{ Unicode + Zawgyi }
Unicode
ရှောင်းကျန့်တို့ ကျန်းရီဒေသကိုရောက်တာ နှစ်ပတ်ကျော်ပြီပဲဖြစ်တယ်။ မြို့စားမင်းဝမ်ရဲ့ စီမံချက်နဲ့ ခရိုင်အသီးသီးရဲ့ ထူထောင်ရေးအစီအစဉ်အသစ်တွေကြောင့် ဒေသတစ်ခုလုံးက အတော်အသင့် ပြန်လည်ပတ်နိုင်နေခဲ့ပြီ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် မကြာခင်မှာပဲ အရင်အခြေအနေအထိ တိုးတက်လာနိုင်ကြောင်း အရာရှိတွေက ဝမ်းသာအားရနဲ့ မျှော်လင့်နေကြတယ်။
ရာထူးအကြီးပိုင်းဖြစ်တာမို့ နေ့တိုင်းလိုလို မြို့စားမင်းဝမ်က ရုံးတော်နဲ့ အိမ်ကို ကူးလူးခေါက်ပြန်ရင်း အလုပ်များလွန်းတယ်။ တစ်ခါတလေဆိုရင် အိမ်တောင်ပြန်မလာတဲ့နေ့တွေရှိတယ်။
အဲ့လိုနေ့မျိုးဆိုရင် ရှောင်းကျန့်က ထမင်းစားပွဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေရတော့တာပဲ။ သူက ဟင်းပွဲတွေ အေးစက်သွားတဲ့အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်ဆိုင်းနေမြဲဖြစ်ပြီး ပြန်မလာတော့ကြောင်း သေချာမှသာ အခန်းကိုပြန်သွားတတ်တယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်က ထမင်းစားပွဲကလွဲရင် ဆုံနိုင်မဲ့နေရာမရှိဘူးလေ။
တကယ်က ရှောင်းကျန့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူကို ခွင့်တောင်းစရာရှိနေတာ။
မနေ့ကသူ မြို့ထဲကို လည်ပတ်ရင်းနဲ့ အသစ်ပြန်ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ ကျောင်းကိုတွေ့ခဲ့တယ်။ အဲ့သည့်က တာဝန်ရှိသူရဲ့အပြောအရ ကျောင်းမှာ ဆရာအင်အား လုံလုံလောက်လောက်မရှိဘူးတဲ့။ နဂိုကတည်းက ကျန်းရီဒေသဟာ ဝေးလံခေါင်ဖျားတဲ့ဒေသထဲပါတာမို့ပညာရေးကဏ္ဍနဲ့ပတ်သက်ရင် အလေးအနက်မထားကြဘူး။ ရေးတတ်ဖတ်တတ်ရုံဆိုရင်ကို ကျောင်းကထွက်ပြီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်နေကြပြီ။
အခုဆို ပိုဆိုးတယ်။
ကျပ်တည်းနေတဲ့ကာလမို့ အိမ်ထောင်စုတိုင်းက
ငွေရှာဖို့လောက်ပဲ အာရုံစိုက်နေကြရတာ။
သူကိုယ်တိုင်က အိမ်ထောင်မကျခင်အချိန်မှာ စာပြဖူးတဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အတွက် ရှောင်းကျန့်က သည်နေရာမှာလည်း ကလေးတွေကို စာသင်ပေးချင်တယ်။ တစ်နေကုန် အခန်းထဲမှာနေနေလည်း ဘာအကျိုးမှမရှိတာနဲ့အတူတူ လိုအပ်နေတဲ့နေရာမှာ ဆရာအဖြစ်ဝင်လိုက်တာက ပိုကောင်းမယ်။ ပြီးတော့ သူက လူပိုသက်သက်ကြီးဖြစ်နေတာမဟုတ်လား။
