იმ ღამეს ეშმა სახლამდე მშვიდი ნაბიჯებით მიაღწია. მაგრამ მოლი ყოყმანით უახლოვდებოდა ფანჯრის რაფებს.
- მოლი, გძინავს?
- რამე მოხდა, ბებო?
- არაფერი. საბანი მოგიტანეთ. შეიძლება ზაფხულია, მაგრამ ასეთ დროს ცივა.
- არადა არ ცივა.
- როცა ნისლი ჩამოწვება, აცივდება.
- ბუნებას ნისლის არაფერი ეტყობა.
- ჯერჯერობით. ამ ბოლოს ყოველ ღამე ასეა.
- ...
- მოკლედ, რაც არ უნდა იყოს, გარეთ არ გახვიდე. გაიგე?
- გასაგებია.
- ხმაურიც, რომ მოგესმას არ შეიმჩნიო.
- გასაგებია.
- მე ჩემს ოთახში ვარ, თუ რამე მოხდა გაგაღვიძებთ. თქვენც გამაღვიძეთ.
- კარგი.
- ეველინთან ყურადღებით იყავი. თუ სუნთქვა გაუჭირდა ამით სალფელტკი დაასველე და ცხვირზე მოუსვი. ხო და კიდევ, ფანჯარა არ გააღოთ.
- გასაგებია.
- კარგი, ძილინებისა.
- შენც, ბებო.
მოლიმ "ძილინებისა" კი მიიღო, მაგრამ მას შიშიც თან მოჰყვა. უსასყიდლოდ. - ნისლიან ღამეს ასეთი, რა უნდა მოხდეს? ყველა ასეთი სერიოზულია. - ფიქრობდა გულში.
- არ შეიძლება ადამიანი ჩვეულებრივ ღამეს უცნაურად აღიქვმდეს და საერთოდ, ღამე ყველას რატომ აშინებს?
....
- ჰაჰ, ნისლიც კი არაა. ცუდად ხუმრობენ.
შუაღამეს, პირველ სართულზე არსებულმა ძველმა, ანტიკვარმა საათმა ისრებს ჩამოჰკრა.
მოლი შეხტა.
- ჯანდაბა! გაფუჭებული მეგონა.
ხუთი წუთის შემდეგ კი...
- ნისლი... მაგრამ, წამის წინ... ეს აქ არ ყოფილა.
მართალი იყო. მსგავსი სქელი ბურუსი ერთ წუთზე ნაკლებ დროში ჩამოწვა.
- უცნაურია. გასული ზაფხულიდან მსგავსი არაფერი მახსოვს.
ბუნება იცვლება... ან შეიძლება, უბრალოდ ახლა გაიღვიძა.
- ეს ხმა საიდან მოდის? თითქოს ვიღაც... იხრჩობა.
....
- ღმერთო, ევ! ბოთლი...
- მო... ვერ ვსუნთქავ.
- მშვიდად, ნუ ტირი. კარგად იქნები.
- ცხვირი...
- პირსახოცი, პირსახოცი. ღმერთო რა მძაფრია. თავი გააჩერე, ევ. ეს უნდა დაგადო.
- ეგ რა არის?
- არ ვიცი, ალბათ არაყი.
- ...
- სუნს გრძნობ?
- ცოტას.
- არაუშავს.
ყოველ ჯერზე, როდესაც ეველინი ბევრ შაქარს იღებდა, ის ღამე მშვიდად არავის ეძინა. განსაკუთრებით მის დას.
- მო, შეიძლება ფანჯარა გავაღოთ და ცოტახანი იქ დავჯდე?
- მაგრამ, ბებომ მითხრა...
- რა გითხრა?
- ...არაფერი, მოდი. ოღონდ ეს მოიცვი, სიგრილეა.
- კარგი.
- ასე. ამოცოცდი.
- მომწონს, მაგრამ ნისლის გამო ვერაფერს ვხედავ.
- ჰო, რთულია.
უფროსების გაფრთხილებას ვინ უსმენს?! მაგრამ ჯობდა, ის ორი იმ ღამეს ფანჯარასთან არ მისულიყო.
- ორი წამით, ჩემი თოჯინა მინდა. საწოლზეა.
- წადი აიღე.
- დილას საბანში გავახვიე...
- ...იქ, ვიღაც დგას. დარწმუნებული ვარ, რომ წეღან იქ არ იყო.
- რა? მე მითხარი რამე?
- არა, ევ.
- აქეთ იყურება... რა არსებაა?... ფანჯრისკენ მოდის.
- მო!
- გისმენ.
- რაზე ფიქრობ?
- არაფერი. რამე მოხდა?
- ოლაფი არსადაა.
- არაუშავს, დილას ვიპოვით. ახლა ჩაწექი, ფანჯარას ვკეტავ.
- ეჰჰ.
პირველი ხდებოდა, ფანჯარა რომ ჩაიკეტა. ის ორი ზედმეტად ახლოს იდგა. იმდენად ახლოს, რომ მათ შეამჩნიეს. - იმედია, ფანჯარა კარგად დავლუქე. - ფიქრობდა მოლი გულში. - იმედია, ის რაღაც ჩვენ არ გვიყურებდა... - აგრძელებდა. - გთხოვ, ღმერთო. ოღონდ მალე გათენდეს. - ვერ დაიძინა.
YOU ARE READING
მხოლოდ მაშინ, როდესაც ნისლია...
Mystery / Thrillerრა მოხდება მაშინ, როდესაც იქ მიდიხარ, საითკენაც გული არ გიწევს? გაექცევი თუ, უბრალოდ სიარულს განაგრძობ? დაკო ერთი ადამიანისთვის სწორედ ასეთი ადგილი იყო. სოფელი, რომელიც რუკიდან წაშალეს, იმაზე მეტ ნისლს იტევს ვიდრე ჩანს. საღამოობით, იქ მარტო დარჩენა...
