Reflectie || ONC23

6

'Je hebt zeker nog nooit iemand verloren aan mahika.'

Hoe frustrerend die uitspraak ook was, de spreekstalmeester had die dag gelijk. De meesten met mahika bleven namelijk niet op straat, het was een stuk makkelijker voor ze om een leven op te bouwen van niets. Ze waren gezegend door de goden met magie, konden mirakels uitvoeren met een knip van hun vingers. Isan en ik hadden wel een paar keer grapjes gemaakt over regressie, elkaar beloofd dat als de regressie kwam, we samen op reis zouden gaan tot we niet meer konden of tot we het einde van de horizon gevonden hadden. Vin had altijd met afschuw toegekeken op dit soort gesprekken, want zijn beste vrienden waren voorbestemd om vroeg te verdwijnen.

'Je hebt zeker nog nooit iemand langzaamaan in regressie zien gaan terwijl je dat wanhopig probeert te stoppen.'

Ik had het allemaal niet meegemaakt, maar de toon in zijn stem liet me geloven dat de spreekstalmeester dat wel had. Misschien was dat de reden dat mijn voeten me helemaal naar het circus gebracht hadden midden in de nacht wanneer de stad het gevaarlijkst was, maar dat kon me niets schelen. Met mijn magie aan mijn zijde zou ik niet betrapt worden, daar was ik immers het best in. Illusies. Leugens voor de ogen.

Ik sloeg het doek van het circus luid open om te laten weten dat ik er was, ik wilde niet dat hij dacht dat ik naar binnen aan het sluipen was. Het interieur was minder levendig in de duisternis en de magie die in de lucht hing was vervangen door de geur van warm plastic dat te lang in de zon gezeten had. Twijfelend liep ik naar de ring gevuld met zand, het was groter hoe dichterbij ik kwam. Hier stond de spreekstal elke avond zijn publiek aan te spreken terwijl er allemaal gekke acrobaten achter hem sprongen. Midden in de ring hing een trapeze laag, de touwen die het vasthielden aan het plafond waren verstrengeld met bloemen.

'Ik zei dat je niet meer terug moest komen.' De spreekstalmeester verscheen op hetzelfde moment dat een licht aanging. Mijn hart sprong op. De jongeman was gekleed alsof hij een show had, leunend op zijn staf en een andere hand op zijn hoge hoed. 'Kom je het geld van mijn publiek teruggeven of ben je hier om meer te stelen.'

Ik slikte nerveus. Dat feit was ik een beetje vergeten, ergens had ik gehoopt dat hij zich dat ook niet meer zou herinneren. Zijn strakke blik liet me weten dat dat absoluut niet het geval was. Mijn mond ging open en dan weer dicht, er was geen manier waarop ik dat goed kon praten. Daarom besloot ik het gehele onderwerp maar te veranderen.

'Ik kwam hier voor jou, je had iets gezegd over de regressie.' De jongeman trok een wenkbrauw op, met vier grote stappen stond hij recht tegenover me, zijn staf had een spoor in het zand achtergelaten. Ik slikte, mijn lichaam snakte naar persoonlijke ruimte, maar mijn voeten waren aan de grond gelijmd.

'Dat klopt, en wat gaat jou dat aan?' Mijn hart kletterde tegen de kooi van mijn ribben, de spreekstalmeester was een kop groter en een deel van mijn mahika fluisterde ook dat hij gevaarlijk was. Mijn magie zoemde in mijn aderen, prikkelden als statisch over de haren van mijn ledematen, klaar om in de aanval te gaan. Ik balde mijn handen tot vuisten, hopend dat mijn opgeraapte moed me niet verliet dankzij deze man.

'Hoe kan ik dat tegengaan?' De jongeman lachte kort. Spottend. Hij maakte me belachelijk in zijn hoofd.

'Dat kan niet, dat weet iedereen.' Hij grijnsde scheef, haast als een psychopaat. Ik gaf toe aan mijn angst en zette een paar stappen naar achteren. Zijn ogen flikkerden tegelijkertijd met het licht, alsof het circus naar hem luisterde. Alsof hij het circus was. 'Je weet niet eens wat de regressie is, je begrijpt het helemaal niet.' Zijn woorden kwamen aan als een stoot in mijn maag. Hij had compleet gelijk, maar ik kon me niet zomaar gewonnen geven.

'Ik wil best leren als je me de kans geeft,' mompelde ik zachtjes. Mijn gedachten gingen naar Isan op zijn kamer, liggend op bed terwijl Vin zijn best deed om hem te troosten. Ik wist niet hoe regressie werkte, ik wist niet hoe Isan zich nu voelde. Het maakte me bang, zo'n toekomst waarbij ik niet wist wat ik kon verwachten.