LEKE

22. BÖLÜM | İLK ÇIRPINIŞLAR

"Çırpınışlar her ne kadar acemi olsa da, fazla kuvvetliydi.."

️♣️

*The Weeknd- Call Out My Name*
* Hım& I *

️♣️

-2 Gün Sonra -

Hayat, zalimdi. Dokunduğu her yeri paramparça edecek kadar kuvvetli, oturup seyredecek kadar acımasızdı.. Eline geçen her fırsatta bir yolunu bulup önüne taş koyacak kadar hızlı, adımlarını duraksatmak için ondan daha fazla gayretliydi belki de.. Şimdiye kadar gelip geçen her gününde hissettiği acımasızlığı belki de şimdi daha çok hissediyor, daha fazlasına kalıyordu.. Kalbinin sesi bastırıldığı dört duvar arasında büyük bir isyan başlatırken, mantıklı yanı onu susturarak zihnini ele geçirmeye devam ediyordu Yazgı'nın.

Bilmediği, bir sokağına girse diğerini seçemeyeceği bu koca şehirde fazla acemiydi kanatları ve buna rağmen ruhundan yükselen cesaret naraları, adımlarını harekete geçirmek için yetiyor, artıyordu bile..

Bir an bu hızlı başlangıçlardan dolayı zihni bir iki adım sendeledi tereddütle ama yine de bu onu durdurmaya yetmemişti..

Adımlarına takılmak için an kollayan korkuyu, tedirginliği kabul etmemek için direnen bedeni çoktan bir savaş haline girmiş, cesur bir hisle aklına koyduğu şeyleri sırası ile yapmak için sadece zamanını beklediğini her ne nefesinde hissettiriyordu kendini kalbinde..  Belki de bunun için bu zamana kadar bekletilmişti her şey.. Bir şekilde kaderin oyunları her noktasını ele almış, bu hale gelene kadar onu bambaşka bir hayatın içinde, bambaşka bir adamın kollarında gizlemişti..

Buna, kızamıyordu Yazgı..

Onun yanında olmaktan, onu görmekten hiçbir zaman ne rahatsız olmuş, ne de istememişti.. Bir süre sonra görmezden geldiği şeyler sayesinde daha rahat hissetmişti aksine.. Kalbini rahatlatarak, öyle katlanmıştı yokluğuna...

Yine de..

Şimdi düşünmeden edemiyordu..

Bu yaptığı, ayaklarının altına serdiği bu imkanlar, neden birkaç yıl önce yoktu? Onu ilk tanıdığında, yıllarını almak yerine, neden bu hayatın içinde kendi olmadan bir düzen kurmuştu şimdi? Hissediyordu Yazgı..

Belki o sözleri unutabilirdi.. Çünkü biliyordu, onu hiçbir zaman öyle bir kadın olarak görmemişti.. Görmezdi.. Bunu ne hissetmiş, ne de hissettirmişti.. Hayatının geri kalanı zamanında affedemeyeceği tek şey, imkanlar içinde ona yaşattığı o yaşam, o mecburiyetler olacaktı Yazgı’nın.. Şimdi eline öylece verdiği bu özgürlüğü bile, dilediği gibi mutlulukla yaşayamayacaktı..

Yine onun yüzünden, yine yarım bıraktığı kalbi yüzünden hep bir adım geriden gidecekti..

Bakışları öylece gezindi kalabalık yolda.. Etrafını saran duvarlar, kapının önünden gelip geçen adımlar.. Hiçbiri yoktu ama, bu sefer, daha büyük bir şeye hapsolduğunu hissediyordu Yazgı.. Buna, her şeyden daha fazla emindi..

Onu özleyecekti..

Belki de çoktan özlemişti..

“Demek daha birkaç gün oldu geleli?”

Ama, sanırım artık ufak da olsa bir şansı vardı hayatında..

Çünkü yolun daha en başında bir rehberi, aynı zamanda güzel bir arkadaşı olmuştu.. İlk kez..