Reflectie || ONC23

16

De dagen smolten aan elkaar. Er was niet veel te doen en Asim liet zo nu en dan een van de jongere leden de buidels van marktgangers stelen. Mijn dag zag er altijd hetzelfde uit, tijdens het ontbijt zou ik bij wat mensen zitten om oppervlakkig met ze te kletsen, maar ook om te horen wat er precies gaande was in de bende of Isan. Vin kwam vaker bij me zitten tijdens etenstijden, om daarna weer naar Isans kamer te gaan. Ik waardeerde de moeite die hij deed.

De rest van de tijd verdeed ik door de schuilplaats schoon te maken of te helpen met koken. De mensen die het normaal deden vonden het eerst ongemakkelijk om met me in een ruimte te zijn, maar na een paar avonden waren ze er gewend aangeraakt.

Wanneer de lucht donker was, zou ik buiten de schuilplaats naar de sterren kijken. De hemel was niet zo mooi als toen Rhen en ik samen aan het reizen waren. Toen leek het te brommen met magie dat een scala aan kleuren versierde, terwijl het nu alleen glitter in de donkerblauwe lucht was. Vandaag was zo'n dag dat het uitzicht me teleurstelde en me een zucht leunde mijn hoofd tegen mijn opgetrokken knieën.

Ik vroeg me af of Rhen hetzelfde dacht, al wist ik niet of hij überhaupt naar de hemel keek vanuit het circus.

Mijn mahika laaide op als vlammen in mijn vingers en ik veranderde de lucht in de uitbarsting aan kleuren. Het was haast ondenkbaar dat er zoveel dieptegang in een nacht kon zitten, maar het voelde minder magisch aan wanneer het door mijn illusies gecreëerd was.

Terwijl iedereen om me heen vaak vielen voor mijn illusie, was de grens tussen realiteit en bedrog opeens heel duidelijk voor me. Ik wist elk detail dat veranderd was, ik kon de haast onzichtbare naden tussen de twee altijd vinden. De enige keer toen dat me niet lukte, was die keer dat Rhen me het bloemenveld had laten zien. Ondanks het mijn magie was, had hij de controle. Er bleek een verschil erin te zitten.

De magie verdween uit mijn handen. Ik wilde Rhen zien, maar ik kon het niet maken om nog een keer zomaar weg te lopen. Het moest wachten tot de dag erna.

~***~

Het circus was compleet leeg toen ik binnenkwam. Rhen had wel gezegd dat ik altijd welkom was, maar dit voelde toch alsof ik ergens aan het inbreken was. Wanneer er geen voorstelling was, dan hing er een complete stilte hier, dezelfde als in de grot. Er was geen teken van leven op mijn eigen ademhaling en geschuifel na. Er stond nog een draairad die bedolven was met werpmessen in de ring van de voorstelling van gisteren.

'Nyra?' Rhen kwam van achter het circus. Het tentdoek viel dicht maar niet op tijd om de duisternis voor me te verbergen. Al wist ik nu wat er waarschijnlijk binnen loerde, de mensen die zich gebonden hadden aan het circus, aan Rhen.

'Hallo.' Ik glimlachte, hij had precies dezelfde outfit aan als toen we op avontuur waren, alleen waren nu de stofvlekken weg. De spreekstalmeester kwam dichterbij, zijn blik over mijn lichaam scannend naar pijn of een houding die negatieve gevoelens had.

'Is er wat?' Hij vroeg het voorzichtig, alsof hij elk moment een dynamiet kon af laten gaan. Pas toen ik mijn hoofd schudde, ontspande hij.

'Ik wilde je gewoon zien,' zei ik dan, de warmte naar mijn wangen bevechtend. Een excuus zou hij niet geloven en dat zou mijn positie alleen maar ongemakkelijker maken. Rhen staarde naar me, een onbenoembare emotie flitste over zijn gezicht voor hij zich omdraaide. Mijn hart kneep samen, misschien was dit waar hij de grens trok.

'Perfecte timing, ik wilde het drankje uittesten op iemand met normale mahika voor ik het durf toe te dienen aan je vriend.' Zijn stem was luchtig en ik schudde gauw mijn hoofd. Wat we hadden was maar tijdelijk, een zwak moment van ons allebei. Ik moest niet vergeten waarvoor ik hier was. Isan die door zijn regressie ging, al leek iedereen dat bij de bende te zijn vergeten, iedereen behalve Rhen.