The most beloved opponent

HBD Watanabe Haruto🦋

တီ တီ တီ
''Hello ''

''hello jeongwoo မောင်ဆင်နေတာကြာပြီးဘာလို့ဖုန်းမကိုင်တာလဲ ''

''မဟုတ်ပါဘူး မအားလို့ပါ ''

''မောင် အခုချိန်းထားတဲ့ဆိုင်ကိုရောက်နေပြီ jeongwooမလာသေးဘူးလား ''

''မောင်..ဟိုလေ ငါဒီနေ့မလာနိုင်တော့ဘူး ''

''အမ်..ဘာလို့လဲ ''

''အရေးကြီးကိစ္စလေးရှိလို့ပါနော် ''

''ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ကမောင့်မွေးနေ့လေကွာ ''

''အဲ့အတွက်လဲတောင်းပန်ပါတယ်နော်မောင်..နောက်နေ့မှအစားထပ်လုပ်ပေးမယ်နော် ''

''ဒါပေမယ့်လဲကွာ ''

''ဒါပဲနော်မောင် ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်''

တီ....

''jeongwoo...jeongwoo..ဟာ..ကျစ်''

မောင့်ထက်အရေးကြီးတာဘာများရှိနေလို့မောင့်မွေးနေ့မှာတောင်အတူမရှိပေးနိုင်ရတာလဲကွာ ..မွေးနေ့ကိုမောင်ကမင်းနဲ့အတူဖြတ်သန်းချင်တာလေ..ကျစ်..တကယ်ပါပဲ။ဒီတခါတော့မောင်တကယ်စိတ်ဆိုးတယ်..

စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ဆိုင်ထဲကနေထွက်လာလိုက်ပြီး ခြေဦးထည့်ရာသွားလျှောက်သွားလို့နေတယ်..မွေးနေ့မို့barလဲမသွားချင်တာကြောင့်
ဟန်မြစ်ကမ်းဘေးမှာသာထိုင်နေမိတော့တယ်..

ထိုင်နေတာအချိန်ကြာသွားမှန်းသတိထားမိမှ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ 11:13..

ဖုန်းကိုထုတ်ကာ babyဆိုပြီးမှတ်ထားတဲ့ jeongwooရဲ့ဖုန်းကိုခေါ်လိုက်တယ်..ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးဆိုးချစ်ရသူကိုဖုန်းဆက်ပြီးအိမ်ပြန်ရောက်ပြီလာဆိုတာအတည်ပြုရမှာက ကိုယ့်တာဝန်ပင်။

လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောတယ်လီဖုန်းမှာ ပြန်လည်ဖြေကြား..

''ဟာ...ကျစ် ဖုန်းမကိုင်ပြန်ဘူးဘာတွေဒီလောက်အရေးကြီးနေလို့ဖုန်းတောင်မကိုင်နိုင်ရတာလဲကွာ တောက် ''

မကိုင်တဲ့ဖုန်းကိုထပ်ခေါ်မနေတော့ပဲ အိမ်ကိုသာပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်..အိမ်ရောက်တော့ဘယ်သူမှမရှိတာကြောင့်အိမ်ကြီးကအမှောင်အတိ။မီးဖွင့်ဖို့လဲစိတ်မပါတော့တာကြောင့်မီးမဖွင့်ပဲဆိုဖာပေါ်သာစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့လှဲချလိုက်တယ်။