Reflectie || ONC23

23

De circusvoorstellingen waren mooier sinds Nyra hier was. Ze kon haar mahika vrijlijk gebruiken en vaak hoefde ik geen eens een commando daarvoor te geven, ze leek altijd op het moment te wachten. Haar band met haar gaves was dieper dan ik bij elk andere persoon gezien had en misschien was dat waarom ze het zo moeilijk onder de controle had. Als iemand mahika hoorde te gebruiken, was zij het wel. Ik staarde naar het adembenemende zicht van haar uitgestoken handen en haar glinsterende ogen alsof de hele kosmos zich daar bevond, maar haar lichaam had geen zelfbewustzijn meer.

De ruimte vulde zich in een donkere blauw waar hier en daar licht doorbrak. Vissen zwommen in de lucht en schoten over het hoofd van het publiek. Iedereen hield zijn adem in en kinderen staken hun handen uit om de waterdieren te aaien. Nyra lachte zachtjes, zwaaide haar armen in het rond om de mahika te verspreiden.

Een angst borrelde in me op zodra ik de rode draden zag. De Nyra voor me was maar de reflectie van hoe ik haar had leren kennen, zo stralend en vastberaden zoals in de eerste paar weken. Ondanks ik soms voorbij haar blije gezicht keek naar haar onzekerheid, ik kon nooit zeker weten dat dit daadwerkelijk Nyra was en niet mijn innerlijke verlangen voor wat ik hoopte dat Nyra zou zijn. Nu snapte ik haar angst toen ze doorkreeg dat de regressie had, toen ze zich afvroeg wat wij hadden wel echt was, alleen had ik nu geen persoon om me het antwoord te vertellen.

Dit was alleen tijdelijk. Wanneer ik een oplossing of behandeling heb, zou ik haar weer ontbinden en zouden we hierover praten. Misschien haatte ze me voor mijn beslissing, misschien wilde ze niks meer met me te maken hebben. Maar ik had liever dat ze levend op de wereld was terwijl ze me haatte, dan helemaal niet.

Haar armen vielen langs haar lichaam en haar ogen doofden. De illusie om ons heen verdween en de volgende act nam plaats. Ergens hoopte ik dat ze zich naar me toe zou draaien met trots over de vissen die ze gemaakt had die door de lucht zwommen, maar er gebeurde niets. Ik had de vissen herkend, ik had ze zelf gezien bij de zee toen iemand zijn verzameling aan me wilde laten zien. Het was wederom bewijs dat Nyra niet in controle was van haar lichaam.

Zodra de voorstelling voorbij was, stuurde ik iedereen terug naar hun hokken. Ik had getwijfeld bij Nyra, maar toen ik merkte dat ze wachtte op een commando, deed ik hetzelfde. Iedereen in het circus liep me voorbij, de rode draden gingen ze achterna en het was een pijnlijke herinnering aan alle beloftes die ik gemaakt had aan iedereen. Ik legde mijn gezicht in mijn handen, ik was weer terug bij af. Het was dom van me om gehecht te raken aan Nyra, maar het was gebeurd voor ik het doorhad. Ik had haar niet moeten meenemen naar Riniel, niet haar proberen te helpen hoeveel het mijn hart ook brak.

Het tentdoek schoot open. 'De voorstelling is afgelopen,' antwoordde ik meteen.

'Ik kom niet voor een voorstelling.'

De stem kwam me bekend voor. Isan liep twijfelachtig naar binnen, zijn blik ging rond. 'Kan ik je helpen?' vroeg ik hem. Hij hoorde Nyra niet meer te herinneren. De rode draden waren gemaakt uit de banden die door Nyra gemaakt waren met andere mensen, hetgeen haar koesterde was nu omgezet tot een ketting die haar hier hield. Toen ik bedacht had om haar uiteindelijk wel aan het circus te binden omdat het niet meer goed ging, was ik naar Asim en Isan toegegaan om

'Ik weet niet zeker waarom, maar mijn dieren zeiden dat ik hier moest komen.' Isan zag er een stuk beter uit dan eerst, eerst trok zijn huid zo strak om al zijn botten doordat hij te weinig at maar nu zag ik weer wat vlees aan zijn gezicht. Hij staarde in het rond. Nyra's naam zou mijn naam nooit verlaten, mijn mahika liet dat niet toe. 'Het zou vast niks zijn geweest, sorry voor het lastigvallen.' Ik perste mijn lippen tot een dunne streep, wilde haast schreeuwen dat hij Nyra vergeten was.

Maar dat lukte me niet.

Ik keek naar de jongeman die naar buitenging, zijn stappen oneven door het zand. Nog voor hij de tent uit was, keek hij achterom.

'Ik heb het gevoel dat ik iets belangrijks ben vergeten.'

Dat ben je ook.

Mijn lichaam was verlamd en ik kon alleen toekijken hoe de jongen zich erbij neerlegde en het circus verliet. Zijn gouden ogen glinsterend in de donkere avond. Mijn schouders zakten.

'Ik ga haar beter maken,' beloofde ik hem zachtjes, al was hij buiten gehoorbereik. Veel mensen gaven om Nyra alsof ze familie was. Ik zou haar genezen en dan kon ze haar stralende zelf weer zijn en het maakte me niet uit hoelang het me duurde, een eeuwigheid was niets nieuws voor mij.

Ik was de enige die nog herinnering aan haar had. Asim was onze vriendschap niet vergeten, maar het bestaan van Nyra wel. Misschien was dat nog het meest oneerlijkst voor haar wie leefde voor de warmte van haar familie, om vervolgens door iedereen vergeten te worden. Ik leefde met deze kennis die zich in mijn hart had geklauwd en me liet bloeden.

En soms dacht ik dat het beter was als we weer teruggingen naar het begin, toen we vreemden waren in het donker van de circusvoorstelling, toen Nyra maar een toeschouwer was vanonder de tribunes en ik een simpele spreekstalmeester.