Wednesday: The Shadows of the Future

Jezioro Topielców

Zbliżają się.
Unoszą łeb.
Węszą dokoła.
Chcą poczuć krew.
Nasycić się.
Ciało rozszarpać.
Wyrwać trzewia.
Pożreć cię.

Transylwania, okolice miejscowości Marerău, rok 1723.

Silny wiatr bezlitośnie smagał twarz jeźdźca, zrzucając z jego głowy czarny kaptur I rozwiewając długie, srebrne włosy. Intensywne opady śniegu w znacznym stopniu ograniczały widoczność, lecz mężczyzna nic sobie z tego nie robił, mknąc przed siebie poprzez ciemność nocy, co jakiś czas popędzając swojego rumaka. Większość ludzi w tej sytuacji już dawno mogłaby zabłądzić pośród nocy i zwyczajnie się wyziębić, ale Kozma nie był zwykłym człowiekiem. Kozma był wampirem, więc jego wzrok bez najmniejszych problemów radził sobie z mrokiem, a niska temperatura nie robiła na nim żadnego wrażenia.
Po niespełna trzydziestu minutach jazdy wampir zeskoczył z konia i pognał w kierunku górującej nad miasteczkiem posiadłości. Z hukiem otworzył drzwi wejściowe, przebiegł hol i wpadając do salonu, rzucił się na kolana, niemal dotykając twarzą podłogi.
— Panie mój! — zawołał, gdy kilku mężczyzn przerwało dyskusję i podniosło ku niemu wzrok. — Udało się nam ich wytropić. Wrócili, są w lesie, cała wataha, kilkadziesiąt osobników, w większości już przemienieni — mówił szybko, nie podnosząc głowy ani spojrzenia.
— Jena? — znad stołu warknął wysoki mężczyzna o kasztanowych włosach.
— Jest z nimi — oznajmił posłaniec, a przywódca grupy pokiwał głową z zadowoleniem.
— Dobrze się spisałeś. Odpocznij i przygotuj się do walki — rzucił neutralnym tonem, po czym pstryknął palcami i wskazał jednego ze swoich rozmówców. — Jedź do miasta i każ przygotować się naszym ludziom. Za godzinę mają być w pełni gotowi do drogi — rzekł, zachowując przy tym kamienny wyraz twarzy i zupełnie obojętny ton. Jego podwładny skinął kilkukrotnie i bez słowa ruszył do wyjścia.
— Panie? — jeden z mężczyzn rzucił pytająco, gdy rudowłosy odstąpił od stołu.
— My również wyruszamy. Wysokiej radzie nie wypada się przyglądać, gdy jej ludzie idą w bój, który może zakończyć wojnę — stwierdził stanowczym tonem, a jego towarzysze natychmiast popali ten pomysł, choć oczywiste było, iż ich aprobata nie jest szczera. — Rozchmurzcie się, zacni panowie! — zagrzmiał. — Dziś wyplenimy w końcu wilcze ścierwo z naszych ziem raz na zawsze! — w odpowiedzi zabrzmiało kilka głosów:
— Śmierć wilkołakom!
— Chwała rodowi Constantinów!

