Nigredo

VII

Ay gözden kaybolmaya başlarken genç kız iç çekercesine bir nefes almış ve bakışlarını yanındaki bedene çevirmişti yavaşça.

Bir çift ela göz büyük bir dikkatle yatağın kenarında oturan kendisine bakıyor , yaptığı her hareketi inceliyordu. Ama bu onu korkutmak yerine daha da heyecanlandırıyordu. Gözlerini üzerinde hissetmek içindeki fazlasıyla yabancı olduğu duyguları uyandırmıştı. Ve o ilk defa bilmediği bir şeye karşı böylesine büyük bir istek duyuyordu.

" Adım Briella. "

Sahip olduğu tek şeyi de önüne sermişti birkaç saat önce. Belki bunu yapmaması , kendisiyle ilgili bu kadar önemli bir şeyi ona söylememesi gerekiyordu ama kelimeler dudaklarından dökülürken düşünebildiği tek şey kucağındaki eliydi.

Yaşlarla dolmuş gözleri kendisine bakarken sorduğu soruya bir cevap istediğini biliyordu omega. Ama yine de ilk yaptığı şey cevap vermek yerine yavaşça yatağın kenarına oturmak ve aralarında birkaç santim kalan bedenin elini büyük bir dikkatle kucağına almak olmuştu. Bunu neden yaptığını kendisi de bilmiyordu ama buraya gelerek zaten mantığını bir kenara bırakmıştı.

Bu yüzden de daha fazlasını sorgulamak yerine hep yaptığı gibi yine hislerini dinlemişti. Belli ki yola onlarla devam edecekti. Ki kalbi böylesine hızla atarken yanlış yaptığını düşünmek de zaten aklına gelmeyecek bir düşünceydi. Yaptığı şey her neyse bundan fazlasıyla emindi.

Kucağındaki elin üzeri kırıklarla doluydu. Tenini ele geçiren bu nedenini bilmediği izler ellerine kadar ulaşmıştı. Yine de ne kadar merak ederse etsin bununla ilgili bir soru sormamıştı. Aralarındaki kısa diyalogtan sonra bir daha konuşmamışlardı ve bu huzur dolu sessizliği bozmak istemiyordu. Sessizlik her ne kadar eskiden onun için rahatsız edici olsa da bu bedenle ilgili hiçbir şey sanki onu rahatsız etmeyecek gibiydi. Sessizliğin içinde bile aralarındaki anlaşılmaz çekimin sihiri saklıydı ve o bu sihiri en derinlerinde hissetmekten kendisini alıkoyamıyordu.

Her şey öylesine tarif edilemezdi ki bulundukları durumu yadırgamak bile akıllarına gelmiyordu. Oysa hiç tanımadığı bir bedeninin elini elleri arasına almış üzerindeki yaraları okşuyor , parmağını teninin üstünde gezdiriyordu. Sorgulaması gereken çok fazla şey vardı ama bu küçücük eylem bile içine öylesine büyük bir huzur yayıyordu ki günlerce hatta haftalarca bunu yapabileceğini düşünmeden edememişti omega.

Bu dört duvarla çevrili yer artık onun eviydi. Bunu biliyordu. Burada tanıdığı herkes onun burayı kabullenmesi için elinden geleni yapıyordu ama yine de bir şeylerin eksik olduğu bariz bir şekilde ortada olmuştu her seferinde. Şimdiyse tüm o çabalar , sözler bir hiç kalmıştı bulunduğu anın yanında. Çünkü ilk defa kendisini buraya ait hissetmişti. Ev duygusunu hiç tatmamış benliği bile bunu inkar edemezdi. Ve ne kadar buradakilerin yanında fazlasıyla bilgisiz kalsada , bunun hemen yanında yatan beden sayesinde olduğunu anlayabilecek kapasiteye sahipti.

Bu onu daha ikinci görüşüydü ama ona hissettirdikleri şimdiden tahminlerinin de ötesine geçmişti. Yaşananlar oldukça garipti. Ama hissettikleri yaşananlardan da garipti. Tek bir beden sadece gözlerine bakarak bir evi onun için yuva yapabilir miydi? Bilmiyordu.

