AŞKIN ŞARKISI

Hatırladığım tek şey kafamı yere çarptığım ve karanlık.

İşte Alper ile olan büyük bağlılığımız buradan geliyor. O geceden sonra Karen Aydın hayatına yeni bir yön vermiş, aşkın bile geçici bir şey olduğunu anlamıştı. Buna rağmen Alper'e olan aşkı içten içe devam ediyordu.

Şimdi nasıl bu kadar yakın olabildiklerini düşünüyor olabilirsiniz. Karen Alper'i hayatından çıkarmayı çok istedi. Ailesiyle yaşadığı problemlerden sonra kendini tam anlamıyla yakın hissettiği tek kişiydi.Alper de bunu bilmesine rağmen Karenin duygularıyla oynamıştı.

Sabah kalktığımda başım çatlayacak gibiydi. Vücudum halsiz, yorgun hissediyordum. Kolumu bile kaldıracak halim yoktu. Kalbim acıyordu. Dün gece gözümün önünde canlandı. Bunu bana nasıl yapmıştı. Beni çok incitmişti. Gözlerim yanmaya başladı. Ağlamak istemiyordum. Komodinimin üstündeki saate baktım 09.00 'dı. Yataktan kalkmama kararı aldım. Tekrar uyumak için gözlerimi kapattım. Zihnim karmakarışıktı. Alper bunu bana nasıl yapabilmişti?

Ona her şeyimi açmıştım, benim olan her şeyi ona vermeye hazırdım.

'' Çok aptalsın Karen. Çok aptalsın.'' sesli bir şekilde sürekli bu cümleyi tekrarlıyordum. 

Ağlamaya başladım, hıçkıra hıçkıra, bağıra bağıra, küfürler savurarak. Bu durum yaklaşık 1 ay kadar sürdü. Yaz olduğu için annemi gün içinde sabah kahvaltı için yada akşamları eve erken geldiği günlerde görüyordum. Zaten durumumu anlamaması için genellikle uyuma numarası yapıyordum. Her sabah, her gece gelip saçlarımı okşuyor, beni öpüyor, beni ne kadar çok sevdiğini söylüyordu. Tek tesellim o olmuştu. Başlarda bu durumu saklamak kolay olmuştu. Zaman geçtikçe kilo vermiş, ağlamaktan gözlerim morarmış ve bitkin haldeydim. 1 ay boyunca hiç dışarı çıkmamış, telefonuma gelen hiçbir mesaja yada aramaya cevap vermemiştim. Eve gelen arkadaşlarım olmuştu ama onlara kapıyı açmamıştım. O 1 ay boyunca Alper'den tek bir haber gelmemişti. Beni aramamış, hiç merak etmemişti. İçimi parçalayan bir konuda buydu. O, o beni hiç sevmemişti. Ben onun için bir kaçamaktım. Benimle oynamıştı. Peki ya neden? Ben ona ne yapmıştım? Cevaplanmasını istediğim ama bir türlü gerçek olmayacağını bildiğim onlarca soruyla boğuşuyordum. Paramparçaydım. Kendimle savaş içindeydim. Güçlü olmaya çalışıyordum ama her seferinde başarısız oluyordum. Bir gece o kadar canım acıyordu ki sabaha kadar uyuyamamıştım. Sabah annem odama geldiğinde acı içinde kıvranıyordum. Annemin kapıdan içeri girmesiyle bana koşması bir olmuştu.

'' Yağmur neyin var?'' sesi tedirgindi.

Ağzımdan çıkan tek kelime

 '' Anne.'' oldu. 

Midemde geceden beri devam eden sızı çok şiddetlenmeye başlamıştı

. '' Anneeee!! Ahhhhhhh.'' diye bağırdım. Sanki midemi kesiyorlardı. Acı acı her yerimdeydi. Annem korkmuş bir şekilde bana bakıyordu. 

'' Sakin ol canım. Neren acıyor.''

 Kollarını bana sardı. Cebinden telefonunu çıkartıp ambulans çağırdı. Acı çok yoğundu. Boğazım yanmaya başladı sanırım kusacaktım. Annemi tüm gücümle itmeye çalıştım. Konuşmaya dahi mecalim yoktu. Geri çekildi.

'' Ne oldu? '' dedi korkan sesiyle. 

Boğazımı gösterdim. Ayağa kalmaya çalıştım. Annem kolumdan tuttu. Bir iki adım attım ve yeşil bir sıvı ağzımdan dışarı çıktı.Karnım çok acıyordu, elimi karnıma getirdim.

''Annee.'' dedim kendim bile duyamadığım sesimle. Adım atmaya çalıştım ama dizlerim beni taşıyamıyordu. Hatırladığım tek şey kafamı yere çarptığım ve karanlık.