*Nieokreślony punkt na osi czasu* -Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? -Tak, od początku to był zły pomysł, nie potrafię już udawać.
-Proszę cię, nie kończmy tego. -Nie masz już tego dość? Żyjesz w świecie do którego nie pasujesz. -Przyzwyczaiłem się. Mam w końcu życie, którego zawsze pragnąłem. Poza tym- nie przeszkadza ci brak miłości biedronki, ojciec, który cię zdradził i wielokrotnie ciężar bycia bohaterem? -Musisz chociaż spróbować, załatwię wszystko za ciebie. Zrozum Feliksie- nie mogę być kimś kim nie jestem. Już za późno... podjąłem decyzję. -W takim razie zabij mnie! Nie chce wracać do tego kim byłem. To nie jest to czego chciałeś? Od niemal trzech lat masz matkę, która kocha cię nad życie i wszyscy dali ci w końcu święty spokój. -Dobrze wiesz, że nie może tak zostać. -Może! Tylko ty tego nie chcesz. -Dobrze więc, przyznaj się przed wszystkimi kim jesteś i do tego, ze oszukiwałeś ich od lat! -Adrien, wiesz dobrze, ze nie mogę tego zrobić. -Zamknij się! Dobrze wiesz, że również nie żyjesz w zgodzie ze swoją naturą. Dlaczego tak ci zależy, żeby zostać? To jest moje życie i mi je oddasz! Koniec z tchórzostwem. Naprawię wszystko co się stało. -Muszę zostać. -Poznałeś kogoś? -Nie chcę o tym rozmawiać. -Przez twoje durne zakochanie, nie mogę wrócić do tego, co budowałem tyle lat?! -Nie o to chodzi! -To o co do cholery?! -... -Co jest, zaniemówiłeś? Dlaczego byłem na tyle głupi, żeby się z tobą zamienić? -Czasu nie cofniesz. -Właśnie, że cofnę. -Zaraz... co ty chcesz zrobić? -Powiem Bunnix, ze ukradłeś mi życie i przywrócimy wszystko do normy. -Przecież wiesz, że nie wolno igrać z czasem. -W tej sytuacji chyba muszę. -Adrien, nie! Zaczekaj! -Mówiłem, ze podjąłem decyzję! -Ty nic nie rozu... *Adrien wychodzi z pokoju* -...miesz. Luka, pamiętaj, że zawsze będę cię kochał.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