Zihninde kaybolmuş , bir düşünceden diğerine atlarken gözleri pencereye kaymış , kenarındaki küçük açıklık sayesinde havanın aydınlanmaya başladığını fark ederek gitmesi gerektiğinin bilinciyle solundaki bedene bakmıştı.

Bakışlarında nasıl bir ifade gizliydi bilmiyordu ama saniyeler sonra ela gözlerini onun gibi pencereye çevirmiş geldiğinden beri ilk defa gözlerini üzerinden çekmesini sağlamıştı. Ve bu ani hareket onu öylesine büyük bir boşluğa itmişti ki bir an ne yapacağını bilememiş , kalp ritmi düzensizleşmişti. Bozguna uğramıştı. Üzerindeki garipliği atmak ise o an için mümkün değil gibiydi. Gözlerinin üzerinde olmasına çok çabuk alışmıştı.

Yine de içinden kendisine sakin olması gerektiğini söyleyerek önüne dönmüş , kucağındaki eli büyük bir dikkatle yeniden yatağa bırakmıştı.

Büyük bir yavaşlıkla hareket etsede zaman su gibi akıp geçiyordu sanki. Buradan gitmek istemiyordu , bu bedenden ayrılmak hiç içinden gelmiyordu ama saray halkının yakın bir zamanda uyanmaya başlayacağını da biliyordu. Ve neden burada olduğu sorulsa , burada geçirdiği saatlere rağmen hala daha elinde bir cevabı yoktu. Bu yüzden de istemeyerek de olsa yataktan kalkmış üzerindeki gözlere bakmıştı.

Yataktaki beden ise karmakarışık bir halde ne yapacağını bilemeyerek karşısındaki omegaya bakıyordu. Hissettiği bir çok duygu vardı ve hepsi de birbirine girmiş , içinde büyük bir kaos yaratmıştı. Bu gecenin yaşanmış olması bile onun için öylesine imkansızdı ki ne yapacağını , ne düşüneceğini şaşırmıştı. Ama yine de yavaş yavaş geriye adımlayan bedenin gitmesini istemiyordu. Bilmediği bir çok şeyin aksine bundan kesinlikle emindi. Bu gece yaşananlar sadece onun için değil herkes için büyük bir mucizeydi. Ve bu mucizeyi biraz daha yaşamak istiyordu. Yıllar süren yalnızlığını birkaç saatliğine de olsa dindirmişti gözlerinin önündeki beden. Ve aciz düşmüş bedeniyle daha fazlası için yalvarmakta bir sakınca görmüyordu çünkü bu mucizenin onun sayesinde olduğunu biliyordu , anlamamak o an için mümkün değildi.

Bu yüzden de daha birkaç dakika önce omeganın kucağında olan elini büyük bir çaba harcayarak kaldırmış ona doğru uzatmıştı.

" Gitme! "

Söylediği tek bir kelime olsa da içinde ne anlamlar barındırdığını en iyi kendisi bilirdi. Yıllar süren yalnızlığın ağır hüznü saklıydı bu kelimede. Çektiği acıların bıraktığı gözyaşları , gururunu yerle bir eden muhtaçlığı ve bir yardım eline olan büyük ihtiyacı. Hepsi ve çok daha fazlasını tek bir kelimeye saklamıştı. Oysa ki kelimeler yılları içinde tutamazdı. Yine de anlamasını umut etmekten başka bir şey yapamamıştı.

Elini daha fazla havada tutamamış yatağa geri düşerken bir kez daha bu halde olduğu için kendisine lanetler etmiş , içindeki öfke alevlenmişti. Çünkü elinden hiçbir şey gelmiyordu. Yine ve yeniden sadece izlemekle kalıyordu. Kendisinde engel olacak gücü bulamıyordu.

Onun bu sessiz yakarışlarını ise hemen karşısındaki beden duymuş gibi hızla konuşmuş içindeki yanan ateşe su serpmişti. Bir nebze de olsa acizliği kenara çekilmiş rahat bir nefes almasına izin vermişti uzun bir zamandan sonra.

" Yarın yine geleceğim. "

From stars ✨