Lucian Constantin cwałował na przedzie grupy złożonej z tuzina wampirów oraz niemal pięćdziesięciu zbrojnych mężów, przedzierając się przez ciemność i padający śnieg. Byli blisko, bardzo blisko. Gdy w pewnym momencie rozległo się straszliwe wycie, jeźdźcy nico zwolnili i rozpierzchli swe szyki, by nie pozwolić się otoczyć nadchodzącym przeciwnikom. Wycie stawało się coraz głośniejsze i nie ulegało wątpliwości, iż to za sprawą wielu gardeł. Gdy podległa Lucianowi grupa zbliżyła się do formacji skalnej, wówczas zewsząd wyskoczyły liczne wilkołaki i rozpętało się prawdziwe piekło. Srebrne miecze zaiskrzyły, potworny ryk rozdarł niebo i pierwsza krew splamiła otuloną białym puchem ziemię. Szybko okazało się, że drużyna Luciana miała przewagę liczebną, lecz w bezpośrednim starciu jeden człowiek wyposażony nawet w najlepszy srebrny miecz nie mógł równać się z wilkołakiem. Gdy Constantin wbił swoją broń głęboko w pierś szarżującej na niego bestii, co zmusiło go do włożenia odrobiny wysiłku, by ją odzyskać, omiótł wzrokiem pole bitwy i uświadomił sobie, że żadna ze stron nie przechyliła jeszcze szali zwycięstwa na swoją stronę. Jego nieuwaga trwała zaledwie kilka sekund, lecz tyle wystarczyło, by jeden z przemienionych stworów zdążył do niego dotrzeć i powalić na ziemię konia wampira. Ten jednak nie pozwolił się przygnieść i w mgnieniu oka zmienił swoją postać w coś nasuwającego na myśl chmarę nietoperzy, by po chwili zmaterializować się za plecami jednego z wilkołaków i płynnym ruchem zatopić ostrze w jego ciele. Inne wampiry również zeskoczyły ze swoich wierzchowców i śmigały teraz w powietrzu, skutecznie atakując z zaskoczenia swoich wrogów. Użycie wampirzych mocy było tym, co ostatecznie zadecydowało o wygranej. Po kilkunastu minutach żaden wilkołak nie ostał się na nogach, a śnieg wpił tyle krwi, że okoliczna ziemia przyjęła w lwiej części barwę ciemnej czerwieni. Grupa Luciana również odniosła straty, lecz poza jednym wampirem w całości stanowiły one ludzi.
— Trzech naszych wciąż żyje, ale odnieśli ciężkie rany! — zawołał jeden z nich, schylając się nad krwawiącym towarzyszem.
— Dobić ich. Nie możemy ryzykować przemiany — rozkazał obojętnie Constantin, przechadzając się między trupami i intensywnie szukając czegoś wzrokiem. — Spalić ciała. Wszystkie — dodał, przystając i kierując wzrok w stronę skał. Jak na zawołanie z groty wyłoniła się kobieta odziana w zwiewną  suknię.
— Jena — zawołał Lucian i w spokoju wyczekiwał, aż ta zbliży się do niego na tyle, by móc swobodnie z nią porozmawiać.
— Lucianie — odparła, skinąwszy delikatnie głową.
— Wataha walczyła bardzo dzielnie — oznajmił ściszonym tonem, by jego słowa nie dotarły do żadnego ze współtowarzyszy.
— Udało się wam jednak wyrżnąć wszystkich — rzuciła z odrazą, lecz nie zdawała się zaskoczona przebiegiem wydarzeń.
— Doskonale wiedziałaś, że tak to się skończy. No ale udało im się zabić jednego z naszych krewnych — rzekł obojętnie.
— I wielu podległych ci wojowników, jak widzę — stwierdziła, omiatając wzrokiem okolicę.
— To żadna strata, jutro zastąpię ich nowymi — zakomunikował pewnie i westchnął, wbijając wzrok w swoją rozmówczynię, co jasno dało do zrozumienia, że swobodna wymiana uprzejmości dobiegła końca.
— Przekonałam ich, by tutaj wrócili, pozwoliłam się znaleźć twoim zwiadowcom i nie wzięłam udziału w walce. Zrobiłam wszystko, co poleciła mi Jekaterina — mówiła szybko, a w jej głosie słychać było teraz wyraźnie strach.
— Zgadza się — potwierdził Lucian i przez chwilę panowała cisza. — Ile ich tam masz? — rzucił, kiwając głową w kierunku jaskini.
— Czwórkę — odpowiedziała natychmiast.
— Czwórkę — mężczyzna powtórzył z namysłem. — Jedno jest twoje, prawda? Inaczej byś nie poświęciła całej watahy, aby je chronić — kobieta spuściła wzrok i początkowo milczała.
— Dopełniłam swojej części umowy, Lucianie. — Pozwól nam odejść i przestań tropić jak zwierzynę — zażądała, wbijając w wampira nienawistne spojrzenie, a ten parsknął i pokręcił głową.
— Chłopiec czy dziewczynka? — rzucił ostro, odwracając spojrzenie od twarzy Jeny.
— Lucianie... — zaczęła, a jej ton przybrał teraz błagalną nutę.
— Chłopiec czy dziewczynka? — powtórzył, podnosząc głos.
— Dziewczynka — odparła płaczliwie, a wampir znów pokiwał zwieszoną głową z niezadowoleniem.
— Nie rób tego — poprosiła.
— Nie mam wyboru — rzekł ze smutkiem.
— Nie! — wrzasnęła i rozłożyła ręce, zagradzając wampirowi drogę.
— Ty możesz odejść — rzucił, samemu nie ruszając się z miejsca.
— Czyli przez jakąś starą bujdę o córce wampira i wilkołaka zabijesz własną siostrzenicę? — zawołała, zwracając w końcu uwagę towarzyszy Luciana, ten jednak uniósł dłoń, sygnalizując im, by się nie zbliżali.
— Takie przepowiednie mają wielką moc, Jeno. Przecież wiesz o tym doskonale — powiedział spokojnie i znów skupił spojrzenie na kobiecie.
— Tak? — spytała, powstrzymując łzy i cofając się w stronę jaskini.
— Jeno... — zaczął, wziąwszy głębszy oddech, lecz wtem wampirzyca gwałtownie się odwróciła. W jednej dłoni trzymała złoty sztylet zdobiony rubinami, druga zaś ociekała świeżą krwią i gdy tylko Jena ją uniosła, wyrosła przed nią potężna ściana szkarłatnego światła, rozdzielając rodzeństwo.
— Tak wierzysz w te wszystkie proroctwa, tak? — warknęła, szczerząc zęby. — No to proszę bardzo! — wykrzyknęła i wyrecytowała: