Een waargebeurd verhaal
Een Marokkaanse moslim jongen die verliefd wordt op een Nerderlands christelijk meisje....
Angst, discriminatie, geloof en afgunst.
Liefde, geluk en verdriet....
Meeslepend....
Gaat de liefde het overwinnen?
Lees het verhaal...
IK zat in de auto en ik wist niet eens waar ik naar toe wilde gaan.
Ik wilde ergens aandenken. Ik wilde ook niemand zien... Ik wilde al zeker niet naar huis.
Ik.wreef over mijn gezicht. Haar verdrietige stem bleef ik hoor... Ik haatte mezelf.... Ik.kon niet anders....
Ik reed richting het station en parkeerde mijn auto.
Alles ging weer door mijn hoofd. Het deed zo'n pijn maar het was niet anders. Ik kon gewoon niet meer.....ieder keer gingen de woorden van haar vader door mij heen...Haar tranen.... Ik sloot mij ogen...Ik moest weg, Acer weg....
Ik liep het eerste café binnen dat ik tegenkwam en ging maar bij de bar zitten. Ik wist niet eens wie er zat. Ik herkende niemand hier en het boeide mij niet. Ik staarde nu maar voor mij uit....
De barman stond ineens voor mijn neus. Wat kan ik voor je inschenken?Vroeg hij... Ik keek hem aan en haalde mijn schouder op. Doe maar een cola, zei ik.
Hij kwam terug en zette een klein glaasje neer. Wat is dat? Vroeg ik op een harde toon. Je stormt hierbinnen en je lijkt nu al van de kaart. "Pak het, van het huis". Wat is het? Vroeg ik. "Ga je beter van voelen" zei hij en knipoogde. Ikkeek naar het glas voor mij..
Het is appelsap met bubbels" zei hij lachend.
Het boeide mij even niet. Ik pakte het shotje en schoot het meteen achterover.........
Het smaakte zoet en het was heel sterk. Het vertrok snel naar mijn hersenen... Ik keek even en ik zag nu twee glaasjes voor mij staan........... Ook die dronk ik achterover.
Ik ben trouwens Bart, zei hij lachend. Die twee moet je afrekenen" zei hij lachend. ..
Het heet Apfelkorn, hoorde Ik hem nog zeggen... Ik keek even om mij heen en ik kreeg het ineens warm... Niet veel later ging er nog een shotje doorheen.. .
Ik weet niet meer wat ik hem allemaal verteld heb, maar ik was nu behoorlijk van de kaart.
Ik weet alleen niet hoe ik thuis ben gekomen. Ik kan mij alleen nog herinneren dat ik op de trap moest overgeven. Ik hoorde nog vaag het geschreeuw van mijn moeder. De rest was blanco....
De twee weken daarna leek mijn wereld in te storten. Ik had mij ziekgemeld en hing op het bed. Ik probeerde haar te vergteen en uit mijn systeem te zetten. Het lukte maar niet.
Ik had de sleutels ook eerder ontvangen. Ik probeerde de focus op het klussen te zetten.......... Ook dat lukte niet...... Ik kon haar niet uit mijn systeem zetten, laat staan haar in mijn hart uitschakelen...
Kimberly dwaalde vierentwintig uur door mijn hoofd. Ik draaide bijna letterlijk door. Het leek net of ik een verslaafde was die aan het afkicken was.
Mijn moeder durfde niets meer te vragen. Ik snauwde iedereen af. Kimberly had de eerste paar dagen nog continue gebeld en sinds week was het stil.
Muisstil en de angst bekroop.mij....
Ik weet niet wat ik had, maar nu is het besef. Ik ben haar kwijt........Ze zoekt geen contact meer op. Geen telefoon, geen sms en geen app...........
Het drong nu pas door....Ik was de klootzak, ik reageerde niet........... Het is nu klaar voor haar ... Nee, zei ik tegen mezelf.....wat heb ik gedaan.... Ik begon nu in paniek te raken..... Ik begon moeilijk te ademen....
Ik stond op en ik moest naar haar toe.............. Shit, waar ben ik mee bezig?.... Ik kon alleen nog aan haar denken....
IK liep snel naar benden en reed richting haar huis. Daar aangekomen bleef ik op afstand geparkeerd............... Ik heb daar zeker een uur gestaan maar ik zag niemand het huis in gaan of vertrekken.
Misschien zou ze toch bij Sandra zijn. Ik reed weer richting Sandra en daar bleef ik weer een uur staan. Ik weet niet waarom, maar ik durfde gewoon niet aan te bellen. Ik zag ineens de deur opengaan en Sandra liep naar buiten.
Ik stapte uit en liep op haar af. Ze keek mij aan en rolde met haar ogen. Ilyas wat doe je hier? Vroeg ze. "Ik weet het niet" zei ik. Ik wil weten hoe het met Kim gaat. Het gaat nu een stukken beter, zei ze.
Woont ze thuis? Vroeg ik. Ja, nu nog wel. Hoe bedoel je? Vroeg ik. Ik weet het niet Ilyas, ze is behoorlijk verdrietig. Ze is down maar ze heeft nu gelukkig minder pijn" zei ze.
Ik keek haar weer niet begrijpend aan. Hoezo pijn? Zei ik geschrokken. Ja, ze had weer zo'n aanval. Al die stress is gewoon niet goed voor haar..........
Ik weet alleen dat ze die dag ineenstortte......
Waar is ze nu? Vroeg ik opgejaagd ....waar is ze? Ze is nog in het ziekenhuis. "Haar ouders zouden haar om half 5 ophalen" . Tenminste dat is wat ze vanochtend tegen mij zei..........
Ik draaide mij om en ik rende naar Mijn auto zonder nog iets te zeggen...
Klote.... Ik stapte in mijn auto en sloeg tegen de stuur............ Ik reed daarna meteen richting het ziekenhuis.
Tering, wat is er allemaal gebeurd?. Ik heb haar zo achtergelaten.............
Ik smeerde richting het ziekenhuis... Mijn hart zat onderhand bij mijn keel.... Gelukkig was het niet al te druk.... Ik rendechaat het ziekenhuis binnen....
In het ziekenhuis vroeg ik waar ze lag. Voordat de vrouw achter de balie iets kon zeggen, zag ik al Kimberly aanlopen.
Ik keek haar aan en mijn hart ging te keer.... Ze zag er gebroken uit en mijn hart scheurde. Ik liep op snel haar af en ze zag mij en stond me stil...ze bleef op een afstand staan.
Die afstand voelde zo pijnlijk. Ze schudde met haar hoofd. Ilyas was kom je hier doen? Vroeg ze. Ik weet het niet, zei ik. Ik wil weten hoe het met je zei ik metveen onvaste stem... .
"Maak je geen zorgen", zei ze. Het gaat nu goed met mij. Wat heb je? Vroeg ik bezorgd. Niets, maar mijn lichaam reageert slecht op stress en dat moet ik nu zien te vermeiden. Ga alsjeblieft weg, zei ze.
Kimberly, alsjeblieft. Het spijt mij zo......... Nee, zei ze." Je was heel duidelijk" .
Lieverd, zei ik.... NEE, schreeuwde ze.... Wat kom je doen?.... Ik weet het niet meer zei Ik
"Je dumpte mij voor mijn ouders klootzak"... Voor fe mensen tegen wie ik het altijd voor je opnam....
Donder op" schreeuwde ze... Ik slikte en keek om mij heen.. de mensen staarden ons aan....
Ga, ik wil je nooit meer zien. Ik wilde iets zeggen en ze onderbrak mij...
Luister Ilyas, ik was altijd bang om mensen kwijt te raken. "Mijn ouders en vooral jou". En nu vraag ik mij ook echt af of er überhaupt mensen zijn die ooit bang zijn geweest om mij kwijt te raken.......
"Maar het maakt niets meer uit". Je hoeft je niet slecht te voelen." Het is je vergeven" zei ze op een hese stem.........
Ik weet Wat Ik waard ben bij iedereen..."over en duidelijk"....
"Kimberly" zei ik weer............... Nee echt Ilyas, het is klaar. Ik heb je het vergeven. "Ik kan niet ook anders".........Laat mij nu gewoon met rust.
Ik wilde naar toe lopen maar ze schudde met haar hoofd...Nee, zei ze. "Ik wil je nooit meer zien"............. Ze liep langs mij en ze draaide zich niet eens meer om............ Mijn hart viel nu letterlijk in duizend stukken.........
Ik heb haar pijn gedaan. Oh wat heb ik gedaan!!!!....Het enige wat mij echt dierbaar was, heb ik gebroken...................
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
