ឯភ្នែកទាំងគូ ខំប្រឹងសម្លក់គេ សម្លក់យកឈ្នះចាញ់ តែគេមិនព្រឺ ហើយគិតតែសម្រុកដើរចូល ខណៈជើងតូចៗព្យាយាមរំកិលថយ ថយរហូតទ័លផ្លូវ បណ្តាលឲ្យខ្នងទៅបុកនិងជញ្ជាំង ស្របពេល យ៉ុងហ្គី ស្ទុះទៅកញ្ឆក់ដណ្តើមកាំពីដៃ គ្រវែងចេញ មុននឹងក្តាប់កដៃ ជីមីន ជាប់
«ចិត្តខ្លាំង ថ្លើមធំ តែកំសាក មិនហ៊ានចាក់ អ៊ីចឹងកុំធ្វើឫកអឿអី វាមិនបានផលទេក្មេងច្រម៉ក់» ផ្ទៃមុខសង្ហាបែបឃោរឃៅ ឱនទៅជិតរង្វង់មុខតូចច្រមិច ដែលកំពុងតែស្លេកស្លាំង ដូចអ្វីគេថាមែន ខ្លាំងតែសំបកក្រៅ ធាតុពិតខ្លាចគេឡើងញ័រសាច់។
«ចេញ! ខ្ញុំស្អប់លោក ខ្ញុំខ្ពើមលោកខ្លាំងណាស់» ជីមីន ពើងទ្រូងបញ្ចេញឫកពារហួងហែងខ្លួន ដោយប្រមូលកម្លាំងកន្រ្តាក់កដៃចេញពីការចាប់របស់គេ តែមិនបានផល ថែមទាំងទទួលបានពាក្យញ៉ោះចេញពីមាត់គេដែល ឮហើយក្តៅស្លឹកត្រចៀកងំ៖
«ស្អប់ប្រែថាស្រឡាញ់ ខ្ពើមប្រែថាចង់បាន»និយាយចប់ គេខាំបបូរមាត់តិចៗ ព្រោះក្នាញ់ក្មេងឆ្នាស់ម្នាក់នេះ ពេលខ្លះក៏កាច ពេលខ្លះស្មឿកៗ មុខស្លឺៗ ដូចកូនឆ្មាកំសត់ ហើយពេលឮពាក្យគេញ៉ោះភ្លាម មុខឡើងក្រហមឆេះ មិនមែនក្រហមបែបអៀន តែជាភ្លើងកំហឹង។
«មានតែមនុស្សឆ្កួត មារយាទអន់ទេដែលស្រឡាញ់ចង់បានលោកនោះ»ជីមីន និយាយគំហកកំហុល ម៉ាត់ៗ សម្លឹងមុខចំៗ តែអ្នកម្ខាងទៀតហាក់មិនឈឺស៊កសៀតអ្វីសោះ គេបែរជាញញឹម ហើយយកដៃម្ខាងបិចចុងចង្ការនាយតូចឱ្យងើបមុខឡើង រួចតប៖
«ចុះមារយាទឯងថ្លៃថ្នូរតាំងពីពេលណា ហ្ហឹម?»
«...»ជីមីន ស្ងៀមស្ងាត់ តែមាត់ក្តាប់ណែន ឯកែវភ្នែកសម្លក់គេដោយការខឹងស្អប់ពេញទ្រូង ពាក្យសម្តីគេមួយម៉ាត់ណាដែលថាមិនគ្រោតគ្រាត?!
«ដឹងថាជុងហ្គុកជាក្មួយរបស់យើងហើយ នៅទទូចក្បាលទៅរៀបការជាមួយគេ យ៉ាងម៉េច?ខ្លាចមួយជាតិនេះមិនបានការប្តីឬ?»
«ខ្ញុំ...» ជីមីន រៀបនឹងប្រកែកតវ៉ា តែត្រូវមនុស្សកំណាចកាត់សម្តីមុន៖
«អូ៎ មិនមែនទេ... ប្រហែលចង់ស្រវា ទាំងពូ ទាំងក្មួយច្រើនជាង» យ៉ុនហ្គី ស៊កសៀតដោយភាសាតិះដៀល ទាំងដែលគ្រប់យ៉ាងគឺសម្របតាមអ្វីដែលគេចង់បាន ហើយមង្គលការនោះ គេក៏ជាអ្នកសម្រេចចិត្តដែរ មិនមែនតែជុងហ្គុកម្នាក់ទេ ប៉ុន្តែពេលនេះគេបែរជាលើកមកនិយាយបញ្ជោះបន្សោក ធ្វើឲ្យនាយតូចឮហើយកាន់តែញ័រទ្រូង ទឹកភ្នែករលីងរលោង ចង់យំ តែព្យាយាមឃាត់ឃាំងទឹកភ្នែកមិនឲ្យស្រក់ ខំប្រឹងលើកស្នាមញញឹម តែជាស្នាមញញឹមសែនជូរចត់ ល្វីងមុត ដិតជាប់ក្នុងអារម្មណ៍ដែលពិបាកពណ៌នា៖
«កុំប្រើភាសាថាខ្ញុំចង់ស្រវាទាំងពីរ បើមានជម្រើស ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ប្រសើរជាងរស់នៅដកដង្ហើមក្បែរមនុស្សមារយាទអន់ដូចលោក»ជីមីន ជះសម្តីម៉ាត់ៗទាំងមុខមាំ តែក្នុងទ្រូងខ្ទេចខ្ទាំ គ្រាំចុកដូចគេវាយបំបែក គេក៏មានបេះដូង មានសាច់ឈាម ក៏ចេះឈឺចាប់ដែរ មិនមែនតុក្កតា មិនមែនដុំថ្មដែលគ្មានញាណ គ្មានអារម្មណ៍ ហើយឈរទទួលរងពាក្យដៀលត្មិះដោយមិនតបតអ្វីសោះនោះទេ។
«មួយម៉ាត់អន់ ពីរម៉ាត់ស្អប់ បីម៉ាត់ខ្ពើម ឯអត់ចេះពាក្យផ្សេងក្រៅពីហ្នឹងទេ?»ប៉ុណ្ណឹងហើយ យ៉ុនហ្គីនៅមានមុខសួរឌឺដង ឆ្កឹះឆ្កៀលឥតឈប់ឈរ ឯជីមីន បានត្រឹមមើលមុខគេទាំងហួសចិត្ត គេនេះជាកំពូលមុខក្រាស់ រកអ្វីប្រៀបមិនឃើញមែន។
«មាន»
«ចឹងក៏និយាយមក ខ្ញុំចង់ស្តាប់»យ៉ុនហ្គី ចង់ដឹងថាក្រៅពីពាក្យជេរស្តី តើមានអ្វីដែលគេត្រូវប្រឈមជាមួយទៀត ខណៈនោះអ្នកម្ខាងទៀតក៏ស្រដីឡើង៖
«ខ្ញុំចង់ឲ្យលោកចេញឲ្យផុតពីជីវិតខ្ញុំ ឈប់រំខានខ្ញុំ ឈប់មកពាក់ព័ន្ធនឹងខ្ញុំ ធ្វើបានទេ?»
«បានតើ» យ៉ុនហ្គី តបយ៉ាងស្រទន់ ផ្អែមត្រជាក់ ផ្ទុយពីកាយវិការចាប់ផ្តើមភ្លើតភ្លើន និយាយបណ្តើរ គេស៊កម្រាមដៃចូលតាមប្រឡោះអាវនាយតូច បណ្តើរ ខណៈបាតដៃក្តៅគគុក បានប៉ះផ្ទាល់លើសាច់ខ្នង ធ្វើឲ្យម្ចាស់រាងកាយភ្ញាក់ព្រើត មាត់តូចក្តាប់ណែន និងរហ័សចាប់របេះដៃគេចេញ តែគួរឲ្យខឹង ចាប់ដៃគេមិនឈ្នះ ត្រូវគេចាប់វិញថែមទាំងទ្រានលើជញ្ជាំង ជាមួយនិងពាក្យគំរាម៖
«បានតើ បើឯងចង់បានដូចច្នោះ យើងនឹងរឹតតែឱបក្រសោប ប៉ះពាល់សព្វកន្លែង និងចាំមើលថាឯងនៅស្រែកដេញដល់ពេលណា? ឬសូម្បីតែពេល...ថ្ងូរ!!!» ចុងប្រយោគ គេឱនទៅខ្សឹបដាក់ត្រចៀក ឲ្យជីមីន កាន់តែខឹងហុយផ្សែង គិតថាគេចេះឈឺចាប់ តែគេមិនឈឺ ថែមទាំងមានពាក្យផ្ចាញ់មួយរយជំពូក មិនចេះចប់ មិនចេះហើយ។
«ខួរក្បាលស្មោគគ្រោគ ផ្ទុកតែរឿងសិច»
«រឿងសិចមានអីមិនល្អ ក្រែងឯងក៏ធ្លាប់ភ្លក្ស មិនចឹង?» យ៉ុងហ្គី ងើបមុខញញឹមក្បួចចុងមាត់ ស្របពេលឱនសម្លឹងរាកកាយនាយតូចដោយក្រសែភ្នែកលូកលាន់ ម្ចាស់រាងកាយតូច ច្រឡឹងៗ ចង្កេះស្តើងមួយក្តាប់ សាច់សខ្ចី ក្លិនក្រអូបជាប់ចុងច្រមុះ បណ្តាលចិត្តឲ្យចង់ក្រេបរសជាតិ រសជាតិនៃដងខ្លួនដ៏ទាក់ទាញដែលកំពុងឈរនៅចំពោះមុខ តែគួរឲ្យស្តាយ ទីនេះមិនអំណោយផល ដោយសារ នាយតូចបានបំផ្លាញក្លាយជាសម្រាម ក្មេងក្បាលខូច ឆ្នាស់ ប៉ិនជេរ ប៉ិនដៀលកប់ៗមាត់បែបនេះ បើបានចាប់អុក អុកទាល់តែយំថ្ងូរទើបសម។ មិនទុកយូរ នាយកំលោះក៏ស្ទុះចាប់លើកបី កំលោះតូច ភ្លាមៗ មិនឲ្យហារមាត់ប្រកែកទាន់ ឯអ្នកដែលមិនបានត្រៀមខ្លួន ក៏ស្រែកយំននៀលក្នុងរង្វង់ដៃគេ៖
«កុំប៉ះខ្ញុំ អ្ហាយ៎...ដាក់ចុះ អ្ហឹក៎ៗ ដាក់ចុះភ្លាម»ជីមីន ស្រែកដាក់ត្រចៀកគេអស់ទំហឹង គេចង់ថ្នាក់ថ្នមបែរជាមិនឲ្យប៉ះ ពេលគេកាចដាក់ រឹតតែកំណាញ់ខ្លួន ឯយ៉ុនហ្គី ព្យាយាមបីនាយតូចទាល់តែដល់បន្ទប់ រួចក៏បិទទ្វារ ចាក់សោរជិតឈឹង...!!!
...
«អ្ហា៎...ថ្នមៗ...អ្ហ៎ាស អ្ហា៎ស អ្ហឹ អ្ហឺស...ជុងហ្គុក វា...វាជ្រៅពេកហើយ ហ្ហឹក៎ៗ»ថេយ៉ុង ថ្ងូរទាំងត្អូញត្អែរមិនឈប់ អស់ពីថ្នម នៅស្រែកថាជ្រៅ ជ្រៅអី? គេស្តាប់មិនយល់ ឈឺក្បាលខ្លាំងណាស់ កំពុងតែស្រៀវស្រួលជិតដល់កំពូល ។
«តិចធ្លាយពោះវៀនចេញមកទៅ ហ្ហឹក៎...អូនខ្លាច
អ្ហា៎ៗៗ អ្អាស៎»ថេយ៉ុង ស្រវេរស្រវាឱបរាងកាយគេឡើងញ័រខ្លួន ថ្ងូរក៏ថ្ងូរ រអ៊ូក៏រអ៊ូ មិនដឹងជាកើតស្អីទេ សុខៗខ្លាចគេអុកធ្លាយពោះវៀន កាន់តែផ្តេសផ្តាសមែនក្មេងច្រម៉ក់នេះ
«ខ្លាច តែខំថ្ងូរ...»ជុងហ្គុក ខាំមាត់គ្រឺត ស្របពេលអង្រួនត្រគាកបោកផ្ទប់នឹងត្រគាកណែនក្បំដោយសាច់ទ្រលុកទ្រលន់ បាតដៃក្តៅគគុក ច្បាមច្របាច់សាច់ទាំងគ្រឺតក្នាញ់ ឆ្លៀតចាប់ចង្កេះតូច ឲ្យអុករលាក់តាមចង្វាក់ ស្នូលសាច់ចូលកាន់តែជ្រៅ កាន់តែស្រៀវស្រួល មិនចង់ដកថយ ចំណែកនាយតូច ដែលត្រូវគេពិន័យអស់មួយព្រឹកធំ ចាប់ផ្តើមទន់ដៃទន់ជើង អស់កម្លាំងស្ទីក រហូតដាច់ចិត្តទាញរង្វង់មុខគេមកខ្សឹបប្រាប់ទាំងដង្ហក់៖
«យើងសម្រាកសិនទៅ ណា៎...អូនសុំ...»
«និយាយសម្រាកៗស្រួលម្ល៉េះ? នេះមិនមែនម៉ោងរៀនគួរទេ ឈប់រកលេសមកបោកបង»
YOU ARE READING
ម្ចាស់ជីវិត (Completed✔️)
Romanceគូជីវិត ជាគូដែលសាកសម រួមសុខ រួមទុក្ខ ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នម យល់ចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ប៉ុន្តែការដែលឈានជើងចូលក្នុងពិភពលោករបស់គេ គូជីវិតបែរជាមានន័យថា គេជាម្ចាស់ជីវិតទៅវិញ ស្នាមញញឹមរបស់គេដិតដាមក្នុងខួរក្បាលគួរឲ្យខ្លាច ថែមទាំងទង្វើររបស់គេរឹតតែភ្លើតភ្លើន គួរឲ្យញញ...
