Sıradan 3. sınıf üniversite öğrencisi olan Omega Jeon Jungkook'un başı , görünmeyen alfa profesörü ile beladadır...
Not: H.G.Well - Görünmeyen Adam kitabından esinlenmiştir...
Taekook / Omegaverse
#7- Bilim kurgu 290323
#1- Omegaverse 260623
#35- t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
"Hayır" diyen sesi duymamla dudaklarımı büzdüm. Bana görünmez olmanın tarifini verecek gibi durmuyordu. Güvenmediği belliydi ki bende olsa güvenmezdim açıkçası.
"Bana bandaj ve şapka bulur musun?" diye sorduğunda, kaşlarımı çatıp bunları neden istediğini anlamdırmaya çalıştım.
"Neden ki?" dedim merak duygumu kontrol edemeyip. Belimi masaya yaslamıştım.
"Çıplak bir şekilde bu soğukta dışarı çıkarsam zatürre olurum Omega." dediğinde yine anladığımı belli ettiğim bir nida çıkardım dudaklarımdan. Doğru ya, hava buz gibiydi.
"Benim adım Jungkook, Jungkook Jeon" dedim çünkü sürekli omega diyip duruyordu. Artık sinirlerim bozulmuştu benim bir adım vardı.
"Tamam Jungkook, şimdi bana bandaj ve şapka bulabilir misin? Bandaj öğrenci laboratuvarında ki ilk yardım çantasında olması gerekiyor" dediğinde başımı onaylarcasına salladım. Daha sonra çok beklemeden öğrenci laboratuvarına ilerledim. Ders bitiş saatine denk geldiği için, laboratuvarda kimse yoktu. Tanrı'ya şükür ki kimseye hesap vermek zorunda değildim.
Elime büyük rulo halinde olan bandaji alıp, tekrardan adımlarımı Taehyung hocanın laboratuvarına attım. Içeriye girip, kapıyı yavaşça kapattım. Kafamı laboratuvarın içine doğru tam çevirdiğimde, gördüğüm şey ile yerimde kalakaldım.
Siktir, uçan kıyafetler?
"Niye öyle aval aval bakıyorsun? Buraya gelsene!" diye aniden sesini yükselten uçan kıyafetler ile yerimde sıçradım. Hala alışamamıştım bu duruma şaka gibiydi.
Paytak paytak Taehyung hocanın yanına doğru ilerledim. O ise uzun toprak renginde ki kabanını üzerine geçiriyordu. Elimde ki bandaji ona doğru uzatıp, almasını bekledim. Çok zaman geçmeden de almıştı zaten.
"Bana şu makası uzatır mısın?" dediğinde, masanın üzerinde ki makası, uçan kıyafetlere doğru uzattım ve o makas görünmez bir el tarafından alındı.
Çok korktucu olduğunu itiraf etmek istiyorum, gerçektende de çok korkunç!
Bandajı boynuna doğru uzatıp, dolamaya başladığında, beliren çene hattı ile nefesimi tutmuştum. Gözlerim, gördüklerine inanmıyordu. Bir an beynimin bir oyunu olduğunu düşündüm bu olanların. Şu an karşımda görünmeyen bir adam yoktu, tamamen kendi hayal gücümdü.
Acaba şizofren miyim?
"Bunu dolamama yardım eder misin?" dediğinde düşüncelerimden sıyrılıp, adımlarımı uçan kıyafetlerin arkasına doğru attım. Daha sonra elime bandajı alıp, Taehyung hocanın kafasında dolamaya başladım. Boylarımız nerdeyse eşit olduğundan, zorlanmadan burun hizasına kadar dolamıştım.
