"ဒီလူကြာ ေဒါသကိုလာဆြေနတယ္ ႐ိုက္လိုက္ရ"
"႐ိုက္ရင္လဲခံပါ့မယ္"
သစ္သားအိမ္အေသးေလးထဲကထြက္လာတဲ့
ဆူဆူညံညံအသံေၾကာင့္ အဘြားတို႔တစ္သိုက္နဲ႔မင္းသားကအျပင္မွာငုတ္တုတ္။
ဘယ့္ႏွယ့္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ အလည္အစားသြားမွပဲ
အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ခ်ိန္နဲ႔တိုးရတယ္လို႔။
ၾကားသုံးၾကားမ၀င္ေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္
ခုအေျခေနကမဟန္ေတာ့။
လူရွာေၾကးစားက အခ်စ္ႀကီးသလိုအျမတ္လဲႀကီးသည္။ အရင္ကတည္းက သူတန္ဖိုးထားတဲ့လူေတြအနားဆိုစိတ္သေဘာထားက ပန္းပြင့္ေလးလိုႏုဖတ္ေနေပမယ့္ အခါအခြင့္မသင့္လို႔ ေဒါသထြက္ရင္ေတာ့ စုတ္ျပတ္သည္အထိ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲတက္လြန္းတာသူအသိပဲ။
ခုလဲ အ၀ေးကေနၾကားေနရသေလာက္ ႐ိုက္မယ္ႏွက္မယ္ျဖစ္တာမို႔ ပန္းပဲဆရာကိုေတာ့ စိတ္ပူမိသည္။
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔ပဲျဖစ္သည္ဆိုပါစို႔
လက္ပါတယ္ဆိုတာ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္ႏွိပ္စက္မႈပဲေလ။
ဒီေလာက္ထိျဖစ္ရေအာင္လဲ ပန္းပဲဆရာေလးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္အျပစ္ၾကဴးလြန္ႏိုင္မွာလဲ။
Bible ဒီေကာင္ေဒါသႀကီးတာပဲေနမယ္။
"ဘြား က်ဳပ္၀င္သြားလိုက္ရမလား"
အဘြားကေတာ့ေခါင္းကို အသာရမ္းၿပီး နန္းတြင္းထဲသာျပန္ဖို႔ေျပာလာသည္။ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္ေပမယ့္
လူႀကီးစကားနားေထာင္တာေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး
ျပန္လာလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔ၾကမွတီးၾကည့္ေခါက္ၾကည့္ရမည္ေပါ့။
_________
"Bro ဆင္ေျပသြားၿပီလား ၾကင္သူနဲ႔"
ေနာက္ေန႔ေစ်းထဲကို တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း။
အဟမ္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ဖခမည္းေတာ္မသိေအာင္
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ကျပန္လာတာဆိုေပမဲ့လဲ
မင္းသားတစ္ေယာက္လုံးေစ်းပတ္ေနမွေတာ့ တိုင္းခန္းလွည့္လည္တာပဲ။
အဲ့လိုလွည့္လည္ရင္းကေန ပန္းသီးေ႐ြးေနတဲ့ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးနဲ႔တည့္တည့္တိုးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးလိုက္သည္။
YOU ARE READING
This is How Mr. English Hunt My Heart(completed)
Fanfiction"Oh Lord I wanna kiss his dimples so bad" "သူကငါတို့ဘာသာစကားမတက်ဘူးလား"
