίζω όλο το άγχος με γέμισε παραισθήσεις. Όταν τα ξανά άνοιξα όμως αυτό υπήρχε ακόμα εκεί.

Η κοιλιά της έκανε μια μεγάλη καμπύλη κάτω από το λευκό σεντόνι. Και όσο και αν θέλω να πιστέψω πως δεν είναι αληθινή, η ύπαρξη της με διαψεύδει. Κοίταξα πίσω από τον ώμο μου, στο διάδρομο, αποζητώντας απαντήσεις, μόνο για να συνειδητοποιήσω πως είμαι μόνος. Ο πατέρας μου με τον κύριο Παύλο είχαν βγει να πάρουν λίγο καθαρό αέρα και η μητέρα μου με την Κάθριν είχαν κατέβει στο κυλικείο.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου, προσπαθώντας να μην φρικάρω. Κανένας δεν μου είπε ότι η Ελπίδα είναι έγκυος. Έγκυος, γαμώτο! Πως; Πότε; Και το κυριότερο, από ποιόν;

Στάθηκα στο τέλος του κρεβατιού. Την κοίταξα και ορκίζομαι ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει. Το χρώμα είχε χαθεί από το δέρμα της, τόσο λευκό...Τρομακτικά λευκό. Το μόνο που με ηρεμεί κάπως είναι πως οι χτύποι της παραμένουν σταθεροί στην γωνία της οθόνης. Τα ξανθά μαλλιά της απλώνονται σαν ακτίνες πάνω στο μαξιλάρι, μέχρι και αυτά έχουν χάσει την γυαλάδα τους.

Πλησίασα αργά δίπλα της, κοιτώντας μια την κοιλιά της, μια τα κλειστά βλέφαρα της. Άπλωσα τα δάχτυλα μου με δισταγμό πάνω στα δικά της, λες και θα έσπαγαν κάτω από το άγγιγμα μου. Είναι τόσο κρύα...

Κάθισα στην καρέκλα που είχε διπλα, εισπνέοντας την χιλιοστή ανάσα για να μείνω ήρεμος.

"Ποτέ δεν πίστευα ότι όσοι είναι σε κώμα μπορούν να ακούσουν...να έχουν κάποιου είδους επαφή με το περιβάλλον. Αν και πάντα άκουγα τους συναδέρφους να λένε στις οικογένειες των ασθενών να τους μιλάνε, εμένα μου έμοιαζε παράξενο." Έκλεισα το χέρι της μέσα στο δικό μου. "Αυτή την στιγμή όμως εύχομαι να με ακούς" ψέλλισα, με ένα δάκρυ να ξεφεύγει και να πέφτει πάνω στο ενωμένα χέρια μας. "Σε παρακαλώ...μην φύγεις, μην....με αφήσεις, σε παρακαλώ."

Λύγισα. Έσπασα. Χιλιάδες κομμάτια με έπνιξαν. Δεν μπορώ να χάσω την ξανθούλα μου. Απλά δεν μπορώ.