တစ္ေျဖးေျဖး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်င္းမညႇာမတာသည္းလာၿပီး တိတ္မည့္ပုံမေပၚတဲ့မိုးေရေတြၾကားထဲ
လဲၿပိဳေတာ့မတက္ ပိန္ပိန္လွီလွီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အားတင္းကာရပ္ေနသည္။
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဒီလိုအားမေလ်ာ့ပဲ မိုးေရထဲရပ္ေနျခင္းက အဘြားအိုဆီကေန သနားညႇင္သာျခင္းေလးတစ္စြန္းတစ္စ ရမလားဆိုသည့္အေတြးေၾကာင့္ ဇြဲ
မေလွ်ာ့ပဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ႀကိမ္းစပ္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကိုစုံမွတ္ကာ ခပ္ေတြေတြဆက္ရပ္ေန၏။
သူဒီအလုပ္ကိုရမွျဖစ္မည္။ ၅ရက္တာဆာေလာင္ေနသည့္ဗိုက္နဲ႔အားမရွိေတာ့သည့္ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ထိ ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲမသိေတာ့ပါ။
အ႐ိုးေပၚအရည္တင္ေနသည့္ လက္ေကာက္၀တ္ကေလးကိုငုံ႔ၾကည့္မိရင္း ေတြးလိုက္သည္
'အင္းးဒီတိုင္းသာဆို မၾကာေတာ့ပါဘူး' ။
ခ်မ္းတုန္ေနရင္းလဲက်ေတာ့မည့္ဆဲဆဲမွာ ေဂ်ာက္ကနဲ တံခါးဖြင့္သံက မိုးသံေတြၾကားအလြန္တိုးလွ်ိဳးေသာ္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္အသံမို႔ သူ႔နားစည္ထဲတြင္ေတာ့က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။
"အို ကေလးရယ္ ဒီမွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ။အိမ္မျပန္ဘူးလား"
အိမ္ဆိုသည့္အသံၾကားတာတဲ့၀ေ့တက္လာသည့္မ်က္ရည္ေတြကို မိုးေရေတြနဲ႔ေရာခ်လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လိုခ်င္လို႔ပါ"
ခ်မ္းတုန္ေနတာေၾကာင့္ေရာ စိတ္မခိုင္တာေၾကာင့္ပါအသံကတုန္ရီေနသည္။
အာဘြားအိုရဲ႕မ်က္ခုံးေတြကတြန္႔ခ်ိဳးသြားသည္။
သူမစိတ္ပူသည္ေလ ။ သူမရဲ႕ ေသးႏုပ္ႏုပ္ဆိုင္ကေလးေရွ႕မွာ အလြန္ဆုံးရွိ ၁၈ႏွစ္သာသာကေလးတစ္ေယာက္ကခ်မ္းတုန္ကာအလုပ္ေတာင္း
ေနပါေရာလား။
"အထဲ၀င္ခဲ့ကေလးရယ္ ဖ်ားကုန္မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ကေလးမ်ားရႏိုင္မလားဟင္?"
ေမးၿပီးသားေမးခြန္းကိုထပ္ေမးလိုက္ေပမယ့္
ဒီတစ္ခါေတာ့အားငယ္မေနပါ။
အဘြားအိုကၾကင္နာသည့္ပုံေပါက္သည္မို႔ေလ။
"ဟုတ္ၿပီကေလးရယ္ အဘြားအလုပ္ေပးပါ့မယ္
တုန္ရီေနေရာပဲ အထဲအရင္၀င္ခဲ့ပါ"
YOU ARE READING
This is How Mr. English Hunt My Heart(completed)
Fanfiction"Oh Lord I wanna kiss his dimples so bad" "သူကငါတို့ဘာသာစကားမတက်ဘူးလား"
