MAFYANIN İNCİR ÇİÇEĞİ

18. "Ceset"

YAZARIN ANLATIMI İLE

2 gün sonra

İki gün geçmişti, kırcanın kaçırılması üzerinden iki gün.
48 saat.
Pamir kafayı yemişti.
Aramadığı yer, girmediği delik kalmamıştı.

İki gündürde eve gelmiyordu. Kendiside çok iyi biliyordu ki o eve kırca olmadan asla adım atmayacaktı.
Ozan hem Begümle ilgileniyordu, hemde ev ile. durumların nasıl olduğunu abisine haber veriyordu.

Behzat her yerde Kırcayı aratıyordu.

Pamir, kendi otelinde bir odada kalırken telefonu çaldı, arayan Behzattı.

"Ne oldu Behzat?" Dedi bitmiş sesi ile.

Ama Pamir ciddende yıkılmıştı. Duş almıyor yemek yemiyor, sigara ve su harici bir şey içmiyordu. İki gündür hiç uyuymamıştı.
Saçları dağılmış sakalları küçük küçük çıkmaya başlamıştı. Ama en önemliside kalbi kurumuştu. Kırca olmadan o bir yaşayan ölüden farksızdı. Canından sevdiği kadın kayıptı. Canının bir parçası, canını yakıyordu. Aslında iki gün değildi. Saat şuan 03.00ve 3. Güne çoktan girmişlerdi.

"Abi..." Dedi Behzat, Behzatın sesi ile Pamirin içine bir korku düştü.
Bu sefer kaybet korkusu düşmüştü.
"Behzat" dedi titrek sesiyle pamir.
Başına ne geleceği bilen av gibi Behzatın ağzından çıkacak olan cümleyi bekliyordu.
"Abi, ormanlik bir arazide bir kadın cesedi bulunmuş" diyiverdi Behzat. O an bütün anlardan çok farklıydı.

Pamir durdu.

Zaman durdu.

Gece durdu.

Kalbi durdu.

Her şey durdu o an.

Telefon, kulağından düşücekken parmaklarını ile sıkıca kavrayıp tuttu.

Artık kırca, Pamirin 'Ayşimi' değildi. O incir çiçeğiydi.

Evet,evet incirler çiçek açmazdı, tıpkı kırcanın ölmediği gibi.

Pamir aklından bir kere geçirdi
'Eğer incirler çiçek açarsa işte o zaman kırcanin ölmesine izin vericekti' ama bu gün olmazdı. Bu ay olmazdı bu yıl olmazdı. bu şehirde olmazdı, bu dünyada olmazdı.

Pamir son sürat arabayla Behzatın attığı konuma gidiyordu. İçindeki korku onu yiyip bitiriyordu. Ve her saniye içinden yalvarıyordu.

"Allahim onu benden alma"

"Yalvarıyorum Rabbim onu bana bağışla"

"Allah'ım nolur artık ruhumu geri ver"

Evet, kırca onun ruhuydu. Ruh olmadan bir beden kaç gün yaşayabilirdi?

"Yalvarırım Allahım nolur"

Sürekli içinden yalvarıyordu,
Peki bu yalvarışları boşamıydı?

Kısa bir zaman diliminde Pamir ormanın içine girdi ve adamlarının olduğu tarafa doğru sürdü.

Arabadan indiğinde, ceset torbasında olan bir kadın gördü.

Ve yine kalbi sıkıştı, ah pardon!
Ölü olan birinin kalbi sıkışamazdı.

İlerledi, ilerledi, Behzatın yanına vardı.

Behzat, ona imrenerek bakan Behzat artık acıyarak bakıyordu. Pamir bunun farkındaydı da göz göze geldiklerinde anlamıştı.

Ceset torbasını açtı.

"Kadının yüzü belli olmuyor, ambulans çağırdık. Otopsi yapılacak" dedi Behzat. kadının kanlı,belli olmayan, büyük bir ihtimalle taş ile ezilmiş yüzüne bakarken.

Pamirin içindeki korku, ölüm korkusu, ben burdayım diye bağırırken bir umut kırca olmasın diye yalvarıyordu kalbi.

"Behzat" diyebildi Pamir. daralıyordu Aldığı nefes ciğerlerine batıyordu.

Yüzü belli olmayan kadından o kadar çok korkuyordu ki Pamir. Bu kadın kırca olamazdı. O kırcanın yüzünü tanırdı değil mi? Yüzü taşla ezilse bile tanırdı.
"Kardeşim" dedi Behzat ona güç vermek isterce. Ama pamire kırcanın varlığından başka güç veren bir şey olmayacaktı.
Pamir omuzlarıni sarsa sarsa ağlamaya başladı.

...