The Untamed [AU] / WangXian ✔️

0.7 Kuleye Geri Dönüş

Mingjue'nun sesinin son tınısı da odayı terk ettiğinde, rahat bir nefes alabildiler. Lan Wangji, Wei Wuxian'a sımsıkı sarıldı. Wei Wuxian, titriyordu. Korkmuyordu sadece sinirleri helak olmuştu. Lan Wangji'nin kollarında, kokusunu içine çekerek, sakinleşmeye çalışıyordu.

"İyi misin?" diye sordu Lan Wangji, tedirginlikle titreyen bedenine iyice sarmalarken.

"Harikayım, sen yanımda olduğun sürece..." diye yanıtladı onu, burnunu boynuna sürterek. Sonra sakinleşmek için, kulağını sol gögsüne yaslayıp, onun için atan kalbin ritmini dinledi. Bu ruhuna huzur veriyordu. Sonra Wen Ning'e dönerek, "Aileme ve ZewaJun'a yetişebilir miyiz?" diye sordu. Wen Ning'in etrafındaki dumanlar kaybolmuş ve gözleri eski haline dönmüştü.

"Elimizi çabuk tutarsak, denizde onlara yetişebiliriz." dedi Wen Ning sakince.

O söyleyene kadar işin 'deniz' kısmını tamamen unutmuştu. Wen Ning eliyle yolun diğer tarafını işaret etti. Kuleye geri dönüyorlardı. Lan Wangji'nin binip geldiği beyaz at sabırsızlıkla onları bekliyordu. Mingjue'nun atıda geviş getirip, ayağıyla yeri eşeliyordu. Lan Wangji'nin uzattığı eli sıkıca tutarak, kendini yukarı çekip atın üzerine yerleşti. Wen Ning de diğer atın üzerinde yerini almıştı.

Wei Wuxian, beline dolanan elle, başını onun gögsüne yasladı. Fazla hızlı gitmiyorlardı ama rüzgar, Wei Wuxian'ın saçlarını onun yüzüne doğru savururken, Lan Wangji de saçlarının kokusunu içine çekiyordu.

"Bu atı nereden bulduğunu sorabilir miyim?" diye sordu Wei Wuxian merakla. Sonra onu duyabilmesi için bedenini tamamen ona yasladı. Aralarındaki çekim, rahatlıkla hissedilebiliyordu. Bu Wen Ning'in domates gibi kızaran yüzünden anlaşılıyordu.

"Sanırım, Huaisang atını bulamayınca epey şaşırmıştır." dedi Lan Wangji. Sonra devam etti. "Mingjue, seni gözümün önünden, alıp gitmesine seyirci kalamazdım. Çıldırmış gibiydim." dedi, Wei Wuxian'ın belindeki elini biraz daha sıkarken. Wei Wuxian, biraz canı acısada sesini çıkarmadı. Yaşadıkları karmaşaya rağmen hâlâ birlikteydiler bu, paha biçilemez bir hediyeydi. Yoksa bu olanlara dayanamaz, dağılırdı. Lan Wangji, Wei Wuxian'ı bir arada, tek parça tutuyordu, onu hayatta kalmaya zorluyordu.

"Diğerleri ne durumdaydı?" diye sordu Wei Wuxian telaşla.

"Gayet iyi idare ediyorlardı. Askerlerin çoğu sarhoştu. Abim ve Jiang Cheng çok iyi savaşıyorlardı. Herkesi doğru yönlendirdiler..." diye Wei Wuxian'ı bilgilendirdi.

Daldıkları koyu sohbet bittiğinde, kendilerini Çelik kulenin girişinde buldular. Kulenin önünde, yerde hareketsiz yatan askerler vardı. Görünüşe bakılırsa, herkez iyi iş çıkarmıştı. Atlarından inip kulenin içine girerken, Wen Ning önlerinden ilerliyordu.

Wen Ning'in bir adım gerisinde, kulenin salonuna ilerlerken askerlerin salonun çelik zeminini kana bulamış bedenleriyle karşılaştılar. Lan Wangji, elini Wei Wuxian'ın omzuna koyup adımlarını onunkilere uydurmaya çalışıyordu. Wen Ning, yerdeki askerlerden birinin bedenini ayağıyla dürtüp;

"Bizimkiler iyi iş çıkarmış..." dedi gülümsemeye çalışarak.

Bulundukları yer, öldürmekten zevk alan dahası bir başkasını öldürerek kendi varlığını anlamlandıran insanların dünyasıydı. Belki de her gün ölüme uyanmak, insanların ruhunu yozlaştırıyor, duygularını köreltiyordu. Wei Wuxian, sonunda onlar gibi olmaktan, benliğini bu acımasız dünyanın içinde yitirmekten korkuyordu. İşte onun tek korkusu buydu. Çünkü her şeye rağmen düşünmesini sağlayan şey, onların deli zihinlerinin ürünü olduğunun bilince olmasıydı. Eğer bu bilinci kaybetseydi onlardan biri olabilirdi.

"Denize ulaşmış olmalılar ama denizde nasıl yol alacaklar. Kıyı yakın mı?" diye sordu Wei Wuxian, yerdeki cesetlere bakmaktan kaçınarak.

Lan Wangji, tedirginliğini sezmiş gibi yanağına bir öpücük kondurduğunda Wei Wuxian kendini bir parça daha iyi hissetti. Lan Wangji, onunla yan yana yürüdüğü sürece, bu bilinç düzeyini koruyabilirdi. Öpücüğünün ardından Lan Wangji, sanki yüksek sesle konuşursa yerde yatan ölülere saygısızlık olacakmış gibi usulca konuşmaya başladı.