| Lekelere hapsolmuş bir geçmişin, gelecekteki izleri nasıl temizlenirdi ki.. |
...
'Sorgulamadın,' dedi zihni.. 'Hiçbir zaman nasıl bir adamı sevdiğini, sana vereceği zararları, geri dönüşü olmayan günleri hiç düşünmedin..' Nabzı bile duraksayarak...
|Full geçmiş bölümdür ve bir daha geçmiş bölüm yazılmayacaktır. |
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|D4VC- RomanticHomicide|
- 3 YIL ÖNCE -
-7 Kasım 2019-
Kar tanesi..
Gökyüzünde gerçekleşen binlerce mucizeden sadece biriydi belki de.. Yaradılışı, ince ince dokunan sık detayları, bembeyaz gökyüzünün arasından binlerce tanenin yer yüzüne inişi, insanın kalbinde yarattığı o huzur.. İnsanın izlemekten asla bıkmayacağı kadar farklı bir his bahşeden tek doğa üstü olaydı.. İstemsizce bedeninde bir rahatlama yaşatıyor, bakışlarını gökyüzünden bir an olsun çekesi gelmiyordu garip bir şekilde.. Bağımlı eden görüntünün arkasından ise koskoca bir beyazlık gözlerini alıyor, kamaştıran renge rağmen izlemeye devam ediyordu yine de..
Bembeyaz kar..
Bembeyaz bir sayfa gibi serilmişti tüm şehrin üzerine..
Bir anda avcuna tekrar bir kar tanesinin daha düşmesiyle tüm odak noktası uzattığı eline düştü... Dudaklarındaki gülümsemeye engel olamadı Yazgı.. Bakışlarından damlayan huzur eriyip giden kar tanelerinin yerini hızla başkalarının almasını, bir döngü gibi ilerlemesini izledi sıcak teninde..
Bakışları üşümesine rağmen yine buldu bembeyaz bulutları.. Lapa lapa yağan karın bütün görünen çatılarda santimlerce olduğunu görebiliyordu. Bir an kalbindeki huzursuz hisle duvar dibinde sinmiş köpeklere döndü bal gözleri.. Gülümsemesi dudaklarından sönerken, derin bir nefes aldı zoraki.. Bakışları kardan etkilenmeyen köpeklerin kıvrılarak uyuyuşlarında gezinirken birden mekanın yan tarafında duyduğu araba sesleri ile kalbi anlık kulaklarında attı.. Odağı duvarın köşesine kayarken, görmese bile dinledi duyacağı tek bir belirtiyi.. Hiçbir ses gelmezken tekrar yağan karın görüntüsüne döndü bakışları.
En azından içini rahatlatan tek görüntü, aylar sonra onu bulmuştu..
Sevdiği tek mevsim, kıştı..
Karı, beyazlığı, içini ferahlatan o dingin hissi seviyordu Yazgı..
En çok da izlemeyi..
İnsanlar, yağmuru severdi.. Yağmurun sesini, altında yürümeyi, o ses eşliğinde kitap okumayı..
Yazgı, karı seviyordu..
Beyazlığı, o yağan her damlanın aslında binlerce düşünülmüş detayı, özenle dizilmiş kristalleri..
Küçüklüğünden gelen bir alışkanlıkla başını uzattı camdan dışarı bir anda.. Aynı anda burnuna, saçlarına dokunan kar taneleri ile gözlerini kapattı biraz olsun kendini iyi hissederken.. Kar tanelerinin dokunuşlarını hissetmek için biraz daha başını çıkaracağı sırada birden odanın kapısı açılmasıyla korkuyla doğruldu camdan. Telaşla arkasını dönerken, karşılaştığı maviler ile bir an rahatladı gerilen bedeni..
