tinnitus (wanna be a rock) :: txthypen

0.5

sonunda kurtuluyordu.

gerçi kurtuluyor muydu o da bilmiyordu.

haksız yere, iftirayla uzaklaştırma cezası verilen bir öğrenci evden okula giderken mutlu mu olurdu yoksa üzülür müydü?

kendisi için hazırlanan kahvaltıyı tek başına yaparken yanına bırakılmış notu gördü.

"sınıfın artık 2-3, daha fazla sorun yaşamanı istemediğim için bunu yaptım. umarım anlayışla karşılarsın.

baban"

gerçekten mutlu olmuştu.

ya da, içinden giden bazı şeylerin geri gelmesi artık daha mı zordu?

anlayamıyordu bir türlü.

bunları bir kenara bırakıp onu okula bırakmak için bekleyen arabaya bindi.

bunları düşünmeyi artık bırakmak istiyordu.

okula geldiğinde onu bırakan araba hızla uzaklaştı.

yeni sınıf yeni arkadaşlar demekti, tabii edinebilirse.

veya yakınlaşmaya çalışırlarsa.

jay bu işlerde kötüydü, ilk adımı atmayı beceremezdi.

onun gerçekten olaysız geçinebileceği bir sınıf olduğunu umarak sınıfa doğru adımlamaya başladı.

evet, artık sınıfının önündeydi.

sınıftaki bakışlar birden onun üzerinde toplanmıştı, ve bundan nefret ederdi.

hemen fısıldaşmaya başlamışlardı.

"yeni gelen jay bu muymuş?"

"vay, ilk günden gelebileceğini düşünmezdim."

hepsini duyabiliyordu.

tüm cesaretiyle sınıfa adımını atabilmişti.

birinin oturduğu yere oturmak istemiyordu, bu yüzden sınıftaki bir kıza sordu.

"boş olan yani oturabileceğim bir yer.. var mı?"

kız en öndeki sırayı işaret etti.

"şurası, choi'nin yanı. başka yer yok maalesef."

"teşekkürler."

aklına bir şey takılmıştı.

"umm, ondan habersiz oturduğum için sorun çıkmaz, değil mi?"

"merak etme, choi anlayışıdır. sorun çıkmaz emin olabilirsin."

"tekrar teşekkür ederim."

"her zaman."

yeni sırasına doğru ilerlemeye başladı.

çantasını oraya bıraktı ve montunu asmaya gitti.

astıktan sonra oturdu ve öylece bekledi, zilin çalmasını.